Παρελαση στη λεωφορο της δημοκρατιας

Του Θωμά Σίδερη
Όχι Πρόεδρε, δεν είσαι προδότης. Αυτός ο λαός όμως είναι προδομένος. Το ξέρει και το νιώθει. Ο πατέρας μου, που «έφυγε» πριν τρία χρόνια και είχε πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση και είχε...
δώσει τη ζωή του στους κοινωνικούς αγώνες, έφυγε προδομένος. Πρόεδρε, ο πατέρας μου ήταν ηλεκτροσυγκολλητής στο Πέραμα. Την ξέρεις φαντάζομαι τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. (Είναι λίγο πιο κάτω από την ταβέρνα που έρχεσαι καμιά φορά και τρως). Εκεί λοιπόν το μεροκάματο, όταν και όποτε προκύψει, φλερτάρει με τον θάνατο. Ο πατέρας μου, μπορώ να σε διαβεβαιώσω εγώ αλλά και όσοι τον γνώρισαν, ήταν συνεπής αγωνιστής. Δε σύρθηκε ποτέ στα κομματικά γραφεία των μπαγαπόντηδων πολιτευτών. Αντίθετα, συμμετείχε σε όλους τους αγώνες του Σωματείου Μετάλλου. Και το πλήρωσε ακριβά αυτό. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι; Χαμένα μεροκάματα, αδειανές τσέπες, απελπισία στο βλέμμα. Θυμάμαι μια φορά, πιτσιρίκος, που η μάνα μου έβγαλε από το φούρνο ένα ταψί με πατάτες. Καθίσαμε να φάμε, αλλά εγώ, που κάτι δε μου πήγαινε καλά, ρώτησα: «Και το κρέας πού είναι;». H μάνα μου δάγκωσε τα χείλια της και έφυγε σιωπηλή και ο πατέρας μου κλείστηκε στο πλυσταριό και έκλαιγε όλο το απόγευμα. Η κόρη μου, 17 ετών πια, που κατέβηκε μαζί με τους συμμαθητές της στην παρέλαση σε τούτη τη φτωχογειτονιά, το Κερατσίνι, κρατώντας ένα πανό που έγραφε «Ψωμί– Παιδεία-Ελευθερία» νιώθει ότι τα όνειρά της έχουν προδοθεί. Σου θυμίζει κάτι, Πρόεδρε, το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»; Βλέπεις, τα ιστορικά γεγονότα, τα συνθήματα, οι πράξεις μας, αποκτούν ή αν θέλεις ενσωματώνουν ένα καινούριο νόημα μέσα στο χρόνο. Κι αυτό το νέο νόημα είναι που δίνει πνοή στο μέλλον, που γεννά την ελπίδα, που κινητοποιεί τη δημιουργικότητα. Γνωρίζεις καλύτερα από μένα, Πρόεδρε, ότι οι μειοψηφίες κάνουν πάντα τη διαφορά. Αυτές νιώθουν στο σβέρκο τους τη φωτιά και το τσεκούρι. Και τα χρόνια της νιότης σου ήτανε χρόνια από φωτιά και από τσεκούρι. Τα χρόνια πέρασαν κι εσύ έγινες μέρος μιας πολιτείας που μισεί, εκδικείται, και αδικεί τους πολίτες της. Αυτή λοιπόν η αδικία, το μίσος και η εκδίκηση σέρνεται ολημερίς και ολονυχτίς στη Λεωφόρο Δημοκρατίας. (Άκου όνομα που πήγαν και έδωσαν στον κεντρικό δρόμο που διασχίζει το Πέραμα και το Κερατσίνι!). Συγγνώμη που ανατράπηκε το τυπικό της επετείου. Συγγνώμη που οι άνθρωποι δεν έβαλαν σήμερα τα καλά τους. Συγγνώμη που οι μαθητές δεν ήταν όπως κάθε χρόνο πειθαρχημένα στρατιωτάκια. Συγγνώμη που οι φαντάροι δε σου έδειξαν τις καλογυαλισμένες αρβύλες τους. Συγγνώμη για τα λιγότερα πλαστικά σημαιάκια που ανέμισαν φέτος στους δρόμους από τα ανυποψίαστα παιδικά χέρια.