Η πομπώδης κενότητα των εγκαινίων

Η κορδέλα έχει δεθεί στις δύο άκρες και είναι ελαφρώς χαλαρή, σε καμπύλη, σαν να υποκλίνεται στον άνδρα. Κοπέλες με παραδοσιακές φορεσιές και άνθη έχουν τοποθετηθεί εκατέρωθεν της συμβολικής πύλης που οδηγεί προς το αύριο, εκείνο το «καλύτερο» που υποσχέθηκε ο άνδρας. Μία από αυτές κρατάει τον ασημένιο δίσκο. Ο δίσκος δεν περιέχει, ως συνήθως, φλυτζάνια με καφέ. Φέρει λευκό σεμεδάκι, κεντητό από γιαγιά της περιοχής, επί του οποίου βρίσκεται το ψαλίδι. Και το ψαλίδι είναι ξεχωριστό. Δεν είναι της μοδίστρας, μήτε του κουρέα. Φτιάχτηκε για να κόβει κορδέλες υπακούοντας στα δάχτυλα κορυφαίων πολιτικών

Γύρω από το δίσκο, γύρω από τις κοπέλες, υπάρχουν αυτοί που συγκροτούν την, ελαφρώς απροσδιόριστη, κατηγορία των επισήμων. Είναι τοπικοί φορείς που βρίσκουν, επιτέλους, την ευκαιρία να φωτογραφηθούν δίπλα στον άνδρα. Ανθρωποι που μπορούν πλέον να πάρουν τη φωτογραφία στο χέρι, να γυρίσουν στα καφενεία και να πουν ότι είναι χρήσιμοι στον τόπο τους. Μαζί τους υπάρχουν, φυσικά, οι παρατρεχάμενοι του ανδρός. Συνεργάτες του, απλοί υπάλληλοι, όλο εκείνο το χόρτο που χρησιμοποιούν οι ανθοπώλες για να φουσκώσουν το μπουκέτο. Και είναι όλοι τους με μαύρα κουστούμια, σαν κοράκια πάνω σε σύρμα. Αν τους βγάλεις τα χαμόγελα, τους βάζεις και σε κηδεία. Και στο μέσον, ένα βήμα πιο μπροστά, δίπλα στο δίσκο, πίσω από το πιο λαμπρό χαμόγελο, είναι ο άνδρας. Είναι αυτός που θα κόψει την κορδέλα και βλέπει ήδη το όνομα του χαραγμένο στην πλάκα. Μαζί με το έργο θα πάει και αυτός. Σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα στο γεφύρι, απλώς αυτός τώρα είναι «χτισμένος» έξω, όχι στα θεμέλια. Και, για φαντάσου, δεν έκανε τίποτα. Εκοψε, απλώς, μία κορδέλα. Του έστρωσαν μπάλα σε κενή εστία.

Ετσι δεν γίνεται τις περισσότερες φορές; Αυτός που εγκαινιάζει ένα έργο έχει ελάχιστη σχέση με την υλοποίηση του -καλή ώρα όπως συμβαίνει τώρα με το αεροδρόμιο της Πάρου. Σπανίως δε, μνημονεύεται ο πολιτικός εμπνευστής του έργου. Το αεροδρόμιο των Σπάτων εγκαινιάστηκε από τον Κώστα Σημίτη, όμως στην πραγματικότητα ήταν ένα έργο που ξεκίνησε και μπήκε σε τροχιά υλοποίησης από τον μακαρίτη Τζανή Τζαννετάκη, όταν ήταν αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη. Αντιθέτως, ο Γιώργος Σουφλιάς μνημόνευσε τον Κώστα Λαλιώτη στα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου-Αντιρίου, έργο που δεν πήγε να «διεκδικήσει» ο Κώστας Καραμανλής, αφού μόλις είχε αναλάβει την πρωθυπουργία.

Ομως στην πραγματική ζωή και στην πολιτική, σημασία έχει το όνομα που χαράσσεται στην πλάκα. Αλλά, μεταξύ μας, έχει όντως πραγματική αξία; Θυμάται κανείς τον Πρωθυπουργό που εγκαινίασε έναν αυτοκινητόδρομο ή ένα νοσοκομείο; Οχι. Πρακτικά το κόψιμο της κορδέλας έχει πολιτικό αντίκρυσμα για λίγες ώρες, όσο δηλαδή κυκλοφορεί μία εικόνα θετική για το πρόσωπο που κρατούσε το ψαλίδι. Μένει, βέβαια, το όνομα του στην πλάκα. Καλό για την υστεροφημία και τη ματαιοδοξία του, αλλά σύντομα και η πλάκα θα γεμίσει με κουτσουλιές. Υποτίθεται ότι οι πολιτικοί κάνουν τα εγκαίνια εξ ονόματος όλων μας. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να εγκαινίαζαν ένα έργο οι άνθρωποι που μόχθησαν και εργάστηκαν για αυτό. Να παραδίδονται τα εγκαίνια στους εργαζόμενους και στην τοπική κοινωνία, παρουσία της πολιτικής ηγεσίας. Δεν πρόκειται, φυσικά, να συμβεί. Ο πολιτικός δεν θα εκχωρήσει την απόλαυση του ψαλιδιού που κόβει κορδέλες και όχι μισθούς και συντάξεις. Εκτός και αν αντιληφθεί το κιτς και τη γελοιότητα που έχουν τα εγκαίνια στις μέρες μας.

The post Η πομπώδης κενότητα των εγκαινίων appeared first on Protagon.gr.