Τρεις σκηνές

Τρεις στιγμές στο χρόνο μέσα σε τριάντα χρόνια. Με δεκαπέντε χρόνια να χωρίζουν τη μία από την άλλη. Ποιος άλλος σε αυτήν τη χώρα, σε ποιον τομέα, μπόρεσε να κάνει τόσα άλματα σε τόσο μικρό διάστημα, όσο η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού... Σκηνή πρώτη

Σεζόν 1979 - 1980, στον Τάφο του Ινδού. Ο Παναθηναϊκός υποδέχεται για την προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης την κάτοχο του τίτλου Γκαμπέτι Καντού (με προπονητή το “δάσκαλο” Βαλέριο Μπιανκίνι και σταρ τον Πιερλουΐτζι Μαρτζοράτι). Το κλειστό της Λεωφόρου κατάμεστο, η ψευδοροφή ακόμη δεν είχε κατασκευαστεί (άρα ο κίνδυνος βροχής απειλούσε πάντοτε τη διεξαγωγή των αγώνων). Ο Παναθηναϊκός με Κορωναίο, Κόντο, Κοκολάκη, Παπάζογλου, Παπαντωνίου, Ιωάννου και με το Στεργάκο στη δεύτερη σεζόν του στην Ελλάδα (15 κιλά ελαφρύτερος ύστερα από την εντατική δίαιτα του καλοκαιριού, είχε αρχίσει να δείχνει πως ήταν ένας φόργουορντ “άλλης τεχνολογίας' από αυτούς που γνωρίζαμε ως τότε). Ακόμη, δύο Αμερικανοί, τα ονόματα των οποίων δεν μπορώ να θυμηθώ.

Μεγάλη μέρα! Πήγαμε τους Ιταλούς στην παράταση. Χάσαμε, βέβαια, 106 - 103, αλλά πήγαμε ιταλική ομάδα στην παράταση. Ιστορική στιγμή.

Σκηνή δεύτερη

Σεζόν 1995 - 1996, στο Παλέ Ντε Μπερσί στο Παρίσι. Το μετρό ήταν γεμάτο από Παναθηναϊκούς, οικογένειες και παρέες, ενώ το γήπεδο έμοιαζε με πράσινη θάλασσα. Είχε έρθει η μεγάλη ώρα να συμβεί το αδιανόητο: να πάρει ελληνική ομάδα τον πρώτο τίτλο πρωταθλητή Ευρώπης σε οποιοδήποτε άθλημα. “Το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει...”. Τη στιγμή που το κύπελλο υψώθηκε από ελληνικά χέρια, έμοιαζε σαν να τελείωνε εκεί η Ιστορία.

Σκηνή τρίτη

Σεζόν 2010 - 2011, Βαρκελώνη, Παλαού Σαν Τζόρντι. Η πρωταθλήτρια Ιταλίας δεν κατάφερε να πάει τον Παναθηναϊκό στην παράταση... Για εμάς, η χαρά πάντα μεγάλη, αλλά και αυτοπεποίθηση και μία μικρή αίσθηση ρουτίνας, παρά τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια για το 6ο ευρωπαϊκό. Συμπάθεια για το πάθος των Ισραηλινών που ταξίδεψαν για τη Μακάμπι, αλλά και συγκατάβαση: “Μπράβο τους που υποστηρίζουν την ομάδα τους”. Ένας αέρας υπεροχής (που πλησιάζει, αλλά δεν φτάνει, την αλαζονεία και την αμετροέπεια).

Πώς χτίζεται αυτή η αίσθηση υπεροχής;  Πώς μπορεί κανείς να αποφύγει τον εκφυλισμό της αυτοπεποίθησης σε αμετροέπεια και αλαζονεία; Ρωτήστε την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού.

Μέσα σε τριάντα χρόνια αυτή η ομάδα, και το ελληνικό μπάσκετ επίσης, κατάφερε να διανύσει μία τεράστια απόσταση. Αυτήν που ξεκινά από τη συγκίνηση στον Τάφο του Ινδού για την τιμητική ήττα από την Καντού και φτάνει στη ρουτίνα της υπεροχής στο Παλαού Σαν Τζόρντι.

Υπάρχει κάποιος ή κάτι στην Ελλάδα που να μπορεί να πει πως έχει διανύσει τέτοια απόσταση; Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε, όχι στον αθλητισμό, σε οποιονδήποτε τομέα...