Ο Έλληνας "Πιανιτζιάνι" και τα τρία Τ.

Τι ήδιστον, το επιτυγχάνειν, είχε πει ο Θαλής, που σημαίνει τι πιο ευχάριστο από το να επιτυγχάνεις. Πράγματι σε μία χώρα όπου οι εθνικές μας χαρές είναι ελάχιστες, δεν θα υπήρχε πιο ευχάριστο πράγμα για εμάς φέτος, από το να δούμε την Εθνική μας στο βάθρο στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας. Δεν μιλάμε για μία ευχή σαν αυτές που κάνουμε όταν ρίχνουμε κέρμα σε ένα σιντριβάνι, μιλάμε για μία ευχή για μετάλλιο όπου ήταν κάτι παραπάνω από

εφικτή. Για 25 και βάλε χρόνια άλλωστε, η εθνική μας ανήκει στην μπασκετική ελίτ…της Ευρώπης. Σε αυτό το διάστημα έχουν υπάρξει και άλλες άσχημες στιγμές και αποτυχίες, από την άλλη μεριά όμως δεν μπορώ να θυμηθώ ένα Ευρωμπάσκετ, όπου τόσες πολλές ομάδες είχαν κατέβει τόσο πολύ λαβωμένες με απουσίες. Ενώ από την άλλη μεριά η εθνική μας ήταν σχεδόν υπερπλήρης και η ευκαιρία για μετάλλιο ήταν μοναδική. Αλλά ακόμα και πλήρεις να ήταν όλες οι ομάδες και πάλι η Εθνική ομάδα του μπάσκετ εκεί ψηλά έπρεπε να έχει βάλει τον πήχη…

Μιας και το αρχίσαμε με γνωμικά θα χρησιμοποιήσουμε ακόμα ένα… Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη είχε πει ο Οδυσσέας Ελύτης, όπως αποδείχθηκε εμείς φροντίσαμε να τα μειώσουμε και τα τρία ούτως ώστε να αποτύχουμε.

ΤΑΛΕΝΤΟ: Αυτή η ομάδα έχει ταλέντο, μπορεί να μην είναι ταλέντο ανάλογο με αυτό της Ισπανίας, μπορεί μεμονωμένα να μην έχουμε το ίδιο ταλέντο με την Γαλλία σε headtohead συγκρίσεις σε συγκεκριμένες θέσεις, αλλά συνολικά είχε ταλέντο και παίκτες όπου ξέρουν να παίξουν τον ρόλο τους. Φροντίσαμε μόνο να πάρουμε λιγότερο μαζί μας στην Σλοβενία… Όλες οι ομάδες φέτος είχαν διαρροές και απώλειες, η εθνική μας αν εξαιρέσει κανείς την άρνηση του Κουφού ή ακόμα και να λογίσει και τον Σόφο σαν απώλεια, δεν είχε ουσιαστικά απουσίες και απλά είχε να επιλέξει ανάμεσα στους καλύτερους και πιο χρήσιμους.

Οι επιλογές φάνηκε από νωρίς να μην είναι οι πρέπουσες. Αρχίσαμε με λάθος χειρισμό στο θέμα του Καλάθη, αν ισχύουν όλα όσα έχουν διαρρεύσει, δεν τα ζυγιάσαμε καλά τα πράγματα, για 2-3 μέρες ή ακόμα και για μία εβδομάδα θα μπορούσαμε να περιμένουμε τον παίκτη. Δεν θα χαλούσε καμία ισορροπία στην ομάδα και θεωρώ ότι δεν θα αντιδρούσε κανένας από τους υπάρχοντες παίκτες στο ρόστερ, με το να ενσωματωνόταν αργότερα ένας παίκτης ο οποίος κυνήγησε το όνειρο του στο ΝΒΑ και που μπράβο του το έκανε πραγματικότητα. «Κόουτς, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τις επόμενες ημέρες να έχω στα χέρια μου συμβόλαιο από ομάδα του ΝΒΑ. Πρέπει, λοιπόν, να περιμένω στις ΗΠΑ ως τις 27 Ιουλίου. Αμέσως μετά μπαίνω στο αεροπλάνο και έρχομαι στην Εθνική» είχε πει ο πρωταθλητής και MVP του περσινού Γιούροκαπ με τη Λοκομοτίβ Κούμπαν και νυν παίκτης του Μέμφις. Γιατί δεν περιμέναμε ένα παίκτη, ο οποίος θα ήταν υπερπολύτιμος, σε μία θέση όπου δεν έχουμε άλλους που να κάνουν την δική του δουλειά μέσα στο παρκέ, όπου πέρα από τα οργανωτικά θα μπορούσε να έχει παίξει πολύ καλύτερη άμυνα πάνω σε όλους αυτούς που μας σκότωσαν, θα μπορούσε να έχει δώσει και να ελέγξει τον ρυθμό… Το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί και να καταλογιστούν και ευθύνες. Είναι του Τρινκιέρι, είναι της ομοσπονδίας, είναι του ίδιου του Καλάθη… θα πρέπει να το μάθουμε…

Ένα Ευρωμπάσκετ, είναι ένας μίνι μαραθώνιος, είναι ευλογία για κάποιον προπονητή να έχει ακόμα και 12 ισάξιους παίκτες.. Εδώ χρησιμοποιείται το κλισέ ένας ευχάριστος πονοκέφαλος. Το γιατί εμείς ενώ είχαμε καλύτερες επιλογές, τις αφήσαμε εκτός αποστολής, είναι ένα θέμα όπου πρέπει να απαντήσει ο Τρινκιέρι. Εκτός και αν δικαιολογίες και επιχειρήματα τύπου ότι πρέπει να έχουμε 1-2 παίκτες προπόνησης, που να μην απαιτούν χρόνο, που είναι για γέλια, γίνονται αποδεκτά. Δηλαδή ο Ορένγκα θα είχε την δυνατότητα να έχει στην διάθεση του τον Πάου Γκασόλ, τον Ναβάρο και τον Ιμπάκα και θα έλεγε όχι καλύτερα να μείνω με τους Ρέι, Κλαβέρ και Μούμπρου στο ρόστερ… Δεν το νομίζω κύριοι ας είμαστε λογικοί..

Η επιλογή να μην πάρουμε τον Βασιλειάδη, μας στοίχισε σε αρκετά ματς, δεν ξέρουμε αν θα είχε βάλει κρίσιμα σουτ, αλλά σίγουρα θα ήταν προτιμότερο να έχουμε ένα παίκτη σουτέρ όπου έχει αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει. Δεν παίζει άμυνα, ναι αν έπαιζε και άμυνα, μπορεί να έπαιζε και στην Σάρλοτ όπου λέει ο λόγος και όχι στην Εφές… Ποιος θα έμενε εκτός είναι ένα ερώτημα που επίσης ακούστηκε.. Τρία γκαρντ πήραμε μαζί, την μπάλα μέσα στο καλάθι δεν την πήγαμε, ας έμενε εκτός ο Καϊμακόγλου, καλός και φιλότιμος είναι και μαχητής αλλά παίκτης του 7, που μπορεί να στο δίνει σε κάθε παιχνίδι και ναι έκανε καλό παιχνίδι με την Ισπανία, αλλά δεν τον είχες και τόσο ανάγκη τελικά, στην θέση του είχες και άλλους. Και έπρεπε στην αποστολή να έχουμε και τον Βουγιούκα, για να έχεις ένα παίκτη που 5 λεπτά που λέει ο λόγος, να μπορείς να τον βάλεις χωρίς να κάνεις πειράματα τύπου Καββαδά, όπου δεν έχει παίξει καλά καλά μπάσκετ στην Α1 ακόμα και αυτό το επίπεδο, το είχε δει μόνο από την τηλεόραση… Γιατί να τον εκθέσουμε και να τον μειώσουμε μπασκετικά, όπως και τελικά έγινε; Από ότι φάνηκε το «ξύλο» δεν χωράει στο σύγχρονο μπάσκετ, ούτε τον Γκασόλ, περιόρισε, όταν ο Ισπανός είχε χρόνο μέσα στο παρκέ, ούτε ακόμα και τους ψηλούς της Σλοβενίας…

Συνεπώς πήγαμε στο τουρνουά με λιγότερο ταλέντο από αυτό όπου μπορούσαμε και δεν μας έφταιγε κανείς, εμείς το είχαμε επιλέξει. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από νωρίς να κάνουμε παρακάλια και τάματα να μην χτυπήσει κανένας από τους γκαρντ, να προσπαθούμε να κάνουμε τον Μπράμο να κάνει πράγματα όπου δεν μπορεί να κάνει, να κάνουμε ατέρμονες συζητήσεις για το πώς μπορεί να κατεβάζουμε την μπάλα και με τον Πρίντεζη, αλλά το πιο σημαντικό, να ξεζουμίζουμε τον Σπανούλη, αλλά και τον Ζήση και τον Σλούκα με λεπτά συμμετοχής, όπου θα μπορούσαν να είναι και λιγότερα και πιο ποιοτικά, αν είχαμε ένα επιπλέον γκαρντ. Και μετά ήρθε και ο τραυματισμός του Μαυροκεφαλίδη και σε ένα κρίσιμο ματς, που ο Βουγιούκας θα μπορούσε να βοηθήσει, δεν τον είχαμε, χάσαμε και στην διάρκεια του παιχνιδιού και τον Παπανικολάου και τέλος.

ΤΟΛΜΗ: Τολμήσαμε αλλά με λάθος τρόπο όπως αποδείχθηκε. Τολμήσαμε και πήγαμε με τρία γκαρντ στην Σλοβενία, τολμήσαμε και αποφασίσαμε για ένα περίεργο λόγο δεν πρέπει να παίζει ο Φώτσης, γιατί ο αρχηγός είναι λίγος ξαφνικά για αυτή την εθνική. Αν όπως ακούγεται ήταν τόλμη να μην τον ήθελε ο Τρινκιέρι στην αποστολή, αφού τελικά τον αποδέχθηκε, ακόμα μεγαλύτερη τόλμη θα ήταν να τον αξιοποιήσει πάντως τον Αντώνη. Αλλά και εδώ δεν τόλμησε.. Τολμήσαμε να πάρουμε τον Καββαδά στην αποστολή, αλλά τελικά δεν μας βοήθησε σε τίποτα, τολμήσαμε να παίξουμε ζώνη, αλλά όσες φορές την παίξαμε μας εξέθεσε, τολμήσαμε να παίζουμε το πικ εν ρολ συνεχώς, αλλά κάποια στιγμή μας μάθανε, τολμήσαμε κάποια στιγμή τον καλύτερο παίκτης μας ίσως στην πρώτη φάση, τον Περπέρογλου να τον παραγκωνίσουμε, αλλά όλη η τόλμη μας αποδείχθηκε ανοησία. Τολμήσαμε να φέρουμε και τον Τρινκιέρι στον πάγκο της εθνικής και εδώ κάποιος πρέπει να χρεωθεί την επιλογή αυτή, γιατί ο Ιταλός δεν ήρθε μόνος του. Τελικά μας βγήκε Πιανιτζιάνι και πάθαμε ότι έπαθε η Φενέρ.

Ο Ιταλός έχει προοπτικές και είναι εξελίξιμος, αλλά κανείς δεν φρόντισε εξ αρχής να του εξηγήσει σε ποιο πάγκο έρχεται και κανείς δεν φρόντισε να του βάλει δίπλα του και δύο έμπειρους βοηθούς, να τον ξεκολλήσουν στα κρίσιμα, εκεί όπου σάστισε και αγχώθηκε. Πλήρωσε τις εμμονές του και τα λάθη του, αλλά μαζί του τα πλήρωσε και η εθνική μας ομάδα. Έχει ευθύνες και μάλιστα τεράστιες. Προπονητικά υστέρησε πολύ, δεν βρήκε τρόπο να περιορίσει ένα σκόρερ - σουτέρ αντίπαλης ομάδας, δεν ήταν ένα και δυο τα ματς, αλλά τρία, όπου όλα μας πόνεσαν.. Δεν τόλμησε να κάνει το δικό του παιχνίδι να το επιβάλλει, αλλά σε όλα σχεδόν τα ματς προσπάθησε να κερδίσει τον αντίπαλο κόουτς ακολουθώντας τον στο δικό του πλάνο. Ακόμα και με την Σλοβενία προσαρμόστηκε στα σχέδια του Μάλκοβιτς, μόνο και μόνο η κίνηση του να πάει να κάνει αλλαγή τον Καββαδά πριν ξεκινήσει το ματς τα δείχνει όλα.

ΤΥΧΗ: Η τύχη βοηθάει του τολμηρούς και τους ικανούς. Εμείς δεν μπορούσαμε να την έχουμε μαζί μας. Δεν είχαμε την τύχη να μην τραυματιστεί ο Σπανούλης και να μην χάσει τα δύο παιχνίδια με Τουρκία και με Ιταλία. Με την απουσία του από αυτά τα δυο παιχνίδια, στερηθήκαμε και τον παίκτη και αυτός έχασε τον ρυθμό του. Με αυτόν στα καλά του, θα μπορούσαμε σίγουρα να έχουμε κερδίσει τουλάχιστον το ένα παιχνίδι ή με την Ιταλία ή με την Φιλανδία. Στο δεύτερο ματς, χάθηκε άλλωστε η πρόκριση, εκεί ήταν η μεγάλη μας αμαρτία. Τύχη δεν είχαμε και με τον Μαυροκεφαλίδη, αλλά και αυτόν δεν τον είχαμε αξιοποιήσει, τύχη δεν είχαμε και με τον Παπανικολάου, όπου σε ένα σημείο όπου η ενέργεια του μπορεί να είχε δώσει μία επιπλέον ώθηση για μία επική ανατροπή, τραυματίστηκε και μάλιστα σοβαρά. Αλλά τύχη δεν είχαμε, αφού δεν είχαμε ένα πιο ισορροπημένο ρόστερ.

Στο παιχνίδι με την Σλοβενία το Σάββατο δεν κάναμε κάτι διαφορετικό, από τα προηγούμενα παιχνίδια όπου είχαμε γνωρίσει την ήττα κυρίως. Κακό ξεκίνημα, κακή άμυνα, αστοχία, τεράστιο πρόβλημα στο ριμπάουντ, κακή διαχείριση του υλικού, πελαγοδρομία στον πάγκο, έλλειψη μακρινού σουτ και τριπόντου, λάθη και μονόπατο παιχνίδι, χωρίς εμπνεύσεις. Δικαιολογίες τύπου είχαν αδειάσει οι παίκτες με την Ισπανία δεν χωρούν, ειδικά όταν έχεις στο ρόστερ της ομάδας παίκτες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και παίκτες όπου ήταν παρών και στην Εθνική ομάδα του 2005. Το -24 π. θα μπορούσε να είναι κάλλιστα και -35 π. με τους Σλοβένους να δείχνουν ότι δεν είχαν καμία διάθεση για να ρίξουν ρυθμό και να μας χαριστούν. Αν δεν είχε γίνει η μεγάλη προσπάθεια και πάλι από τους παίκτες για μία επική ανατροπή, σήμερα θα μιλούσαμε για μία από τις πιο βαριές και ταπεινωτικές ήττες στην ιστορία μας, για ένα διασυρμό. Η εικόνα μας έδειξε διασυρμό, δεν τον αξίζαμε σαν όνομα, αλλά έτσι είναι, χθες διασυρθήκαμε, μην μας ξεγελάει το τελικό σκορ.

Ο Τρινκιέρι έκανε μία προσπάθεια για να το μαζέψει το χθεσινό παιχνίδι, χρησιμοποίησε τον Φώτση, έβαλε τον Μπράμο πάνω στον Ντράγκιτς, απελευθέρωσε για λίγο το Σπανούλη από το κατέβασμα της μπάλας, αλλά ήταν αργά, από όλες τις πλευρές. Δεν μπορείς να διορθώσεις όλα τα άσχημα μέσα σε ένα παιχνίδι και να κερδίσεις μέσα σε λίγα λεπτά παίκτες όπου έχεις χάσει σε όλο το τουρνουά με την συμπεριφορά σου. Οι διεθνείς έπαιξαν για το εθνόσημο ως όφειλαν και όχι για τον ίδιο, προσπάθησε και έβαλε τον εαυτό του πιο πάνω από την ομάδα και το πλήρωσε. Έπρεπε να ξέρει ότι σε αυτό το παιχνίδι ήταν χαμένος, παίκτες όπου τους έχει κοουτσάρει ο Ομπράντοβιτς και ο Ντούντα (δύο δάσκαλοι), πρέπει να τους κερδίσεις, ξέρουν τι σημαίνει καλός προπονητής.

Ο Τρινκιέρι είναι ένας ευχάριστος χαρακτήρας γενικά, ένας φιλόσοφος της ζωής, όπως έχω γράψει και πάλι, αλλά σε αυτό το τουρνουά αποδείχθηκαν περίτρανα δυο μεγάλες αδυναμίες του, είναι αλαζόνας όπου χωρίς να έχει καταφέρει τίποτα δεν έχει το δικαίωμα αυτό και ακόμα και αν είναι ένας άριστος tactician, πελαγώνει μέσα στο παιχνίδι. Στην Καντού δεν είχε φανεί αυτή η αδυναμία του τόσο πολύ, γιατί και άλλες οι απαιτήσεις στην ιταλική ομάδα, από ότι σε ένας μέγεθος όπως η εθνική μας, που όταν παίζει ασχολείται μαζί της όλη η χώρα. Ιστορίες όπως αυτή που δημοσιεύτηκε στην επίσημη σελίδα της διοργάνωσης, από τον Λίαμ Κάνι, για την πρωινή προπόνηση της Εθνικής, πριν από το παιχνίδι με την Ισπανία, όπου όλη και όλη η συμμετοχή του, ήταν στο να δώσει 50 ευρώ στον παίκτη που θα βάλει τα περισσότερα τρίποντα, περισσότερο σκεπτικό σε κάνουν και σε προβληματίζουν..

Περιμένουμε πλέον ένα μικρό θαύμα, να κερδίσουμε την Κροατία, δεν είναι και απίθανο αλλά παράλληλα να κερδίσει η Ιταλία την Ισπανία, εδώ είναι το σχεδόν ακατόρθωτο και έχουμε ξαναπεί ότι δεν είμαι και σίγουρος γιατί κάποιος να θέλει να βρει στην συνέχεια μπροστά του την Ελλάδα και να της κάνει χάρες. Στην Σλοβενία δεν χάσαμε μόνο μία διάκριση, ένα μετάλλιο, αλλά και μία θέση απευθείας στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας και λίγη από την περηφάνια μας και την χαρά όπου θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει και που τόσο την έχουμε ανάγκη.

Ελπίζω αύριο το βράδυ να λέμε ότι προχωράμε, αλλά ακόμα και έτσι το πείραμα με Τρινκιέρι, δείχνει ότι δεν προχωράει… Τουλάχιστον όχι με την τωρινή του μορφή και έτσι όπως την έχει δει.. ο Ιταλός. Ο Πιανιτζιάνι «έφαγε» σουτ και δείχνει ότι προσγειώθηκε και αναθεώρησε αρκετά πράγματα… Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον Ιταλό και με όσους τον επέλεξαν…