Οι Εθνικές διευρύνουν το μπασκετικό κοινό

Σημάδια ύφεσης ήταν ευδιάκριτα στη μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε ο Τζόρντι Μπερτομέου στο euroleague.sport24.gr. Υφεσης σε ό,τι αφορά τις προβλέψεις και προθέσεις του για τις μελλοντικές σχέσεις με τη FIBA, με αφορμή το καλεντάρι που διαμόρφωσε η παγκόσμια ομοσπονδία και που προβλέπει αγώνες Εθνικών ομάδων μέσα στη χειμερινή περίοδο.

"Είναι ωραίο σχέδιο, πάντα έλεγα ότι πρέπει οι Εθνικές

να δίνουν αγώνες μέσα στη χρονιά, αλλά αντιδρούν οι σύλλογοι. Εχουμε πάντως δύο χρόνια μπροστά μας για να βρούμε μια λύση", ήταν η τοποθέτηση του ισχυρού άντρα της Ευρωλίγκας.

Οταν η FIBA είχε ανακοινώσει το νέο καλεντάρι, η στάση του Μπερτομέου είχε το νόημα "πάμε για... μετωπική και να δούμε ποιός θα υπερισχύσει". Ηταν περίπου σα να έλεγε, "να δούμε ποιός σύλλογος θα δίνει τους παίκτες του στις Εθνικές μέσα στο χειμώνα".

Πριν από λίγο καιρό, υπήρξε συνάντηση μεταξύ εκπροσώπων των λιγκών και της FIBA. Εκεί ήταν και ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ Γιώργος Χαλβατζάκης, ο οποίος σε μια αποστροφή του λόγου του είπε ότι "για να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου, να φέρουμε περισσότερους φιλάθλους κοντά στο μπάσκετ, χρειάζεται να βγουν νέα ινδάλματα, παίκτες σαν τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη για εμάς τους Ελληνες".

Κάπου ανάμεσα, βρίσκεται η πραγματική ανάγκη και η ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος. Η Ευρωλίγκα είναι ένας αμιγώς εμπορικός οργανισμός, κάθε άλλο παρά κερδοφόρος για τις ομάδες που "στεγάζει" και νοιάζεται για αριθμούς. Περισσότερα παιχνίδια, περισσότερα έσοδα εξ ου και το μαραθώνιο Τοp16 που έχει προκύψει πλέον και ουσιαστικά αποτελεί το σημείο "τριβής" αφού δεν αφήνει ελεύθερη ημερομηνία ούτε για δείγμα.

Η Ευρωλίγκα φυσικά και προσδοκά τη διαρκή αύξηση των εισιτηρίων της, των "πελατών" της για να το πούμε με όρους αγοράς. Μόνο που αυτοί οι "πελάτες", πρέπει να δημιουργούνται για να αυξάνονται. Και κακά τα ψέματα, οι Εθνικές ομάδες είναι αυτές που διευρύνουν το κοινό του μπάσκετ.

Οι σύλλογοι έχουν το κοινό τους, σε σπάνιες περιπτώσεις αμιγώς μπασκετικό και οι όποιες επιτυχίες τους, πιθανότατα θα δημιουργήσουν νέους φίλους του σωματείου και όχι απαραίτητα του αθλήματος.

Ακόμα πιο σπάνια, μέσα από μια ομάδα που πρωταγωνιστεί θα αναδειχθούν τα νέα μπασκετικά ινδάλματα μιας χώρας. Στο επίπεδο αυτό, με τα συνεχόμενα παιχνίδια, την πίεση και τις απαιτήσεις, ελάχιστοι θα ασχοληθούν να "ετοιμάσουν" έναν παίκτη. Αντίθετα, οι περισσότεροι θα αποκτήσουν κάποιον που έχει δείξει ότι μπορεί να φτάσει ψηλά και το έχει δείξει μέσα από κάποια Εθνική.

Το ότι "αποξενώνεται" μια Εθνική από τους φιλάθλους της χώρας της παίζοντας μόνο μια διεθνή διοργάνωση κάθε καλοκαίρι σε ξένη χώρα, άντε και μερικά φιλικά εντός στην προετοιμασία, είναι κοινή και παλιά διαπίστωση. Αρα και το ότι χρειάζεται μια λύση για να μπουν τέτοιοι αγώνες στο πρόγραμμα, για τις χώρες που πρωταγωνιστούν και δεν εμπλέκονται σε διαδικασία προκριματικών, άρα και που το κοινό τους δεν έχει άμεση επαφή με τις Εθνικές.

"Οπλα" στη φαρέτρα τους θα έχουν και οι δύο πλευρές αν αποφάσιζαν να πάνε σε μετωπική σύγκρουση. Νικητής όμως αποκλείεται να υπήρχε, παρά μόνο δύο άμεσα ή, βραχυπρόθεσμα χαμένοι. Υπάρχει κοινό συμφέρον που είναι το αυτονόητο, η διεύρυνση της μάζας που θα έχει το μπάσκετ πρώτο στην προτίμησή του και βασική του ψυχαγωγική δραστηιρότητα. Αρα, οι εμμονές και οι συγκρούσεις, μόνο αυτοκαταστροφικές μπορούν να αποδειχθούν.