Κάτι που χρωστάω για την Καλαμάτα

Τις προάλλες, επιστρέφοντας από ένα διήμερο στη Μεσσηνία είχα ρωτήσει τους φίλους μου στο twitter τι θα προτιμούσαν να γράψω στο blog οριοθετώντας το δίλλημα περιπαίχτηκα μεταξύ του Φέντερερ (που παρακολουθούσα να κερδίζει στο Γουίμπλετον) και της Καλαμάτας (που είναι κάτι σαν την αγαπημένη μου πόλη, αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι πόλεις κερδίζουν την αγάπη μας). Εγω την ερώτηση δεν την έκανα σοβαρά, αφού είχα αποφασίσει να γράψω για τον Ελβετό έτσι κι αλλιώς όμως διαπίστωσα ότι υπήρχε πάρα πολύς κόσμος που ψήφισε Καλαμάτα – κάποιοι γιατί είναι από εκεί και κάποιοι από περιέργεια για το τι θα μπορούσα να γράψω.Ανακάλυψα την Καλαμάτα αργά σε σχέση με άλλες όμορφες ελληνικές πόλεις και όπως συμβαίνει με τους γεροντοέρωτες ο κεραυνοβόλος θαυμασμός μετουσιώθηκε σε πάθος: τα δέκα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει καλοκαίρι να μην περνάω από εκεί κι όχι μια φορά. Με το Γιώργο το Μπένο, φίλο, αδερφό και πρωταγωνιστή σε δεκάδες περιπέτειες τις οποίες η μοίρα μου δωσε την τύχη να ζήσω, κάθε φορά όταν βρίσκομαι εκεί συζητάμε (και) για τη διόγκωσή της, τα σπίτια που φυτρώνουν στον Ταΰγετο και στη διαδρομή προς την Καρδαμύλη, την αύξηση της πόλης προς τη μεριά του δρόμου που οδηγεί προς τον Αγιο Φλώρο και την Εθνική. Η Καλαμάτα μεγαλώνει σταθερά, αλλά μεγαλώνει όμορφα κι αυτό γιατί το σημείο στο οποίο ως πόλη εξελίχτηκε είναι ιδανικό: η θάλασσα και το βουνό είναι δυο σύνορα που δεν μπορεί να ξεπεραστούν κι ο οικιστικός της όγκος είναι δεδομένος. Δε μπορεί να γίνει μια πόλη εκατομμυρίων γιατί δεν υπάρχει χώρος και ευτυχώς.Όπως όλοι οι ερωτευμένοι βλέπω στην περίπτωση της Καλαμάτας πράγματα που δεν μπορούν να δεχτούν οι υπόλοιποι. Όταν ανεβαίνω στη Βέργα και στο Καστράκι βράδυ λέω πως το Μονακό ή το Μαϊάμι θα ζήλευαν την μεγαλοπρέπεια του τοπίου της. Το Μονακό είναι φτιασιδωμένο και σχεδόν προκάτ – ένα είδος φορολογικού Λας Βέγκας με θάλασσα που οι πλούσιοι Ευρωπαίοι δημιούργησαν στα μέτρα τους. Δεν είναι μια πόλη ανθρώπων, αλλά μεγαλοπλουσίων και κάποιων που υπάρχουν για να τους υπηρετούν: ακόμα και οι τουρίστες που φτάνουν εκεί αντιμετωπίζονται σαν παρείσακτοι και ασφυκτιούν από το σνομπισμό σαν να αυτός να είναι κάποιο δηλητηριώδες αέριο που εκπέμπεται σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Το Μαϊάμι είναι μεγάλο και βρώμικο – όχι τυχαία το διάλεξαν σαν σκηνικό της νοσηρότητας του καλού Ντέξτερ. Η πολυπληθισμικότητα του είναι το όριο της γοητείας του: είναι μια πόλη που ανήκει σε πολλούς και σε κανένα και ως εκ τούτου η ομορφιά της είναι σαγηνευτική αλλά χωρίς ταυτότητα. Ενώ στην Καλαμάτα υπάρχει Ελλάδα και μάλιστα λαμπερή και ξελογιάστρα ακόμα.  Το πρόβλημα των περισσότερων ελληνικών πόλεων είναι ότι επειδή δεν έχουν ιστορικά κέντρα, (και που να τα βρουν αφού πριν το 1870 ελάχιστες ήταν ρυμοτομικά οργανωμένες…), είναι πόλεις που έχουν μια δυο διαδρομές. Περπατώντας κάποιους συγκεκριμένους δρόμους μπορεί να ανακαλύψεις κάποιες συγκεκριμένες όμορφες γωνίες κι αυτό είναι όλο. Από εκεί κι έπειτα έγκειται στην όρεξη του καθενός η παρατήρηση της λεπτομέρειας: π.χ υπάρχει σ