Μια ευκαιρία

του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη

Αύριο ψηφίζουμε. Αύριο εκλέγουμε τους ανθρώπους, οι οποίοι κατά την επόμενη πενταετία θα αποφασίζουν για μικρά και μεγάλη ζητήματα της καθημερινότητάς μας, αλλά και της συμβίωσής μας με άλλους πολίτες, στα πλαίσια της θεοποιημένης, κατά τα τελευταία χρόνια, «τοπικής κοινωνίας».Οι πιο βουβές εκλογές της τελευταίας τεσσαρακονταετίας απέχουν μόλις μιαν ανάσα, ένα εικοσιτετράωρο, για την ακρίβεια. Το ερώτημα, φυσικά, που πλανάται πάνω από τη χώρα, είναι αν αυτή τη φορά, οι πολίτες θα επιλέξουν

με κριτήρια αποτελεσματικότητας στη διαχείριση των κοινών ή αν θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες, φανατισμούς και κομματικές στρούγκες.

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα την έχουμε αύριο το βράδυ. Τότε θα διαπιστώσουμε αν η ελληνική κοινωνία, σε τοπικό επίπεδο, είναι έτοιμη και ώριμη να κάνει ένα μικρό βήμα προόδου, ένα βήμα απεξάρτησης από το πελατειακό κράτος, το κράτος του εγωισμού, της ιδιοτέλειας, του ρουσφετιού ή αν θα παραμείνει δέσμια της φεουδαρχίας των μικρών και μεγάλων, ατομικών και συλλογικών διαπλοκών.

Εξετάζοντας τα πράγματα στο βάθος της ιστορικής προοπτικής, βλέπουμε πως οι εκλογές αυτές, αποτελούν το σημείο εκκίνησης μιας μακράς περιόδου μετασχηματισμού τόσο του πολιτικού συστήματος, όσο και της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα χρόνια της βαθιάς, πολύπλευρης κρίσης, η ελληνική κοινωνία άλλαξε, άλλαξε πολύ, βαθιά και ριζικά. Στο διάστημα αυτό κατέστη προφανές ότι το μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας, έφτασε στα όρια του. Η αλλαγή, ο μετασχηματισμός είναι πλέον μια αδήριτη ανάγκη για την επιβίωση του τόπου. Η αλλαγή και το καινούριο όμως δεν έρχονται από μόνα τους, αυτόματα ή θεία βουλήση, αλλά είναι αποτέλεσμα αφενός μεν της ιστορικής αναγκαιότητας, αφετέρου δε της δράσης των υποκειμένων της ιστορίας, δηλαδή των πολιτών.

Το παλιό, στο πρόσωπο μιας μεγάλης μερίδας πολιτών που γαλουχήθηκαν στα εκτροφεία της πατερναλιστικής, σίγουρα θα επιλέξει τη μάχη οπισθοφυλακής στα χαρακώματα της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης, της λογικής «να μην αλλάξει τίποτα».

Το νέο, όμως, θα δώσει μια μάχη ευγενική μα επίμονη, γιατί ξέρει πως η ολιγωρία και η αβελτηρία του σήμερα, θα είναι η καταστροφή του αύριο. Στον αγώνα αυτό έχουν συστρατευθεί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, επαγγελμάτων και διαδρομών στη ζωή. Κοινό τους μέλημα, κοινή τους αγωνία, κοινή τους στόχευση, η δημιουργία των προϋποθέσεων και συνθηκών για ένα «νέο παράδειγμα» στη διοίκηση και διαχείριση των τοπικών κοινωνιών.

Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία.