Δεν μας σώζουν ούτε οι εκλογές

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Αφού καταλάβαμε ότι δεν μας φτάνουν ούτε τα 110 δις. που δανειστήκαμε, στρεφόμαστε στον παραδοσιακό καταλύτη: τις εκλογές. Σήμερα όμως, ούτε αυτές δεν μπορούν να δώσουν λύση…Από το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την καθολική πλέον διαπίστωση ότι τα 110 δις. που δανειστήκαμε πριν ένα χρόνο ούτε καν επαρκούν για να καλύψουν τις τρύπες του …νεοελληνικού θαύματος του 21ου αιώνα, υπάρχει τεράστια απόσταση. Απόσταση οικονομική που προσμετρείται εύκολα, αλλά και απόσταση πολιτική. Όταν οι δηλώσεις των κυβερνώντων πολιτικών για μετρήσιμες αποφάσεις και δεδομένα καταρρέουν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, όλα είναι «λογικά»: από τις διαψεύσεις για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης φτάσαμε να την............θωρούμε δεδομένη σε 20 μόνο ημέρες.
Τότε όμως υπάρχει θέμα. Γι αυτό και ο κόσμος φοβάται ότι η συζήτηση που άνοιξε για τη επιστροφή στη δραχμή δεν είναι απλά μια προβοκάτσια των κερδοσκόπων. Τον Γενάρη του 2010 γελούσαμε με τις φήμες που έλεγαν ότι στο νομισματοκοπείο τυπώνουν κρυφά δραχμές,  αλλά σήμερα ποιος μπορεί  να είναι βέβαιος ότι η Ελλάδα δεν θα φύγει από το ευρώ; Γι αυτούς τους λόγους πολλοί θεωρούν ότι μία κυβέρνηση για να μπορέσει να συνεχίσει με οποιονδήποτε τρόπο και στρατηγική τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης χρέους που έχει ξεφύγει τόσο πολύ από τον αρχικό της προσδιορισμό, θα πρέπει να έχει μια ανανεωμένη εντολή, αλλά και σύνθεση. Και αυτός είναι ο λόγος που παίζουν οι εκλογές: για την ανανέωση της εντολής, αλλά και το ξαναπότισμα με «λαϊκή βούληση» της σφραγίδας που θα βάλει το τέλος σε ότι ξέραμε μέχρι τώρα ως «ελληνικό». Το ξεπούλημα δηλαδή και των τελευταίων «ασημικών» που θα πέσουν ως Ζαν ντ Αρκ στην πυρά του χρέους.Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι τόσο ραγδαία που σε άλλες εποχές θα θύμιζαν εξελίξεις ενός και πλέον έτους.  Η άτυπη συνάντηση υπουργών οικονομικών ορισμένων χωρών – μελών της ευρωζώνης στο Λουξεμβούργο με αντικείμενο, την επέκταση της βοήθειας προς την Ελλάδα και την οριστικοποίηση των όρων του πακέτου διάσωσης της Πορτογαλία, έβγαλε …λαβράκι το περασμένο Σαββατοκύριακο. Πίσω από τα επικοινωνιακά ζιγκ ζαγκ, για το ποιος ήταν και δεν ήταν παρών, το θέμα ήταν αλλού και ήταν πολύ σοβαρό. Η κυβερνητική παραδοχή ότι είναι  ιδιαίτερα πιθανό να υπάρξει τροποποίηση των όρων του πακέτου των 110 δις ευρώ ώστε να εξομοιωθούν με αυτούς που θα διέπουν τη συμφωνία της Πορτογαλίας, ήταν η πρώτη έμμεση παραδοχή μιας επαναδιαπραγμάτευσης των όρων του μνημονίου. Τόσο ως προς το ύψος του επιτοκίου όσο και ως προς το χρονοδιάγραμμα μείωσης του ελλείμματος και επομένως και της αποπληρωμής. Ήτοι επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες που αναφέρουν και αίτημα της Αθήνας για νέο δανεισμό της χώρας το 2012, εάν δεν είναι εφικτή η άντληση κεφαλαίων από τις αγορές (που και βέβαια δεν είναι μετά τις νέες υποβαθμίσεις…).Αν το λαβράκι ήταν η επαναδιαπραγμάτευση και το νέο δάνειο, το κερασάκι, ήταν το δημοσίευμα του Spiegel για την επιστροφή της Ελλάδας στη Δραχμή. Δεν ήταν βέβα