Ανακούφιση και…εποπτεία

Του Θανάση Νικολαΐδη ΜΑΣ έσωσαν με τα λεφτά τους,θα σωθούμε με την προσπάθειά μας. Μας κράτησαν με το σχοινί, απελπισμένουςαναρριχητές για κατακτημένες κορυφές. Αυτοί ψηλά κι εμείς στα μέσα και χωρίς τοδίχτυ κάτω. Είμασταν, κάποτε κι εμείς στην κορυφή της σιγουριάς. Φτωχοί καιταπεινοί, ωστόσο, πατούσαμε στη γη και δεν πλησιάζαμε στο χείλος του γκρεμού.Ύστερα…τρελαθήκαμε. Τέρμα οι κανόνες και ο φόβος, δημοκρατία έχουμε κι οκαθένας μας ό,τι γουστάρει, ο…μάγκας κι απατεώνας ατιμώρητος, η ψευτιάσυγχωρητέα και η μίζα ξεχασμένη.
ΑΠΟ’ δω και πέρα, θα μπορούσενα είναι υπόθεση δικιά μας. Θεωρητικά. Αν η διαφθορά δεν είχε τρυπώσει σε κάθεγωνιά της ελληνικής Πολιτείας. Αν κάτι γύριζε ανάποδα στο μυαλό του (νεο)έλληνανα «επαναπατρίσει» το φευγάτο χρήμα του. Αν πληρώνει τους φόρους του και «τηνπληρώνει» όταν ξεγελάει τον διπλανό του. Κι αν ο τράχηλος του που «ζυγόν δενυπομένει» ζευτεί ζυγό με τη μονογραφή της Ελλάδας. ΚΑΙ πάμε στους ξένους εταίρους, συνεταίρουςκαι δανειστές μας, που δεν φεύγουν με ξόρκια, βρισίδι και αναθέματα. Είναι,αδρά, ανθέλληνες και…ολίγον εκβιαστές (μας) με μπόχα τοκογλύφου, μια Τράπεζαστο κεφάλι μας κι ένας μπαμπούλας, ωστόσο, και αυτοί έχουν φορολογούμενουςλαούς, προϋπολογισμούς και ανάγκες. Κι αν νομίζει ο έλληνας πως θα φορολογείταιο κουτόφραγκος για να δανείζει τον πονηρό ρωμιό για να τα βγάλει στην Ελβετίακαι ο…γλεντζές να τα σπάζει στα μπουζούκια, είναι αγαθός στην πονηράδα του.ΑΠΟ’ δω και πέρα, αρχίζει ηυπερβολή και η ψυχοκτόνος σφυρηλάτηση των δεσμών μας. Με τη συνταγματική(!)πρόβλεψη για το χρέος μας και κατοχύρωση των δανειστών μας. Με την ανάμιξή τουςστα εσωτερικά μας και με την εποπτεία, που δεν ξέρουμε τη φύση και την «έντασή»της. ΣΤΗΝ εποπτεία τους θασταθούμε. Πώς θέλαμε τον επόπτη; Να τινάζει τον γιακά του υπουργού, αν οτελευταίος διορίσει συγγενείς του απ’ το παράθυρο. Να κόβει περιττές δαπάνεςυπουργείων, όπου «εργαζόμενοι» αφήνουν το κλιματιστικό αναμμένο για καλέςσυνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας», τη…Δευτέρα. Αν μας «διδάσκει» ως δημόσιοπώς συλλέγουν την φορολογητέα ύλη καρυδώνοντας τον (μεγαλο)φοροκλέφτη και πώςγλυτώνεις απ’ το κλεφτρόνι του αυτοκινήτου σου.ΔΥΣΤΥΧΩΣ, χωρίς εποπτεία υπόόρους και όρια, θα ξαναθριαμβεύσει το ελληνικό δαιμόνιο με το φιλότιμό του σελήθαργο, θα’ χουμε μιαν απ’ τα ίδια και ξανά τα ίδια. Ας το παραδεχτούμε.