Grexit : δεν θα το συγχωρεσουν οι λαοι των πιστωτων μας

Γράφει ο Δημήτρης Νικολάου
Αγαπητό Fimotro,
Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται πως οι πιστωτές μας δεν μπορούν να απευθυνθούν στα κοινοβούλιά τους και να ζητήσουν διαγραφή – έστω και μερική – του Ελληνικού χρέους διότι θα ήταν σαν να τo...
«φόρτωναν στους ώμους» των φορολογουμένων τους.
Ας το δούμε όμως από μια διαφορετική οπτική . Όλοι οι λαοί της Ευρώπης γνωρίζουν σήμερα ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε σε μία πρωτοφανή λιτότητα που – κατά δικές τους ομολογίες – δεν θα γινόταν ανεκτή από κανένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος . Γνωρίζουν επίσης ότι υπάρχουν σχεδόν 1.500.000 άνεργοι (περίπου 26%) και ότι το ποσοστό της φτώχιας αγγίζει το 50% του πληθυσμού. Το ΑΕΠ της χώρας έχει μειωθεί κατά περίπου 25%, ποσοστό που ξεπερνάει και εμπόλεμες περιόδους. Τα συσσίτια και οι άστεγοι έχουν πάρει εφιαλτικές διαστάσεις δυναμιτίζοντας την κοινωνική συνοχή.
Οι βεβαιωμένες οφειλές στην Εφορία έφτασαν τα 72 δις. Τούτο σημαίνει είτε ότι η Ελλάδα γέμισε ξαφνικά «μπαταχτσίδες» είτε ότι ο κόσμος δεν μπορεί πλέον να πληρώσει και προτιμά να χρωστά στην εφορία από το να πεθάνει της πείνας. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό μάλλον δεν θέλει να δει την πραγματικότητα.
Παρόλα αυτά η ΤΡΟΙΚΑ συνεχίζει να ζητά νέα μέτρα λιτότητας, που είναι βέβαιο ότι θα βυθίσουν τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχια χωρίς να γίνεται λόγος για ανάπτυξη που θα βγάλει τη χώρα από τη δυστυχία.
Όλα τα παραπάνω – και πολύ περισσότερα και αναλυτικότερα - είναι γνωστά στους πιστωτές μας και τους λαούς (κοινοβούλια ) που εκπροσωπούν γιατί είναι στοιχεία της EUROSTAT.
Εάν λοιπόν αναγκάσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, ζητώντας της ακόμη μεγαλύτερες θυσίες, τότε οι πιστωτές θα χάσουν ΟΛΑ τα κεφάλαια που έχουν μέχρι σήμερα δανείσει στην Ελλάδα διότι κανείς δεν χρεοκοπεί αναγνωρίζοντας συγχρόνως και τα χρέη του.
Σε μια τέτοια ακραία περίπτωση οι κυβερνήσεις των πιστωτών μας θα πρέπει να εξηγήσουν στους λαούς των γιατί έχασαν τα χρήματά τους ( από τα οποία σήμερα εισπράττουν τόκους έστω και χαμηλούς), αναγκάζοντας την Ελλάδα να υποστεί ακόμη μεγαλύτερες θυσίες από τις μέχρι τώρα, πού ήδη έχουν χαρακτηρισθεί «αβάσταχτες» γι α πολλούς λαούς της Ευρώπης.
Αναρωτιέμαι ποιό από τα δύο θα ήταν δυσκολότερο να εξηγηθεί στους Ευρωπαϊκούς λαούς που με εξαίρεση τριών ή τεσσάρων οι υπόλοιποι υποφέρουν από τη λιτότητα :
1. Να διαπραγματευτούν μια μείωση του Ελληνικού χρέους ή
2. Να χάσουν σχεδόν όλα τα δανεισμένα κεφάλαια που τότε σίγουρα θα βαρύνουν εξ ολοκλήρου τους φορολογούμενους.
Ποιοι άραγε πολιτικοί θα άντεχαν το βάρος μιας τέτοιας ενέργειας που θα έβαζε τη βάση της διάλυσης της Ευρωζώνης. Ποιος πολιτικός είναι έτοιμος να σηκώσει την κατακραυγή της ιστορίας;
Είναι σίγουρο ότι πρέπει να βάλουμε σε τάξη τη Χώρα μας . Να συλλάβουμε τη φοροδιαφυγή, να κάνουμε τη λειτουργία του Δημόσιου τομέα οικονομικότερη και παραγωγικότερη. Να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο με προσανατολισμό τις εξαγωγές και την αύξηση των επενδύσεων. Αν όμως δεν αντιμετωπίσουμε το Χρέος τίποτε από τα παραπάνω δεν θα γίνει γιατί θα παραμείνουμε για πάντα υπόδουλοι των πιστωτών μας.
Ο δρόμος θα είναι δύσκολος για όλους τους εμπλεκόμενους. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι :
Μια καλή διαπραγμάτευση ξεκινά πάντα με δημιουργική διαφωνία. Αν ξεκινήσει με συμφωνία, τότε δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι μια απλή υπαγόρευση όρων από τον ισχυρότερο στον ασθενέστερο.
Ας το έχουν υπόψη τους λοιπόν όσοι είναι έτοιμοι να πουν «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ»
Αξίζει να το πολεμήσουμε. Το οφείλουμε στις γενιές που έρχονται, των οποίων το μέλλον υποθηκεύσαμε εμείς.

Δημήτρης Νικολάου