Όταν ο… Διαμαντίδης άνοιξε την πόρτα

Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω. Κι ας έχει συμβεί πριν από 8,5 χρόνια. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει πετύχει το τρίποντο, που έμεινε στην ιστορία ως «βάλτο αγόρι μου», η «Beogradska Arena» σείεται, τα δημοσιογραφικά έδρανα έχουν... κατεδαφιστεί, οι απεσταλμένοι δημοσιογράφοι πανηγυρίζουν έξαλλα όπως οι «Πελαργοί». Ο Αντουάν Ριγκοντό πετάει την μπάλα από το κέντρο… τέλος!

Η Ελλάδα έχει αποκλείσει τη Γαλλία του Τόνι Πάρκερ και βρίσκεται στον τελικό και αμέσως

ξεχυνόμαστε για το ρεπορτάζ. Ποιος είναι το πρόσωπο; Μα φυσικά, ο Διαμαντίδης! Σωστά, αλλά ο Διαμαντίδης δεν είναι και ο πιο «δημοσιογραφικός» παίκτης του κόσμου, οπότε για να σου δώσει συνέντευξη και ειδικά εκείνη τη στιγμή, χρειάζεται να συνωμοτήσει ολόκληρο το σύμπαν. Η έστω… δύο – τρεις παίκτες.

Υπεύθυνος Τύπου εκείνη τη χρονιά ήταν ο αείμνηστος Φίλιππας Συρίγος, ένας άνθρωπος που σημάδεψε το ελληνικό μπάσκετ και απέπνεε τεράστιο σεβασμό. Μας είχε ζητήσει, λοιπόν, να μην ενοχλούμε τους παίκτες, να μην τους τηλεφωνούμε στα δωμάτια και γενικώς να τους αφήσουμε στην ησυχία τους, ώστε να είναι συγκεντρωμένοι για τους αγώνες. «Εδώ γελάνε», σκέφτηκα, αλλά ήμουν σωστός. Εν μέρει...

Δεν ενοχλούσα τους παίκτες και δεν τους τηλεφωνούσα στα δωμάτια. Κανείς, όμως, δεν απαγόρευσε τις επισκέψεις στα δωμάτια! Λίγη ώρα μετά τον ημιτελικό, που ουσιαστικά χάρισε στην Εθνική το… χρυσό μετάλλιο, αφού η Γερμανία του ενός (Ντιρκ Νοβίτσκι) δεν θα μπορούσε να υποτάξει την Ελλάδα των πολλών, ανοίγει μια μυστική πόρτα, περπατάω σε έναν στενό διάδρομο, περνάω από κάτι κουζίνες και μανάβικα, στα ενδότερα του ξενοδοχείου, και παρέα με τους δύο διεθνείς, που με πήραν μαζί τους, ανεβαίνουμε με το ασανσέρ στον όροφο της Εθνικής.

Πριν από δύο χρόνια, στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003, την είχα ξανακάνει τη δουλειά. Πάλι με τον ίδιο τρόπο, βρέθηκα σε ένα δωμάτιο, μόνο που κοντέψαμε να εκτεθούμε, γιατί όταν τελειώσαμε την μπασκετική συζήτηση, πάω να ανοίξω την πόρτα και πέφτω πάνω στον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Γιάννη Ιωαννίδη, που μες στο άγχος κάπνιζε το τσιγάρο του περπατώντας νευρικά πάνω κάτω. Ξανατρυπώνω στο δωμάτιο και αφού ο ένας από τους δύο παίκτες κράτησε… τσίλιες, δραπέτευσα από του Ξανθού τα δόντια…

«Ποιο είναι το δωμάτιο του Μήτσου;», ρωτάω τον έναν από τους δύο παίκτες, μου δείχνουν με ένα νόημα και χωρίς χρονοτριβή χτυπάω την πόρτα. Μου ανοίγει ο Μήτσος... σαστισμένος. «Τι κάνεις εσύ εδώ;», εκφράζει την απορία του. Γυμνός από τη μέση και πάνω και φορώντας ένα τζιν. «Ασ’ τα αυτά», του απαντάω… «έχεις καταλάβει τι έκανες; Εχεις καταλάβει ότι αυτό το τρίποντο έγραψε ιστορία;», τον ρωτάω με δέος, έχοντας, όπως όλοι, πάει στον παράδεισο και επιστρέψει στη Γη.

«Ε… ναι, δηλαδή… όχι. Τι να σου λέω τώρα; Ασε με, δεν ξέρω τι να πω. Δεν μπορώ να μιλήσω…». Αυτός ήταν ο ακριβής διάλογος. Σύντομος, αλλά με τεράστια ένταση. Μια πολύ δυνατή στιγμή. Η σύγκρουση της αδρεναλίνης του δημοσιογράφου, που έχει αγγίξει το θέμα που κυνηγούσε, και της απόρριψης. Γιατί ήταν απόρριψη η άρνηση του Διαμαντίδη για συνέντευξη, μια ώρα μετά τη φάση, που σημάδεψε την καριέρα του. Γλυκιά απόρριψη όμως και αξέχαστη...