Οι βετεράνοι που... αγάπησα

Ο Μάκης Δρόσος φορά το ρομαντικό του προσωπείο και μιλά για μία παρέα παιδιών, από 40 μέχρι και 50 συν.. που τον έκανε να θυμηθεί γιατί αγάπησε το μπάσκετ…

Στάσου διαβάτη μπροστά στην ήσυχη λίμνη
η σγουρή θάλασσα και τα βασανισμένα καράβια
οι δρόμοι που τυλίγαν βουνά και γεννούσαν άστρα
όλα τελειώνουν εδώ στην πλατιά επιφάνεια.

Έτσι ξεκινάει ο Σεφέρης το ποίημα του, «στην απόφαση της λησμονιάς». Πριν από τρία χρόνια, μία παρέα φίλων, με ένα κοινό στοιχείο, την αγάπη τους για το μπάσκετ, στάθηκαν σαν τον διαβάτη του Σεφέρη, μπροστά σε ένα τσιμεντένιο ανοιχτό

γήπεδο της Γλυφάδας, κοίταξαν τις φιγούρες τους και τις σκιές τους στο γκρίζο τερέν, υπό το φως των προβολέων και σαν τους δρόμους που τύλιγαν τα βουνά αποφάσισαν να ενώσουν τις διαδρομές τους, τις πορείες τους και να δημιουργήσουν τον σύλλογο των βετεράνων μπασκετμπολιστών της Γλυφάδας.

Και συνεχίζει ο Σεφέρης στο ίδιο ποίημα:

Τώρα μπορείς να κοιτάξεις με γαλήνη τους κύκνους
δες τους, είναι κατάσπροι σαν τον ύπνο της νύχτας
χωρίς να αγγίξουν πουθενά γλιστρούν σε ένα λιγνό λεπίδι
που τους υψώνει ελάχιστα πάνω από τα νερά.

Έτσι και ο σύλλογος των βετεράνων που δημιουργήθηκε, με ηρεμία κοίταξε όλους αυτούς που μαζεύτηκαν γύρω από την προσπάθεια αυτή και θέλησε να διαλέξει τους κύκνους του, αυτούς που ξεχώριζαν για το ήθος τους αλλά και την μπασκετική τους αξία, ένας δύσκολος συνδυασμός, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα κορμός, μια ομάδα διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει, αλλά με κοινό σκοπό, την αθλητική άσκηση μέσα από το μπάσκετ, που έχει υπηρετήσει για πολλά χρόνια ο καθένας μεμονωμένα, από διαφορετικό μετερίζι όμως, αλλά αυτή την φορά με στόχο όχι τον πρωταθλητισμό, αλλά με στόχο να καταφέρει να επιτελέσει κοινωνικό έργο. Και σαν τους κύκνους που είναι κάτασπροι, σαν τον ύπνο της νύχτας που λέει ο Σεφέρης, επέλεξαν και τα χρώματα των εμφανίσεων τους, άσπρο και μαύρο δηλαδή.

Κάπως έτσι σκέφτηκα ότι πρέπει να αποδώσω την προσπάθεια αυτή στον πρόλογο μου σε τούτο εδώ το κείμενο. Η αλήθεια είναι ότι όταν ενημερώθηκα για την κίνηση αυτή, δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, δεν βρήκα κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά καθετί μπασκετικό με κάνει να το ψάχνω, απλά δεν μπορώ να το προσπεράσω. Όταν περνώ έξω από ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ και δεν ακούω φωνές, δεν ακούω παπούτσια να τρίζουν, δεν αισθάνομαι την ένταση του παιχνιδιού από την προσπάθεια που γίνεται, μελαγχολώ…, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω, πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που να μπιστάνε μία μπάλα εκεί;

Η ιδέα ότι κάποιοι σε μία ηλικία, ναι προχωρημένη… θα το πω, όχι μόνο δεν έχουν εγκαταλείψει το μπάσκετ, αλλά το υπηρετούν και ενεργά μάλιστα, παίρνοντάς το σοβαρά, σε βαθμό που μέχρι και νεαρά παιδιά με όνειρα για το μέλλον τους, δεν το παίρνουν, άρχισε να με εξιτάρει. Μία Δευτέρα λοιπόν, αποφάσισα να τους δω από κοντά. Να δω μέχρι που φτάνει η πραγματικότητα και που την θέση της παίρνει η υπερβολή. Ναι.. κάνουν προπονήσεις οργανωμένα, κάθε Δευτέρα, στο κλειστό της Γλυφάδας (Ε.Α.Κ), έδωσαν την μάχη τους μάλιστα προκειμένου να έχουν ένα σταθερό δίωρο, που ούτε οι καιρικές συνθήκες δεν θα είναι ικανές να τους αποτρέψουν από το διατηρήσουν ρυθμό. Επίσης το ενδιαφέρον μου κέντρισε ότι την προσπάθεια αυτή την οργάνωσε και την κοουτσάρισε, αρχικά ένας προπονητής, που ξέρει από επιτυχίες, ο Κώστας Πολίτης, ο οποίος με τη σφυρίχτρα του και την τεχνογνωσία του αλλά και το μεράκι του έβαλε τις βάσεις για να γίνει η αρχή, το πρώτο χρόνο, το 2011, όπως φρόντισαν εξ αρχής να πληροφορήσουν.

Περίμενα να δω κάποιους, καμία δεκαετία και βάλε μεγαλύτερους από μένα, να κάνουν χαβαλέ, την πλάκα τους για ένα δίωρο, άντε και να παίζουν κανά οικογενειακό διπλό… Τελικά τους είχα υποτιμήσει. Χαβαλές υπήρχε, αλλά μέχρι να μπουν μέσα στις 4 γραμμές, μετά μου θύμισε προπόνηση επαγγελματικής ομάδας.. Άλλωστε πολλοί από αυτούς ξέρουν τι θα πει να είσαι επαγγελματίας. Δεν ξέρει ο Τάκης ο Κορωναίος, δεν ξέρει ο Γιάννης ο Παραγυιός που όχι μόνο είναι μέλος της ομάδας, αλλά και από τα ιδρυτικά στελέχη της προσπάθειας αυτής, διπλή ευθύνη και χρέος δηλαδή.

Θα ομολογήσω ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Να αφήνουν την δουλειά τους, την οικογένεια τους, την κούραση τους και τις έννοιες τους και να βγάζουν ακόμα και σε αυτή την ηλικία, τέτοια διάθεση, αλλά και τέτοια πειθαρχεία μέσα στο παρκέ. Είναι μία παρέα φίλων μεν, αλλά μέσα στο γήπεδο είναι όλοι επαγγελματίες.

Και φυσικά μία ομάδα έχει στόχο τα παιχνίδια. Όχι ακόμα δεν υπάρχει πρωτάθλημα βετεράνων, η αλήθεια είναι ότι είναι κρίμα και αν υπάρχουν και άλλοι σαν αυτούς που είδα εγώ, πρέπει να υπάρξει. Ωστόσο τα φιλικά παιχνίδια δεν λείπουν και ψάχνουν όλο και περισσότερα. Είναι άλλωστε ο μοναδικός σύλλογος βετεράνων, που δεν αντιπροσωπεύει κάποιο συγκεκριμένο σύλλογο, απλά ένα δήμο, αυτή είναι και η μοναδική προϋπόθεση για να μπορέσεις να είσαι υποψήφιο μέλος της. Μετά από το τέλος του δίωρου, δεν είδα κανένα κουρασμένο και σκυθρωπό. Μας πως γίνεται αναρωτήθηκα και πάλι κανείς να μην βαριανασαίνει; Δεν είδα κανένα να λουφάρει. Ο Βασίλης ο Ντάκουλας, καλοδιατηρημένος και να σου ξυπνάει μνήμες ευχάριστες από το παρελθόν, το ίδιο και ένας άλλος πρώην διεθνής ο Γιώργος ο Πιούκας. Αμφότεροι, αποχωρούσαν από το παρκέ, με το χαμόγελο, αν και οι φανέλες τους έδειχναν ότι είχαν «ματώσει» από την προσπάθεια.

Αυτό που με χαροποίησε περισσότερο, είναι ότι όπως μου είπε ο Γιάννης Λινός, ο πρόεδρος και η ψυχή αυτής της ομάδας, ναι έχει και πρόεδρο και διοικητικό συμβούλιο, πλέον ο βασικός στόχος, είναι το σωματείο να βοηθήσει, ανθρώπους που έχουν ανάγκη, του Δήμου αρχικά, αλλά και όσους μπορούν περαιτέρω. Πως θα γίνει αυτό; Ετοιμάζεται να κάνει παιχνίδια φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Όπως μου είπε όταν κάθισα δίπλα του στον πάγκο, «είμαστε φίλοι, επιχειρηματίες σε αυτό το Δήμο και δεν μαζευτήκαμε απλά εδώ για να κάνουμε το κέφι μας, αλλά για να ενώσουμε τους δημότες και όσους έχουν την δυνατότητα για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη και όσο αγάπη έχουμε για το μπάσκετ, άλλη τόση θα δείξουμε σε αυτούς που την χρειάζονται».

Τα παιδιά πολλών εξ αυτών που είδα μέσα στο παρκέ, δεν μπορεί να θέλουν ένα καλύτερο πρότυπο, για να ασχοληθούν με το μπάσκετ και να το αγαπήσουν, πέρα από τον ίδιο τους τον πατέρα. Ορισμένα εξ αυτών ήταν μάλιστα αυτά που αντέστρεψαν τους ρόλους και τους επισήμαναν ότι η ώρα είχε περάσει και ότι έπρεπε να γυρίσουν στο σπίτι…

Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε και να λησμονήσουμε κανέναν από όσους απαρτίζουν αυτή την ομάδα. αναλυτικά ο λόγος για τους: Γιάννη Λινό, Άρη Σωτηρόπουλο, Μιχάλη Τζιούφα, Νίκο Κουρεμένο, Γιάννη Αεράκη, Θάνο Ψιμάρα, Βαγγέλη Ταρασιάδη, Γιώργο Πιούκα, Βασίλη Ντάκουλα, Νίκο Μανιάτη, Τάσο Αναστασίου, Νικόλα Παραγυιό, Γιάννη Τσικλέα, Μάνο Γιακείμη, Θωμά Σφυρή, Στέφανο Κωνσταντινίδη. Προπονητής ο Παναγιώτης Παναγόπουλος και έχει και σύμβουλο… τον Νίκο Σιδέρη.

Εμένα με κέρδισαν τουλάχιστον ή μάλλον όχι απλά με κέρδισαν, με έκαναν να τους ζηλέψω.. Το λιγότερο που είχα να κάνω ήταν ένα like στην σελίδα τους στο facebook, κάντε το και εσείς, πιστέψτε με ότι το αξίζουν, όχι για το τι έχουν κάνει στην προσωπική πορεία τους, αλλά για αυτό που κάνουν τώρα και για το όραμα που έχουν.