Animalisa

Τα κινούμενα σχέδια τα γνώρισα μέσα από τη συμμετοχή μου στο Animasyros, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Σύρο. Πριν, όταν άκουγα για κινούμενα σχέδια, είχα στο μυαλό μου –όπως οι περισσότεροι νομίζω- τα παιδικά καρτούν –σχεδόν αποκλειστικά. Μιας και το πρώτο μου πόστο στο Φεστιβάλ ήταν η διαχείριση της σελίδας του στο Twitter, ήδη πριν από την πραγματοποίησή του, το πρώτο πράγμα που μου κέντρισε το ενδιαφέρον

ήταν οι εικόνες, τα γνωστά καρέ. Εικόνες με χρώματα, εικόνες μαυρόασπρες, εικόνες που έμοιαζαν με φωτογραφία, εικόνες που ήταν απλά σκίτσα, όλες οι εικόνες πάντως ήταν από μόνες τους μία ιστορία. Είχαν μία αισθητική, που σα να αποτελούσε το δεύτερο στρώμα ανάγνωσής τους. Ήταν μία αισθητική εντελώς ξεχωριστή σε κάθε φιλμ, και εντελώς διαφορετική από αυτή που είχα συνηθίσει στα καρτούν. Ήταν μία αισθητική που άλλοτε καθρέφτιζε μία πραγματικότητα, στην ενήλική της διάσταση, και άλλοτε φανέρωνε την πραγματικότητα, έτσι όπως την έπλασαν οι πιο μύχιες σκέψεις της παιδικότητας, χωρίς ποτέ να την εκφράσουν.

Αρχίζοντας όμως να παρακολουθώ ταινίες animation, διαπίστωσα και κάτι άλλο μαγικό. Αν και ευσύνοπτο –τις περισσότερες φορές διαρκεί λίγα λεπτά- και έχοντας πενιχρά μέσα στη διάθεσή του –αν θέλουμε να μιλήσουμε για την αναπαραστατικότητά του-, το animation κατορθώνει να είναι εξαιρετικά γρήγορο και διεισδυτικό. Μία μόνο κίνηση των ματιών μιας ψεύτικης κούκλας είναι ικανή να μεταδώσει όλη την ψυχοσυναισθηματική υπόσταση του ρόλου της, ενώ οι πυκνοί –ενίοτε κοφτοί- διάλογοι μίας σκηνής του μπορούν να συμπυκνώσουν έναν ολόκληρο προβληματισμό, για τον άνθρωπο και την εποχή του.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς έβλεπα την Anomalisa, το stop motion animation φίλμ –με τη μέθοδο καρέ-καρέ- του διάσημου σκηνοθέτη Τσάρλι Κάουφμαν, το οποίο παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη και διηγείται τη γνήσια ερωτική εμπειρία μεταξύ της mid-west τηλεφωνήτριας και φαν της Cyndi Lauper Lisa και του κορεσμένου γκουρού της εξυπηρέτησης πελατών Michael. Η εμπειρία τους, αν και γνήσια, δεν είναι παρά ένα διάλειμμα στην ενήλικη ζωή του δεύτερου, σε μία σύγκρουση μεταξύ της χαριτωμένης αφέλειας και του υπαρξιακού βάρους, με τη μάλλον γνωστή έκβαση. Πρόκειται, κατ’ ουσίαν, για μια ενενηντάλεπτη αποτύπωση μιας ψυχοπαθολογικής πραγματικότητας, χωρίς ορίζοντα διεξόδου και με εμφανή τα σημάδια κορεσμού.

Κι αν όλα αυτά φαίνεται να αναπαράγουν το κινηματογραφικό μοτίβο της εποχής μας, εντούτοις η αποτύπωσή τους σε ταινία animation αίρει το animation, στα μάτια του ευρέος κοινού, σε επίπεδο «κανονικής» ταινίας, καθώς η ταύτιση με τη δραματουργία των puppets, Lisa και Michael, είναι αξιοζήλευτη ακόμα και για μία οσκαρική ερμηνεία.

*Ο Κωνσταντίνος Καούρας είναι εθελοντής στο Διεθνές Φεστιβάλ και Αγορά Κινουμένων Σχεδίων Animasyros

The post Animalisa appeared first on Protagon.gr.