Το φεστιβάλ που μας ενώνει με τον κόσμο

«Του χρόνου θα είμαστε πάλι όλοι εκεί… γιατί είναι μικρόβιο αυτό το φεστιβάλ, είναι τρέλα και δε φεύγει εύκολα». Έτσι είχα αποχαιρετήσει με το δικό μου τρόπο πριν δύο χρόνια το φεστιβάλ που έχει γίνει κάτι σαν μεγάλη αγάπη για μένα.

Πέρσι λόγω εξελίξεων στα εσωτερικά της χώρας δεν ήμασταν όλοι εκεί, το φεστιβάλ μας δεν έγινε. Δύο χρόνια αργότερα όμως ήμασταν έτοιμοι να ξαναζήσουμε με τους χορευτές του κόσμου. Το 5ο διεθνές φεστιβάλ χορού και μουσικής Earthdancers για άλλο ένα καλοκαίρι μας έδωσε απλόχερα

Φέτος δεν το έζησα όπως ήθελα. Για λίγες μόνο μέρες ήμουν σε αυτό τον κόσμο, τον γεμάτο μουσική, χρώματα και χορούς παρέα με την Κόστα Ρίκα, την Ινδονησία, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Σερβία, την Παραγουάη και την Ουγγαρία. Αυτό όμως δε με εμπόδισε να γνωρίσω πάνω από 200 χορευτές και μουσικούς, να ανακαλύψω νέους πολιτισμούς, άγνωστους σε μένα μέχρι τώρα και να κάνω νέους φίλους από όλο τον κόσμο.

Ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που γνώρισα ήταν και η Αγκουστίνα, δασκάλα του χορευτικού συγκροτήματος της Ινδονησίας και έζησα μαζί της όπως και με όλους, μόνο για τέσσερις μέρες. Μία εβδομάδα μετά τη λήξη του φεστιβάλ βρίσκομαι και πάλι με την ομάδα της Ινδονησίας στο θέατρο Δώρα Στράτου σε μια βραδιά γεμάτη από τον πολιτισμό τους. Στο κλείσιμο της βραδιάς είχε έρθει πλέον η ώρα του οριστικού αποχαιρετισμού, όπως είχε συμβεί και με όλες τις άλλες χώρες. Αναμνηστικές φωτογραφίες, πειράγματα με τη Yulli και τον Bhima, χαμόγελα, δάκρυα αποχωρισμού και κάπου εκεί η Αγκουστίνα μας φωνάζει για φωτογραφία. Καλεί κάποιον να μας τραβήξει, μου χαμογελάει, με δείχνει και λέει «με την κόρη μου». Την κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω εάν έχω ακούσει σωστά τι είπε. Όμως ήμουν σίγουρη. Είχα ακούσει πολύ καλά. Φεύγοντας μου δίνει τη ζακέτα της, λέγοντας μου να την κρατήσω για να θυμάμαι εκείνη και την ομάδα της Ινδονησίας. Δακρύζω και την αγκαλιάζω. Ήξερα πως στις τόσες οικογένειες που είχα δημιουργήσει ανά τον κόσμο, είχε προστεθεί και αυτή της Ινδονησίας. Το έχω γράψει και στο παρελθόν και το έχω πει πολλές φορές. Για την ακρίβεια το έχω πει τόσες φορές όσες είναι όλες αυτές που διηγούμαι ιστορίες από αυτό το φεστιβάλ (δηλαδή αμέτρητες, όσες είναι όμως για να ακριβολογούμε και οι ιστορίες που έχουμε ζήσει). Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Σας ακούγεται περίεργο σωστά; Όμως δεν είναι. Η αλήθεια είναι ότι έχω από μία οικογένεια σε όλες τις χώρες που έχουν περάσει από το φεστιβάλ. Όπως και αυτοί θα έχουν πάντα μια μεγάλη οικογένεια στην Ελλάδα. Βλέπετε, ο πολιτισμός μπορεί να το κάνει αυτό. Πιο σωστά μόνο ο πολιτισμός μπορεί να το κάνει αυτό. Να ενώνει τον κόσμο, τόσο γρήγορα, τόσο εύκολα, τόσο μαγικά.

Γυρίζοντας σπίτι κοιτάζω στο δωμάτιο μου τα αναμνηστικά δώρα που έχω από τις τρεις διοργανώσεις που έχω συμμετάσχει. Θυμάμαι τον Γιάσερ από την Ιορδανία, τον Τζέρικο από το Μεξικό, τον Σεμπάστιαν από τη Ρουμανία, την ομάδα του Παναμά, της Παλαιστίνης και πολλές ακόμα. Κάθε φεστιβάλ μας έχει δώσει πολλές διαφορετικές ιστορίες και όλες μαζί συνθέτουν το παζλ της κάθε διοργάνωσης. Αναμνήσεις από στιγμές χρωματισμένες από κάθε είδους συναίσθημα. Στιγμές που έχουμε ζήσει και θα τις θυμόμαστε για πάντα γεμάτες χορό και μουσική. Στιγμές που μας κάνουν πάντα να χαμογελάμε και να περιμένουμε το επόμενο φεστιβάλ.

Μετράμε πέντε παζλ… και πάμε για το έκτο. Του χρόνου.

The post Το φεστιβάλ που μας ενώνει με τον κόσμο appeared first on Protagon.gr.