Στιγμές από ένα ταξίδι προσφοράς

«Όταν δίνεις αγάπη, ελπίδα, φως, χαμόγελο, τα παίρνεις πίσω πολλαπλά ... τόσο απλά, με ένα χαμόγελο»! Με οδηγό αυτή την ιδέα και την ανάγκη τους να τη μοιραστούν με όσο περισσότερους μπορούν, οι τρεις ερασιτέχνες φωτογράφοι, η Μάρω Βερλή, ο Μανώλης Σαμαράκης και ο Πάνος Σινανίδης, μας ταξιδεύουν στα συναισθήματα μέσω των εικόνων τους, μιλώντας μας για την αξία της προσφοράς χωρίς σύνορα. Η Μάρω Βερλή μίλησε στον Αθήνα

Ερ. Πώς έγινε και πήρατε μέρος στην έκθεση και στο ταξίδι;

Μ.Β. Ουσιαστικά η έκθεση είναι μια ιδέα των τριών συμμετεχόντων, δική μου, του κυρίου Μανώλη Σαμαράκη και του Πάνου Σινανίδη, απλά τα έσοδα από την όλη διοργάνωση θα πάνε στην Action Aid και στην Φλόγα. Κοινό σημείο και για τους τρεις μας είναι ότι σίγουρα είμαστε ανάδοχοι γονείς στην Action Aid και επιπλέον συναντηθήκαμε και οι τρεις σε ένα εθελοντικό ταξίδι στο Βιετνάμ. Σε μία αποστολή για να χτίσουμε την αυλή ενός προαύλιου χώρου στην περιοχή του Λάου Τσάο. Από εκεί νομίζω ότι ξεκίνησαν όλα. Και το φωτογραφικό ταξίδι αλλά και όλο αυτό το «ταξίδι» συναισθημάτων που προέκυψε μετά.

Ερ. Κάτι ξεχωριστό που σας έμεινε; Μία ανάμνηση από το ταξίδι;

Μ.Β. Το ταξίδι ήταν πολύ γεμάτο από πολλές στιγμές. Υπήρξαν πολύ «δυνατές» στιγμές που θα μπορούσα να σας πω. Σίγουρα τρία πράγματα ξεχωρίζουν στο μυαλό μου. Το ένα είναι η επαφή με τον διπλανό μας, ακόμα και όταν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα. Που μπορεί να γίνει με πολύ απλούς τρόπους. Με ένα χαμόγελο, με ένα χάδι. Με το να του δώσεις κάτι. Όπως δίναμε μπαλόνια, μολύβια και τα παιδιά χαιρόντουσαν. Επίσης, όταν παίζεις μαζί τους, χαίρονταν πάρα πολύ. Μένει το έργο της Action Aid, ότι γίνεται με πολύ οργανωμένο και σωστό τρόπο χωρίς να εισβάλει «βίαια» στον δικό τους πολιτισμό. Και φυσικά η επαφή με τους άλλους 44 συνταξιδιώτες αυτής της αποστολής. Διότι όλοι βάλαμε τον καλύτερο μας εαυτό. Και πραγματικά δεν υπήρχε καν μία δύσκολη στιγμή πέραν από το συναισθηματικό κομμάτι που βίωνε ο καθένας. Από αυτό που εισέπραττε από το ταξίδι όμως.

Ερ. Ο σκοπός τους ταξιδιού ήταν να φτιαχτούν δύο προαύλιοι χώροι σε δύο νηπιαγωγεία...

Μ.Β. Ακριβώς. Ουσιαστικά το έργο ήταν να γίνει σε ένα νηπιαγωγείο. Αλλά επειδή ακριβώς προλάβαμε και μπορέσαμε, κανονίσαμε να γίνει και στο άλλο νηπιαγωγείο.

Ερ. Πώς ήταν ο κόσμος; Όχι μόνο τα παιδιά, οι μεγαλύτεροι, οι δάσκαλοι;

Μ.Β. Οι δάσκαλοι ήταν αρκετά φιλικοί. Προσπαθούσαν να μας δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες. Για το πώς λειτουργούν τα σχολεία εκεί, για το τι στήριξη έχουν από το κράτος, για το τι τους λείπει, τι ανάγκες έχουν. Επίσης οι ντόπιοι. Γιατί ουσιαστικά μαγειρεύαμε στο σπίτι του Κοινοτάρχη και τρώγαμε μαζί με όλους τους ντόπιους. Ήταν όλοι πάρα πολύ φιλικοί. Είχανε πολύ σεβασμό, ένα πολύ μεγάλο χαμόγελο. Είδα ένα πολύ φωτεινό χαμόγελο να πω την αλήθεια. Και ένιωθαν ευγνωμοσύνη για όλη την προσφορά της Action Aid σε εκείνη την περιοχή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν βρέθηκα εγώ ως τουρίστρια πλέον πια στο Ανόι, την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, και ανέφερα σε μία κοπέλα που πούλαγε σουβενίρ ότι είμαστε από την Action Aid και μας ήξερε. Μου λέει: "God bless you (Ο θεός να σε έχει καλά), πραγματικά σας ευχαριστούμε πολύ, μας βοηθάτε πάρα πολύ". Και πραγματικά οι συνθήκες στο Λάου Τσάο ήταν πολύ χειρότερες από αυτές στο Ανόι. Και ακόμα και η κοπέλα στο Ανόι το εκτίμησε και στάθηκε πολύ γενναιόδωρα, να το πω έτσι, απέναντι μας, πολύ γενναιόδωρα.

Ερ. Υπήρχαν δυσκολίες; Κάτι που αντιμετωπίσατε; Κακός καιρός ίσως;

Μ.Β. Δεν υπήρχε κακός καιρός. Υπήρχε αρκετή ζέστη. Και όταν κουβαλάς πράγματα κάτω από την ζέστη, οικοδομικά υλικά, σίγουρα είναι... - γιατί κουβαλήσαμε πέτρες, περάσαμε πάνω από γέφυρες, σε μια μεγάλη απόσταση - ...είναι κάτι δύσκολο. Αλλά όλοι βάλαμε την καλή μας διάθεση. Και οι 45, ώστε αυτό να γίνει με τον καλύτερο δυνατό και αποτελεσματικότερο τρόπο. Είχαμε την συνεργασία της Action Aid του Βιετνάμ, οπότε ότι χρειαζόμασταν μας βοηθούσε και προσπαθούσε να μας βρει μια λύση. Και με την καλή διάθεση τα καταφέραμε και κάναμε και το δεύτερο προαύλιο χώρο του σχολείου.

Ερ. Θα το επαναλαμβάνατε;

Μ.Β. Εννοείται (γέλια), χωρίς δεύτερη σκέψη. Αρκεί να σας αναφέρω ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες το έχουν ξανακάνει. Εγώ είμαι από αυτούς που θα ήθελαν να το ξανακάνουν και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά και όσο αντέχω και μπορώ. Η ιδέα του να δίνεις είναι φοβερά δυνατή και παίρνεις συναισθήματα τα οποία είναι φοβερά, ξεχωριστά και τόσο απλά.

Ερ. Πόσο καιρό κράτησε το ταξίδι σου στην κοινότητα Λάι Τσάο;

Μ.Β. Ουσιαστικά οκτώ ημέρες. Βρεθήκαμε εκεί πέρα τις έξι. Τις υπόλοιπες περίπου ταξιδεύαμε. Για να πάμε εκεί πέρα ήταν 41 ώρες ταξίδι. Οι «εργάσιμες», να το πω έτσι (γέλια), ήταν πέντε από αυτές.

- Οπότε μέσα σε πέντε ημέρες, όχι μόνο φτάσατε τον στόχο σας αλλά καταφέρατε να το κάνετε «εις διπλούν».
- Ακριβώς. Και αν αυτό δεν είναι ευλογία, τότε τι είναι;

Ερ. Είχατε κάποια άλλη βοήθεια πέρα από αυτής της Action Aid και του Κοινοτάρχη;

Μ.Β. Από τον Κοινοτάρχη και τους ντόπιους.

- Εννοώ σε κρατικό επίπεδο. Από την κυβέρνηση του Βιετνάμ;
- Η κυβέρνηση του Βιετνάμ στέκεται κάπως ουδέτερη απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια, λόγω του καθεστώτος που υπάρχει. Προσπαθεί να μην εμποδίζει/καθυστερεί τις διαδικασίες και στέκεται πιο ουδέτερα σε όλο αυτό. Αλλά όχι αρνητικά.

Περισσότερες πληροφορίες:

Η είσοδος στην έκθεση είναι δωρεάν και τα έσοδα από την πώληση των φωτογραφιών, σε συμβολική τιμή, θα προσφερθούν στην "ActionAid" και στο Σύλλογο "Φλόγα" (Σύλλογος γονιών παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια)

Από 29 Οκτωβρίου έως 10 Νοεμβρίου 2013

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα- Κυριακή 18:00-22:00

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206, Ταύρος, Αθήνα 177 78, τηλ. 210 3418 550, φαξ. 210 3418 570

www.mcf.gr

https://www.facebook.com/events/611518425558549/?notif_t=plan_admin_added