Τσιπρο-Μαδουριστάν

Οι παρά φύσιν πολιτικές συνευρεύσεις της ριζοσπαστικής ψευδοαριστεράς, με την πιο αντιδραστική και οπισθοδρομική δεξιά, χρονολογούνται από τον «ματωμένο γάμο» του «βρώμικου ’89». Τότε ο ΣΥΝ, (πολιτικός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ), συμμάχησε με την υπό τον Κων. Μητσοτάκη δεξιά, για ν’ ανατρέψει τον φύσει πολιτικό ή και κοινωνικό σύμμαχό της, δηλαδή το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ. Αποτέλεσμα αυτής της δολιότητας ήταν η θριαμβευτική επανεκλογή του ΠΑΣΟΚ

με ποσοστό 46,88% και η καταβαράθρωση του ΣΥΝ με 2,94%.

Η συμμαχία αυτή χαρακτηρίστηκε ως παγκόσμια πρωτοτυπία πολιτικής βλακείας και ασυγχώρητου τυχοδιωκτισμού.

Παρ’ όλα αυτά, ο επίγονος του ΣΥΝ, δηλαδή ο σημερινός, υπό τον αρχισκασιάρχη και καταληψία των λυκείων Αλ. Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνον δεν τερμάτισε τους τυχοδιωκτισμούς των προκατόχων του, αλλά κατέγραψε και τη δεύτερη παγκόσμια πρωτοτυπία, πολιτικής αθλιότητας, δημιουργώντας τον άξονα ψευδοδιεθνιστικής συμμαχίας μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της νεοκομμουνιστικής Μαδουριανής χούντας του Καράκας.

Ο δεύτερος αυτός Τσιπρο-Μαδουριανός συνασπισμός κατέγραψε το πιο τυχοδιωκτικό χρονικό του, με την προσγείωση στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» του κρατικού αεροσκάφους (που εκτελεί μεταφορές τόνων χρυσού από το θησαυροφυλάκιο της Βενεζουέλας) στις «φιλικές» προς τον δικτάτορα Μαδούρο χώρες της Τουρκίας, του Ιράν και του Κατάρ, αλλά και να διευκολύνει τη φυγάδευση των υπόλογων για κακουργήματα πολιτικών εκπροσώπων της κυβέρνησης Μαδούρο.

Φιλομαδουριανές εξαιρέσεις

Η προσγείωση αυτή έγινε, μετά την άρνηση των 27 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να επιτρέψουν την προσγείωση του βενεζουελιανού αεροσκάφους, σε όλα τα αεροδρόμια της ΕΕ, μετά τον χαρακτηρισμό της Μαδουριανής Βενεζουέλας ως κράτους ή ορθότερα ως αντιδημοκρατικού ολοκληρωτικού καθεστώτος, ανεπιθύμητου και απόβλητου από τους κόλπους της ΕΕ και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στην ψηφοφορία εκείνης της Ολομέλειας μειοψήφισαν, (υπέρ του δικτάτορα Μαδούρο), τα μέλη της ομάδας των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Το όνειδος, για την ατιμωτική αυτή εξαίρεση των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, το επωμίζεται όχι μόνο το κόμμα της Κουμουνδούρου, αλλά και οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που περιφρονώντας τον ελληνικό λαό, χρησιμοποίησαν τον κυβερνο-ΣΥΡΙΖΑ, ως όργανο των νεοαποικιακών στόχων αλλά και γεωστρατηγικής επέκτασής τους, στην ανέκαθεν εύφλεκτη πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων.

Οι «συμμαχικές» αυτές βλακείες και επιπολαιότητες, με νομοτελειακή ακρίβεια όχι μόνον διασύρουν το κύρος και την αξιοπρέπεια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αλλά ήδη έχουν νομιμοποιήσει τον κατάπτυστο άξονα αλληλεγγύης και διαπλοκής μεταξύ Τσίπρα και Μαδούρο, που σε λίγο θα έχει καθιερώσει την αποτρόπαια για τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς, ονομασία «Τσιπρο-Μαδουριστάν»!

Το χρέος της Συμμαχίας

Έστω και με ασυγχώρητη καθυστέρηση, τόσο του ΝΑΤΟ (Στόλντεμπεργκ), όσο και η Ευρωπαϊκή Commission, γιατί όχι και τα αμερικανικά Πεντάγωνο και Σταίητ Ντηπάρτμεντ, ας συμμαζέψουν ορισμένους από τους εκπροσώπους τους (Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, Μοσκοβισί, Ρεξ Τίλερσον, Πάτρικ Σάναχαν, αντιστοίχως υπουργούς Εξωτερικών και Άμυνας), οι οποίοι συστηματικά κάνουν τα στραβά μάτια, προς τα χαϊδεμένα παιδιά της Ελλάδας και των Σκοπίων, που από τη μία μεριά προωθούν τη στρατηγική του γεωπολιτικού και οικονομικού νεοαποικισμού και από την άλλη μεριά περιθωριοποιούν και απειλούν με συρρίκνωση μια χώρα σαν την Ελλάδα, που θυσίασε χιλιάδες νεκρούς στον αντιφασιστικό αγώνα 1940-1945 και δεν έχει εισπράξει ούτε ένα δολάριο, ούτε ένα ευρώ από τα δισεκατομμύρια των οφειλομένων πολεμικών επανορθώσεων, από την προστάτιδα του Τσίπρα, γερμανίδα καγκελάριο κυρία Μέρκελ.

Εκτός εάν τα σημερινά κέντρα αποφάσεων της δυτικής συμμαχίας προτιμούν τις ιδιάζουσες «φιλικές σχέσεις» με τους ιταλοντυμένους τσάμηδες και γερμανοντυμένους της υπόλοιπης Βαλκανικής, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Και μια τελευταία ερώτηση προς τα ίδια παραπάνω κέντρα αποφάσεων: Γιατί δεν αντιδρούν, εναντίον της σύμπηξης του Τσιπρο-Μαδουριανού μετώπου, που καταρρακώνει τόσο την αξιοπρέπεια των δυνάμεων του ελληνικού δημοκρατικού τόξου, αλλά και το κύρος μιας από παράδοση δημοκρατικής συμμαχίας; Αποτελεί ή όχι όνειδος, για τις δημοκρατικές παραδόσεις του δυτικού κόσμου, η σκανδαλωδώς φιλική συμπεριφορά προς τους εν Ευρώπη ελάχιστους, δυστυχώς ημετέρους συμμάχους της Μαδουριανής χούντας;