U2 μίστερ!

Εκείνο το ζεστό βραδάκι του περσινού Σεπτέμβρη, οι έλληνες είχαν προτιμήσει το ΟΑΚΑ. Τους ήχους των U2. Στο Καραϊσκάκη πάλι, όπου η Εθνική έκανε το νέο της ξεκίνημα με τον Φερνάντο Σάντος το… τραγούδι ήταν πιο σιγανό από ποτέ σε αγώνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος μετά το 2004.

Μετρούσαμε τότε αν είχε γίνει αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης σε αυτή τη σύγχρονη και θαυμαστή εποχή της Εθνικής μας. Το τελικό 1-1 μάλιστα με την Γεωργία, έδειχνε τότε πως η μετάβαση από τον Οτο Ρεχάγκελ στον νέο προπονητή θα ήταν

εξαιρετικά δύσκολη. Οι διαδοχικές αποχωρήσεις των διεθνών, φανέρωναν ότι αυτή η ομάδα δυσκολευόταν να πείσει ακόμη και κάποιους από τους διεθνείς!

Εναν χρόνο μετά (για την ακρίβεια έναν χρόνο και 4 ημέρες), στην ολοκλήρωση της πρώτης διοργάνωσης με τον Σάντος στην Εθνική, μπορούμε – παραφρασμένα λίγο – να λέμε U too. Κι εσύ μίστερ!

Σε γεμάτο γήπεδο, για πρώτη φορά σε αυτή την προκριματική φάση, με τα ole αντηχούν πιο δυνατά από όσο τραγουδούσε ο Μπόνο και η παρέα του πέρυσι τον Σεπτέμβριο, με μια ξεκάθαρη νίκη απέναντι σε έναν τόσο δυνατό αντίπαλο σαν αυτές που έπαιρνε η ομάδα του Ρεχάγκελ, η Εθνική έπεισε οποιονδήποτε πως άξιζε να είναι κοντά της από το ξεκίνημα της νέας εποχής της.

Αν ο Οτο Ρεχάγκελ ήταν ο προπονητής που άλλαξε επίπεδο στην Εθνική ομάδα, ο Φερνάντο Σάντος είναι ό,τι πιο σπουδαίο έχει εμφανιστεί στο ποδόσφαιρο της χώρας μας εδώ και πολλά χρόνια. Συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο και όχι απλώς σε εθνικό επίπεδο. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα και με εντελώς δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία τον Γερμανό και τα επιτεύγματά του.

Μετά τη νίκη με την Κροατία, μια ισοπαλία στην Τιφλίδα κόντρα στην Γεωργία, είναι αρκετή για την πρόκριση στα τελικά του Euro 212. Μέσα σε οχτώ χρόνια, η Εθνική της μόλις μίας παρουσίας σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1980) και άλλης μίας σε Μουντιάλ (1994) σε διάστημα δεκαετιών, από το 2004 θα μετράει τρία διαδοχικά παρόν σε Euro και άλλο ένα σε Μουντιάλ. Ο Νικολούδης που έδωσε την πρόκριση το 1980 και ο Μαχλάς του 1994 έχουν πολλαπλασιαστεί.

Ο Τσιάρτας της πρόκρισης στο Euro 2004, ο Χαριστέας της κατάκτησης το ευρωπαϊκού τίτλου, ο Αμανατίδης της πρόκρισης στο Euro 2008, ο Σαλπιγγίδης της πρόκρισης στο Μουντιάλ, ο Τοροσίδης της πρώτης νίκης σε Παγκόσμιο Κύπελλο και τώρα, ο Σαμαράς και ο Γκέκας της πρόκρισης στο Euro 2012.

Τόσα και τόσα παιδιά που όχι μόνο για τώρα, αλλά και για τις επόμενες γενιές άλλαξαν την Εθνική ομάδα. Μακάρι να μπορούσαν να αποφάσιζαν συνολικά για το - εγκλωβισμένο στους παράγοντες και όχι στους ποδοσφαιρικούς κανόνες – ελληνικό ποδόσφαιρο.

Αλλά ποτέ κανείς δεν τους άφησε να έχουν αυτό το δικαίωμα. Ακόμη και ο Φερνάντο Σάντος που ως ομοσπονδιακός προπονητής το επιδιώκει με ανιδιοτέλεια στην πραγματικότητα, παρουσιάζοντας σχέδια και πρότζεκτ αναδόμησης του αθλήματος από τα τμήματα υποδομής, δεν έγινε ποτέ προτεραιότητα για κανέναν μας (βάζοντας και τον ελληνικό Τύπο μέσα σε αυτούς)…