Ο άθλος του Παγκρατίου, και το ριζικό του Δενδρινού και του Φάρου...

Ήταν προς τα τέλη Αυγούστου του 2015, όταν μια παρέα από ανθρώπους του Παγκρατίου καθόταν σε μια καφετέρια, διαβάζοντας σάιτ και εφημερίδες, αλλά όχι για νέα της δικής τους ομάδας, καθώς τέτοια δεν υπήρχαν πουθενά στον ορίζοντα.

Ενημερώνονταν για τις προετοιμασίες που είχαν ξεκινήσει οι υπόλοιπες ομάδες, τις μεταγραφές τους, έχοντας μπροστά τους την κλήρωση του νέου πρωταθλήματος, περιμένοντας κάποια θετικά νέα, έχοντας τους «στρατιώτες»

Ντίνο Καλαμπάκο και Κώστα Κατωπόδη σε αναμονή, όπως και τον μοναδικό πιστό από την χρονιά που είχε ολοκληρωθεί, Τόλη Κουτρούλια. Μερικές ημέρες μετά, το Μετς γέμισε παίκτες, κάποια λύση είχε βρεθεί, και ο χρόνος πίεζε για την προετοιμασία.

Οι αθλητές που είχαν έρθει στο Μετς, εκτός των Κουτρούλια και του έμπειρου Κυριακόπουλου ήταν ταλαντούχοι, αλλά έχοντας καιρό σε δεύτερους και τρίτους ρόλους, με τα πρώτα φιλικά να μην είναι ενθαρρυντικά. Τεχνικό τιμ, και Νίκος Σισμανίδης έπεσαν με τα μούτρα στην δουλειά, και το πρώτο επίσημο παιχνίδι ήρθε, και ήταν με τον «πανάκριβο» Φάρο, την ομάδα που είχε κλέψει όλες τις εντυπώσεις με τις μεταγραφές της, στο Κερατσίνι. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο, και η εικόνα ήταν σαν να αγωνίζονταν δυο ομάδες από διαφορετικούς κόσμους και κατηγορίες, με τον Φάρο να φτάνει και στον τελικό του Κυπέλλου, χάνοντας από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ.

Αλλά και στο πρωτάθλημα, πάλι ο ίδιος αντίπαλος, στην πρεμιέρα (η αναμέτρηση με τον Εθνικό είχε αναβληθεί λόγω συμμετοχής παικτών στο Παγκόσμιο Ενόπλων), με το πρώτο ημίχρονο να βρίσκει στο +23 τους φιλοξενούμενους, με το Παγκράτι να αντιδρά, να μειώνει στο -2 (66-68), αλλά να ηττάται. Στην συνέχεια ήρθε το ρεκόρ των έξι ηττών σε επτά ματς (μια μόλις νίκη και αυτή εκτός έδρας με τον Φίλιππο Βέροιας), και το Παγκράτι ήταν το πρώτο φαβορί για υποβιβασμό, και όλοι έψαχναν τον τρόπο πως μπορεί όχι να αποφύγει τα πλέι άουτ, αλλά να μπει σε αυτά, αποφεύγοντας τον άμεσο υποβιβασμό.

Από εκεί και πέρα, και αφετηρία το νικηφόρο παιχνίδι με το Περιστέρι στο Μετς, οι κλυδωνισμοί έφυγαν, η ομάδα προπονούταν όλο και πιο έντονα, οι παίκτες ήταν οικογένεια, και ο άθλος άρχισε να εμφανίζεται. Πρωταρχικός στόχος η αποφυγή των πλέι άουτ, στόχος που επιτευχθεί με τη νίκη επί του Ηρακλή στο Μετς, και στη συνέχεια το διπλό στην Λιβαδειά.

Ένα ιστορικό ρεκόρ, το οποίο έσπασε τις 7 εκτός έδρας νίκες στην ιστορία της ομάδας στο πρωτάθλημα της Α2 την σεζόν 1988-89, όταν αθλητής ήταν ο Ντίνος Καλαμπάκος και προπονητής ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός. Έτσι, 28 χρόνια μετά, με τον Καλαμπάκο προπονητή, και με παίκτη, τον Ντίνο, υιό του Δενδρινού, το Παγκράτι έφτανε τις 8 εκτός έδρας νίκες, και δεν έμεινε εκεί.

Κυνήγησε το απόλυτο ως το τέλος, και κατάφερε μετά το διπλό του Ψυχικού την Λευκάδα, και τη δική του νίκη επί του Πευκοχωρίου να μπει στα πλέι οφς ανόδου, ολοκληρώνοντας έναν άθλο, που όμοιο του δύσκολα συναντάς, έχοντας και πάλι τον Φάρο αντίπαλο, και σίγουρα παρουσιάζοντας τον προπονητή αλλά και την ομάδα της σεζόν.

Πλέον καλούνται να απολαύσουν την συμμετοχή τους, και να χτίσουν πάνω στο υπάρχων οικοδόμημα, με την διοίκηση να προσφέρει σίγουρα σταθερότητα και σιγουριά...