Μια φορά κι έναν καιρό… πήγαινα παρέλαση!

Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν… ήμουνα 7 χρονών και ήτανε 28η Οκτωβρίου και όπως οι περισσότεροι γονείς έτσι και οι δικοί μου με πήραν και πήγαμε παρέλαση. Ούτε που ήξερα γιατί απλά θυμάμαι ότι μου άρεσε η βαβούρα στο δρόμο, που μου αγοράζανε σημαιάκι και μαλλί της γριάς.

Μετά μεγάλωσα και δυστυχώς ή ευτυχώς υπήρξα από τα ψηλά παιδάκια της τάξης, ξέρετε από αυτά που είναι ιδανικά για παρέλαση. Και πήραν φωτιά τα διαλείμματα μου από τις πρόβες για να βρούμε το βήμα, μη γίνουμε ρεζίλι στους επισήμους και όλα τα σχετικά.

Η διαδικασία αυτή συνεχίστηκε και στο γυμνάσιο και στο λύκειο,

μόνο που τότε μου άρεσε να είμαι μέρος της παρέλασης. Είναι σαν αυτές τις εμπειρίες που τις ζεις και ξέρεις πως δε θα επιστρέψουν ούτε θα έχεις την εμπειρία να τις βιώσεις ξανά. Πηγαίνοντας πλέον στην παρέλαση βλέπω παιδάκια να τρώνε μαλλί της γριάς (τους ζηλεύω λίγο) αλλά βλέπω και παιδάκια που ούτε ξέρουν γιατί παρελαύνουν και ούτε τους ενδιαφέρει και να μάθουν. Πλέον γίνονται όλα τόσο μηχανικά και ίσως να φταίει και η εκπαίδευση που διδάσκει τα γεγονότα σαν να ‘ναι αποκομμένα από εμάς και όχι σαν την κληρονομιά μας.

Keywords
Τυχαία Θέματα