Η υπέρβαση του Ντρογκμπά

Το ασυνήθιστο αυτό περιστατικό διηγήθηκε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος της Τσέλσι  Μπρους Μπακ. Μετά το τέλος του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ  οι παίκτες μετέφεραν το κύπελλο στα αποδυτήρια. Εκεί ο Ντρογκμπά το τοποθέτησε στο κέντρο σε ένα πάγκο και ζήτησε από τους συμπαίκτες και τον προπονητή του, αφού το κυκλώσουν, να κλείσουν τα μάτια και να το αφιερώσουν στους δικούς τους ανθρώπους λέγοντας ψιθυριστά τα ονόματα τους.Όταν αυτό ολοκληρώθηκε, ο Ντρογκμπά προσευχήθηκε ώστε να είναι όλοι γεροί και του χρόνου και άρχισε να ρωτάει το κύπελλο γιατί άργησε τόσο πολύ να βρεθεί κοντά τους! «Σε περιμέναμε να ‘ρθεις στη Μόσχα, σε περιμέναμε το 2007, σε θέλαμε πολύ το 2009» ψιθύριζε ο αφρικανός στράικερ. Σε άλλες περιπτώσεις η συνομιλία του Ντρογκμπά με το κύπελλο θα προκαλούσε χαμόγελα: όμως είμαστε μετά τη λήξη του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ - η όλη σκηνή έμοιαζε ιερή! Ο Ντι Ματέο άργησε να πάει στη συνέντευξη Τύπου για να ζήσει το τελετουργικό μέχρι το τέλος και ο Ρομάν Αμπράμοβιτς, που τα είδε όλα αυτά, συγκλονίστηκε τόσο πολύ ώστε για πρώτη φορά χρειάστηκε τη βοήθεια μεταφραστή για να μιλήσει στην ομάδα, αφού αδυνατούσε, εξαιτίας της έντασης, να εκφραστεί σε άλλη γλώσσα από τη ρώσικη μητρική του! Οσοι παρακολουθούμε ποδόσφαιρο ζούμε μερικές σπάνιες φορές αυτή τη μοναδική στιγμή που ο αθλητής κάνει αυτό που ονομάζουμε «υπέρβαση». Δεν αναφέρομαι στις στιγμές άνοδο της απόδοσής ενός αθλητή ή  σε εμφανίσεις στις οποίες αυτός κάνει επίδειξη του όποιου ταλέντου του: αυτά συμβαίνουν σε όλους. Η «υπέρβαση» έχει κάτι μυστηριακό: είναι εκείνο το παράξενο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στο οποίο ο αθλητής μεγαλώνει συγκλονιστικά – τόσο ώστε να βλέπεις με τα μάτια σου την αύρα της χαρισματικότητας του. Οι μεγάλοι αθλητές (όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές...) συχνά στα μάτια μας  λάμπουν: αυτός είναι ο λόγος που συχνά, όταν είμαστε στο γήπεδο ειδικά, τα μάτια μας πέφτουν στους προικισμένους, ακόμα κι όταν δεν έχουν τη μπάλα.Ο μαγνητισμός της ματιάς του θεατή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου σταρ σύστεμ, όπως όσοι δεν ξέρουν από σπορ νομίζουν, αλλά αποτέλεσμα της λάμψης του εξαιρετικού της ύπαρξής του αθλητή. Αυτή την αναζήτηση του σπουδαίου μπορούν να τη καταλάβουν περισσότερο όσοι αγαπάνε τα έργα των ζωγράφων: συχνά ακόμα και στο πιο γιγάντιο κάδρο υπάρχει μια (ή και περισσότερες) λεπτομέρειες τόσο μυστηριακά καλλιτεχνική, ώστε σε καθηλώνει – σε ένα πίνακα του Ιερώνυμου Μπος π.χ το μάτι θα κολλήσει κάπου: είναι αδύνατον η απόλαυση να αφορά το όλον του έργου που είναι γεμάτο πολυπλοκότητες. Ετσι συμβαίνει και με τους παίκτες: η διαφορά στην περίπτωσή τους ότι είναι δεν τους ψάχνεις εσύ, αλλά είναι αυτοί που κατευθύνουν τη ματιά σου. Ο Ντρογκμπά φέτος αιχμαλώτιζε βλέμματα υπερβαίνοντας όσα μας έχει δείξει.Ο Ντρογκμπά έμοιαζε ήδη σταρ τον καιρό που έβαζε ντουζίνες γκολ με τη φανέλα αρχικά της Γκινγκαμπ και στη συνέχεια της Μαρσέιγ – όμως φέτος η λάμψη μεγάλωσε εκτυφλωτικά γιατί στα δεδομένα προσόντα του προστέθηκε η ανάληψη ενός είδους ηγεσίας της Τσέλσι – όχι απλά αγωνι