«Πάθος μου το σινεμά»

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης μιλά στη Νικολέτα Μακρή για τη μεγάλη του αγάπη το σινεμά, το θέατρο, την τηλεόραση, την οικονομική κρίση και για την παράσταση «Τα κορίτσια με τα μαύρα» όπου πρωταγωνιστεί.Αυτή την περίοδο σας συναντάμε στη θεατρική παράσταση «Τα κορίτσια με τα μαύρα»...Το έργο το έχουν γράψει οι Ρήγας-Αποστόλου. Είναι μια σαρκαστική κωμωδία για τη διαφθορά, που διαδραματίζεται μέσα σε ένα μοναστήρι.Θα έλεγα ότι είναι η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του φετινού χειμώνα αλλά και των τελευταίων ετών. Είναι τρομερό σουξέ και έχουν πολλά χρόνια να βγουν καρεκλάκια στο θέατρο. Παρά τη δύσκολη εποχή, τα μεγάλα αστικά θέατρα, δηλαδή τα κεντρικά θέατρα των «πρωταγωνιστών», δεν περνάνε κρίση. Η αλήθεια είναι όμως ότι στην Αθήνα υπάρχουν πάρα πολλά θέατρα. Τα θέατρα που, κατά τη γνώμη μου, έχουν πρόβλημα είναι τα κρατικοδίαιτα. Προσωπικά, ποτέ δεν έχω παίξει σε θιάσους επιχορηγούμενους από το κράτος.Ποια είναι η αρνητική διάσταση μιας επιχορήγησης;Ξιπάζονται οι καλλιτέχνες, δεν ενδιαφέρονται για το κοινό και με τα κρατικά λεφτά υλοποιούν προσωπικά οράματα που δεν αφορούν κανέναν. Η κρατική επιχορήγηση πιστεύετε ότι πρέπει να σταματήσει ή θα μπορούσε να γίνει με διαφορετικό τρόπο;Θα μπορούσε να πάρει μια ανάσα για μια πενταετία, με το να μην χορηγηθεί κανένας. Να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος και μετά βλέπουμε. Αποτελεί κριτήριο επιτυχίας στη σημερινή εποχή αν το έργο που ανεβαίνει στο θέατρο είναι κωμική παράσταση ή δραματική;Στην εποχή της θλίψης η κωμωδία είναι το βάλσαμο. Ίσως επειδή εγώ παίζω σε ένα κεντρικό θέατρο της Αθήνας δεν καταλαβαίνω την κρίση. Βλέπω ανθρώπους να διασκεδάζουν και στο δικό μας θέατρο δεν πέφτει καρφίτσα. Τα τελευταία χρόνια, με την άνθιση της τηλεόρασης, βγήκαν πάρα πολλοί ηθοποιοί, οι οποίοι τώρα με την κρίση στην τηλεόραση στρέφονται αναγκαστικά στο θέατρο. Το θέατρο είναι ικανό να προσφέρει τα προς το ζην;Και βέβαια το θέατρο είναι ικανό αλλά, πρώτον, οι θέσεις είναι πολύ λίγες και, δεύτερον, είναι υπόθεση αυστηρά για πραγματικούς ηθοποιούς και όχι για ερασιτέχνες ή τυχοδιώκτες.Η ορθή πορεία ποια είναι; Θέατρο και μετά τηλεόραση ή το αντίθετο;Κάθε εποχή έχει διαφορετικούς κανόνες. Όταν ήμουν στη δεκαετία του '90 που εμφανιζόταν η ιδιωτική τηλεόραση, μας λέγανε όλοι να μην μπούμε στην τηλεόραση γιατί θα «καούμε» και να προτιμήσουμε το θέατρο. Η πραγματική ζωή, όμως, το διέψευσε. Η τηλεόραση δίνει τόσο γρήγορα μεγάλη φήμη που χρειάζονται είκοσι χρόνια στο θέατρο για να την αποκτήσεις. Βέβαια, σήμερα που μιλάμε, δεν υπάρχει τηλεόραση οπότε δεν μπορείς να συμβουλεύσεις κάποιον να κάνει τηλεόραση.Πιστεύετε ότι αν δεν είχατε κάνει τηλεόραση, θα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα για εσάς;Σίγουρα δεν θα είχα την τύχη που έχω τώρα, που είμαι δηλαδή ένας πρωταγωνιστής σε κεντρικό αθηναϊκό θέατρο. Υπάρχει όμως έντονα στη ζωή σας και το σινεμά...Το σινεμά είναι μια αυτόνομη πορεία, τελείως μοναχική. Είναι υπόθεση ψυχής και πάθους.Και εσείς την έχετε ζήσει και ως σκηνοθέτης.Ναι, και θα τη ζω συνέχεια ως σκηνοθέτης