Είναι ο Σημίτης ΠΑΣΟΚ;

Γράφει η Ρέα Βιτάλη

«ΠΑΣΟΚ». Μη μου πείτε ότι ήρθε στον νου σας με αυτοματισμό η μορφή του Σημίτη. Σχεδόν το αποκλείω. Άκουσα την ομιλία του με προσοχή. Πάντα τον άκουγα με προσοχή. Πάντα τον παρατηρούσα με ενδιαφέρον. Όπως κάθε «άνθρωπο-παραφωνία». Είναι δική μου κατηγορία.
Ο Σημίτης στο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ. Σαν μύγα μέσα στο γάλα. Κάποιος που ......
διαχρονικά κοίταζε τη δουλειά του, ενώ οι λοιποί κοίταζαν την πάρτη τους. Αγοραφοβικός. Εξαιρετικά ενδιαφέρον για πολιτικό. Ίχνος χαρίσματος στην εκφορά του λόγου αλλά εξαιρετική εκφορά στις αλήθειες. Πλην εποχής χρηματιστηρίου. Ίσως πρώτη φορά ξέφυγε... Φαντάσου, ο θρίαμβος της Ολυμπιάδας παρέσυρε μέχρι και Σημίτη! Νομίζω μόνο τότε τον είχαμε δει και να γελάει. (Δεν ήταν το ίδιο με τον Παπαντωνίου που γελούσε μονίμως... Να δούμε, βέβαια, ποιος θα γελάσει τελευταίος)... Αν εκμεταλλευόμασταν εκείνη τη φόρα! Αν η μαγιά της Ολυμπιάδας... Τι να τα κλαίμε, τι να τα λέμε; Περασμένα μεγαλεία. Ας το θέσουμε ακριβοδίκαια. Κυρίως έλεγε αλήθειες. Χωρίς να τις παντρεύει με timing. Χωρίς υπεροψία. Χωρίς ν΄ αναζητάει, με κακεντρέχεια, δικαίωση. Τις έθετε υπόψη σαν σε ώριμο ακροατήριο. Μ΄ άρεσε ότι είχε ισχυρό back up «οικογενειακό». Ένιωθες ότι ο κόσμος του ήταν κυρίως η Δάφνη. Οι άνθρωποι που πατάνε σε γερή προσωπική ζωή δεν φλερτάρουν με τη φιληδονία του καθρεφτίσματος στα μάτια του πλήθους.
Ο Σημίτης ήταν και είναι αυτόνομος, αυτοδύναμος. Χωράει στον εαυτό του. Μα, θα μου πεις, στα χρόνια της ηγεμονίας του έγινε το πιο μεγάλο φαγοπότι. Σωστά. Από πολιτικούς που φιγουράριζαν πρώτοι-πρώτοι στις προτιμήσεις του κόσμου. Τώρα που είδαμε το έργο, φαντάζεται κανείς ότι θα μπορούσε να το διακόψει; Ο Άκης Τσοχατζόπουλος παρά τρίχα θα ήταν πρωθυπουργός. Αυτοί που τον ψήφισαν και θα του εμπιστεύονταν το κράτος παρέμεναν και παραμένουν στο κόμμα. Και ο λαϊκισμός συνέχισε την παρλάτα του, μόλις πήρε τη σκυτάλη από τους ανίκανους ΝΔ ξανά στα χέρια, ακόμα και στο κρεσέντο της καταστροφής με το «λεφτά υπάρχουν». Τέτοιο τέρας! Με ορθάνοιχτο, κοιλιόδουλο για εξουσία στόμα! Εύκολο το ‘χεις να το νικήσεις; Κάποιος θα γέμιζε περιττώματα στα χέρια. Λένε ότι παρέδωσε «δακτυλίδι». Όχι. Παρέδωσε δοχείο νυκτός γιατί αυτό ήταν η αληθινή κληρονομιά - και το ήξερε. Εκεί ίσως στάθηκε μικρός. Φαντάζομαι αποφάσισε να διατηρήσει την προσωπική του αξιοπρέπεια και εντιμότητα στο ακέραιο. Ακούσατε έστω και υπονοούμενο για εκείνον; Για τους λοιπούς, διάολε! Θα έρχονταν η ώρα. Ήρθε! Ήρθε; Πολλά νανάκια δείχνει να τη σκαπουλάρανε. Αλλά αυτό δεν θα άλλαζε σε τίποτα τις επιλογές κάθε «Σημίτη». Εκείνος θα πλήρωνε πάντα τους λογαριασμούς του σε κάθε έξοδο. Τσιγκούνης για τους large με ξένα κόλλυβα. Βάζοντας το χέρι στη δική του τσέπη. Εκείνος θα έστελνε εξώδικο και θα πάλευε όπως κάθε κοινός θνητός γιατί ο νοικάρης του δεν του απέδιδε ενοίκιο για τρεις μήνες σε κατάστημα ιδιοκτησίας του. Σίγουρα δεν τα κατάφερε με το τέρας (εύκολο το ‘χεις;) αλλά δεν εκχυδαΐστηκε μαζί του ούτε λεπτό. Δεν τον αλλαξοπίστησε.
Πολλά με ενδιαφέρουν στην παρουσία του Σημίτη στην πολιτική μας σκηνή. Η αίσθηση του «το μη χείρον βέλτιστο» όσων θέλουν να είναι αποτελεσματικοί. Το να ζυγίζεις αλλά να πρέπει και να καταλήξει σε μια μεριά το ζύγι σου. Μα, πιο πολύ απ΄ όλα, μ΄ ενδιαφέρουν και μου προκαλούν μελαγχολία τα αισθήματα που προκαλούσε ανέκαθεν στους οπαδούς του κόμματός του. Ο Σημίτης ήταν σαν δίαιτα που επιβάλλει γιατρός σε διαβητικό. Δεν τον πήγαν ποτέ κάτω. Νομίζω δεν τους πήγε κι αυτός. Αποσυνάγωγος. Δεν τον κατάλαβαν. Τόσο αστείο εκείνο το «καθηγητής» για να ‘χει ο «βολεμένος κομματικός ταγμένος» να παλεύει… Και λίγο να το κοροϊδεύει και λίγο να το υποτιμάει «πού να καταλάβει αυτός, το τι θέλει ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ».
Παρακολούθησα την ομιλία του Σημίτη στο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ. Είναι ο Σημίτης ΠΑΣΟΚ; ΄Η μια παραφωνία στο κόμμα; Ένα παρά φύσιν.
Νομίζω ότι αν το συγκεκριμένο συμπόσιο έπρεπε να θέσει οπωσδήποτε έναν προβληματισμό στους οπαδούς (όσους) ενός κάποτε μεγάλου κόμματος που τινάζει με αυτοκαταστροφική εμμονή πέταλα, θα έπρεπε να ξεκινάει από ένα πολύ απλό ερώτημα. Γιατί οι οπαδοί του δεν συμπάθησαν ποτέ τον Σημίτη; Γιατί δεν ένιωσαν ότι τους αντιπροσώπευε; Γιατί τον έβλεπαν σαν «πού βρέθηκε αυτός ανάμεσά μας;». Αν ψαχτούν επίπονα ίσως περάσουν στην επόμενη σελίδα Ιστορίας. Μπορεί να εορτάσουμε και όλοι μαζί millennium!