Το ευρώ στο απόσπασμα…

Κάθε μέρα που περνά, η θηλιά γύρω από τον λαιμό της Ευρωζώνης σφίγγει όλο και πιο πολύ. Και όπως όλα δείχνουν, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες, κάθε άλλο παρά έχουν τρόπο να ξεφύγουν από την κρεμάλα.

Αντί να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα, αναλώνονται σε άσκοπες συζητήσεις για οικονομική μηχανική, για  ταμεία διάσωσης, για πρόσθετη βοήθεια στις τράπεζες, για εκτύπωση χρήματος και άλλα παρόμοια.

Στην ουσία του όλου προβλήματος,

υπάρχει πλέον η άποψη ότι όσες ιδέες είναι οικονομικά λογικές, δεν είναι πολιτικά εφικτές, ενώ όσες  ιδέες είναι πολιτικά πιθανές, δεν έχουν οικονομικό νόημα.

Στην κορυφή της λίστας των όσων πρέπει να γίνουν βρίσκεται η ανάγκη να διορθωθούν τα καταστροφικά ελαττώματα του ευρώ, που υπάρχουν από τότε που οι 17 χώρες ενώθηκαν νομισματικά, χωρίς να ενωθούν δημοσιονομικά και χωρίς να υπάρχει συντονισμός της δημοσιονομικής τους νομοθεσίας.

Το αποτέλεσμα αυτού του ελαττωματικού αρχικού σχεδιασμού ήταν η μεγάλη απόκλιση μεταξύ των χωρών μελών στην ανταγωνιστικότητα. Από το 2000, τα εισοδήματα των Γερμανών εργαζομένων αυξήθηκαν ελάχιστα περισσότερο από την αποδοτικότητα τους, κάτι που αποτελεί τεράστιο γερμανικό πλεονέκτημα στις παγκόσμιες αγορές.

Το ίδιο διάστημα, το κόστος της Ελλάδας ανά εργασιακή μονάδα (μέσο κόστος εργασίας) αυξήθηκε κατά περίπου 40%.

Η Ελλάδα είναι απλά η πιο απείθαρχη από όλα τα «προβληματικά» παιδιά, αφού και  τα υπόλοιπα μέλη  της ευρωζώνης, μοιάζουν πιο πολύ με αυτήν, παρά με την Γερμανία.

Χωρίς δυνατότητα προσαρμογής των νομισματικών  ισοτιμιών, τα κράτη της ευρωζώνης που έχουν αυξημένα εργατικά κόστη, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν εξαγωγικές ατμομηχανές όπως είναι η Γερμανία.  Όμως, η πλήρης ολοκλήρωση και ενοποίηση 17 διαφορετικών οικονομιών και η εφαρμογή απαραίτητων διαρθρωτικών προσαρμοστικών αναδιαρθρώσεων, παραμένει κάτι το πολιτικά απίθανο, την ώρα που ο χρόνος κυλά αντίστροφα για την Ευρώπη.

Αγανακτισμένοι πλέον, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν μπει στις πέντε φάσεις της θλίψης: Άρνηση, θυμός, παζάρια, κατάθλιψη, και (από μερικούς) αποδοχή του ότι  το ευρώ οδεύει προς διάλυση.

Οι πολιτικοί υιοθέτησαν θέσεις και δράσεις που δεν επαρκούν. Ας θυμηθούμε την περίφημη διαμάχη μεταξύ ανάπτυξης (μεγαλύτερα ελλείμματα) και λιτότητας (μικρότερα ελλείμματα).

Βραχυπρόθεσμα, οι περαιτέρω περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων, απλά θα ενισχύσουν την ανεργία, που σήμερα είναι 24% στην Ισπανία. Αν όμως προωθηθεί η ανάπτυξη, αυτό σημαίνει μεγαλύτερα ελλείμματα, με ρίσκο να ενσωματωθεί και να καθιερωθεί  η αναποτελεσματικότητα, κάτι που θα προκαλούσε κατάρρευση της εμπιστοσύνης στις αγορές ομολόγων από τις οποίες εξαρτάται η Ισπανία για τον δανεισμό της.

Η μοδάτη πρόταση των ευρωομολόγων, που έχει υιοθετήσει η νέα γαλλική κυβέρνηση, δεν θα κάνει τίποτα όσον αφορά στην αντιμετώπιση των ανισορροπιών στην ανταγωνιστικότητα. Θα είναι σαν να δίνεις ποτό σε κάποιον αλκοολικό. Οι ανισορροπίες θα ενισχυθούν, αφού θα μειωθούν οι πιέσεις προς