Ένας είναι ο εχθρός, ο κακός πληθωρισμός

του Βαγγέλη Καργούδη

Μα, αφού -σου λέει-, πετύχαμε το πολιτικά μείζον, αφού δηλαδή καταφέραμεκαι προχωρήσαμε στην υλοποίηση του ιστορικά ευγενέστερου αλλά και πολυπλοκότερου σύγχρονου οράματος, της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι παρά λεπτομέρειες στο βαθμό δυσκολίας.

-Εξαντλούμε τη ματιά μας στα μικρά και τα επί μέρους, λέγαμε.
-Ενώ το πρόβλημα είναι αλλού, στη μεγάλη εικόνα.
-Δομικό είναι, μωρέ, το πρόβλημα του κοινού νομίσματος, στην αρχική του αρχιτεκτονική.
Νομίσαμε προς στιγμήν, ζαλισμένοι, μάλλον από το πολιτικό μέγεθος του εγχειρήματος, ότι

μπορούμε να προχωρήσουμε σε κοινές επί μέρους ρυθμίσεις, δημοσιονομικές, χρηματοοικονομικές, χωρίς προηγουμένως όλα αυτά να πατάνε σε μια κοινή οικονομική διακυβέρνηση.

Έτσι είπαμε, και νομίσαμε πως αυτό ήταν, τον πιάσαμε τον ερίφη τον ταύρο απ τα κέρατα.
Και, ξεχάσαμε.

Και συναινέσαμε να γιγαντωθεί εκείνο το πόδι του τέρατος, που όλο και έσμπρωχνε τα μεγάλα, τα όντως μεγάλα και ενοχλητικά, κάτω απ το χαλί.

Ξεχάσαμε τον μεγάλο Γαλλογερμανικό συμβιβασμό, μετά την πτώση του Τείχους.

Την προσπάθεια να καθησυχαστούν οι Γαλλικοί φόβοι, για πού θα ισορροπήσει ο νέος καταμερισμός ευρωπαϊκής ισχύος, σε βάρος της μιας από τις 4 δυνάμεις κατοχής στο Γερμανικό έδαφος.

Μια προσπάθεια που πολύ σύντομα πήρε το όνομα "κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα", απαίτηση Μιττεράν για να βάλει και την απαραίτητη δική του τζίφρα στην (ομολογουμένως αναπόφευκτη) Γερμανική Ενοποίηση.

Κι όταν ο Μιττεράν και οι φόβοι του κατασιγάστηκαν, οι Γαλλικοί φόβοι, που ο "Θείος" κατάφερνε πάντα να εκφράσει με τρόπο μοναδικό, παριστάνοντας τον Αυτοκράτορα, ακριβώς για να κρύβει το πανικόβλητο βλέμμα της χώρας του, ήταν η σειρά των Γερμανών και του ευγενικά κυνικού, του γλυκύτατου χοντρο-Κολ, να βάλει τους δικούς του όρους.

Ναι, λοιπόν στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, κι από τη μεριά της Γερμανίας.
Ας πάει και το παλιάμπελο.

Αρκεί, βέβαια, αυτό (και το νόμισμα και το...παλιάμπελο) να είναι μια απλή μετωνυμία του εθνικού του νομίσματος, του μάρκου.

Και αρκεί η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, να είναι τελείως ανεξάρτητη στη χάραξη των πολιτικών της. Καταστατικά δεσμευμένη μόνο να υπερασπίζεται την υπέρτατη αρχή της σταθερότητας των τιμών, που θα πει στα Μεταπολιτευτικά καθ ημάς: "Ένας είναι ο εχθρός, ο κακός πληθωρισμός"....

Και οι μεν Γερμανοί, βλέποντας συνέχεια το ίδιο, ευχάριστο γι αυτούς έργο, επί μισό και βάλε αιώνα, θεώρησαν τις εξελίξεις, κάτι πολύ κοντά σε φυσικό φαινόμενο.

Γι αυτούς, βλέπεις, η ανάπτυξη, δεν μπορεί, παρά να συνοδεύει την αύξηση των εξαγωγών, που κι αυτή με τη σειρά της, έρχεται σαν αποτέλεσμα της γραμμικής αύξησης της ανταγωνιστικότητας.
Απλά πράματα.

Οι κοινωνίες του Νότου, όμως, πώς το φάγαν το "γλυκό";
Κοινωνίες όλες με ιστορικό μεγάλου, παρεμβατικού κράτους;
Ενός Κράτους "κοινωνικά αγαθοεργού" στην αρχική του σύλληψη, που έσπευδε -λέει- και έδινε λύσεις, παντού όπου έδειχνε το σκαρί να μπάζει νερά;

Κυρίως όποτε έβγαιναν στον αφρό τα προβλήματα ενός ασθενικού παραγωγικού τομέα, μιας ακόμα πιο ασθενικής βιομηχανίας;
Πώς, λοιπόν, το φάγαν το "γλυκό" οι πονηροί -τρομάρα τους- Νότιοι;
Και το βρήκαν μάλιστα και γκουρμεδιά πρώτης τάξεως;

Μα, αφού -σου λέει-, πετύχαμε το πολιτικά μείζον, αφού δηλαδή καταφέραμε και προχωρήσαμε στην υλοποίηση του ιστορικά ευγενέστερου αλλά και πολυπλοκότερου σύγχρονου οράματος, της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, όλα τα υπόλοιπα, δεν είναι παρά λεπτομέρειες στο βαθμό δυσκολίας.

Άρα, τα βρίσκουμε στην πορεία!..
Αφού μάλιστα είμαστε αποδεδειγμένα τόσο εφευρετικοί στους συμβιβασμούς με εκατέρωθεν υποχωρήσεις, που τους κάναμε (σσ.:τους συμβιβασμούς) ευρωπαϊκή marca depositata.

Αυτό, δυστυχώς, ήταν το όνομα της (όπως μέχρι τώρα αποδεικνύεται) πολιτικά βολικής αυταπάτης.

Όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει "πολιτικό πολιτισμό", με άλλα λόγια...

Και δε φτάνει που προχωρούμε σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα, όλοι οι Ευρωπαίο του Νότου, άλλος λίγο κι άλλος περισσότερο, κάνουμε και ότι μπορούμε, για να βοηθήσουμε τον Μεγάλο Γερμανό Ισορροπιστή, να πετύχει σε βάρος μας, με κόστος την απειλή κατάρρευσης των κοινωνιών μας, αυτό που φαντάζει κάτι σαν το Αεικίνητο ή τη Φιλοσοφική Λίθο:

ΚΑΙ να έχει το Κοινό Ευρωπαϊκό Νόμισμα, ΚΑΙ αυτό να είναι εικόνα & ομοίωση του δικού του εθνικού νομίσματος, αλλά ΚΑΙ να αποφεύγει και το ελάχιστο των μεταβιβαστικών πληρωμών που είναι απαραίτητες για να ισορροπούν και οι πιο αδύνατοι...
Σκληρό; Μπορεί...
Υπερβολικό, ίσως;
Καθόλου!...