Τι συμβαίνει με τους Τόρις;

Τι συμβαίνει με το κόμμα των Συντηρητικών; Και τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν οι εκσυγχρονιστές στη συνέχεια; Ο David Skelton, υποδιευθυντής του think tank Policy Exchange, το «αγαπημένο» του Ντέιβιντ Κάμερον, δίνει τη δική του εκδοχή σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου «Tory Modernisation 2.0» (εκδ. Bright Blue) που μόλις κυκλοφόρησε.

Πέρυσι, το Policy Exchange

και το YouGov έκαναν μια μεγάλη δημοσκόπηση για το τι θέλουν οι ψηφοφόροι και από αυτό προκύπτουν συμπεράσματα για όλα τα κόμματα. Για τους Συντηρητικούς, διακρίνει τέσσερις τρόπους (που συμπίπτουν) με τους οποίους το κόμμα θα μπορούσε να γίνει καλύτερο. Κατ ‘αρχάς, πρέπει να τα πάνε καλύτερα και πέρα από το νότιο επίκεντρό τους. Στα νότια και στα ανατολικά της Αγγλίας, οι Συντηρητικοί έχουν εννέα στις δέκα έδρες. Στην ηπειρωτική χώρα έχουν τις μισές και στα βόρεια λιγότερες από το ένα τρίτο. Στη Σκωτία έχουν μία έδρα. Δεύτερον, πρέπει να κάνουν κάτι καλύτερο στις αστικές περιοχές. Το πρόβλημα των Συντηρητικών στη βόρεια και την ηπειρωτική χώρα είναι ένα αστικό πρόβλημα. Υπάρχουν 80 έδρες στον αγροτικό βορά και στα ηπειρωτικά. Οι Συντηρητικοί κατέχουν 57 από αυτές (ή 71%). Υπάρχουν όμως 124 κοινοβουλευτικές έδρες στις πόλεις στο βορρά και στα ηπειρωτικά, από τις οποίες οι Συντηρητικοί κατέχουν μόλις 20 – ή 16%. Γι’ αυτό μόνο δύο συντηρητικοί βουλευτές έχουν ποδοσφαιρικές ομάδες της Premiership στις εκλογικές τους περιφέρειες – ακόμα κι αν υπάρχουν 20 ομάδες στο πρωτάθλημα.

Θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να αλλάξει αυτό. Σε πολλές πόλεις, οι Συντηρητικοί αντιμετωπίζουν ένα διαρθρωτικό πρόβλημα. Στα συμβούλια των πόλεων όπως η Λίβερπουλ, η Μάντσεστερ, η Σέφιλντ και η Νιούκαστλ, οι Συντηρητικοί δεν έχουν έναν σύμβουλο ή βουλευτή και έχουν μια δραστικά μειωμένη βάση ακτιβιστών. Το Λονδίνο είναι το άλλο αστικό πρόβλημα των Συντηρητικών – εκεί έχουν μόνο το 38% των εδρών. Σε πολλές πόλεις, το να ψηφίσεις Τόρις έχει γίνει κάτι σαν υποκουλτούρα και οι Συντηρητικοί έχουν εγκλωβιστεί στην τρίτη θέση, ενώ τους έχουν αντικαταστήσει οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες ως επίσημη αντιπολίτευση στους Εργατικούς. Το ότι έχουν κολλήσει στην τρίτη θέση είναι πολύ καταπιεστικό, καθώς αν δεν έχουν συμβούλους δεν έχουν ακτιβιστές και αυτό καθιστά δύσκολο το να κερδίσουν έδρες στις γενικές εκλογές.

Τρίτον, οι Συντηρητικοί δεν τα πάνε καλά με τις εθνικές μειονότητες. Λιγότεροι από ένας στους οκτώ ψηφοφόρους πακιστανικής καταγωγής ψήφισαν Τόρις, ενώ έξι στους δέκα ψήφισαν Εργατικούς. Μεταξύ των μαύρων ψηφοφόρων, λιγότεροι από ένας στους δέκα ψήφισαν Τόρις και οκτώ στους δέκα ψήφισαν Εργατικούς. Οι εθνικές μειονότητες των μη Βρετανών συνήθως βρίσκονται σε αστικές περιοχές.

Τέλος, οι Συντηρητικοί θα πρέπει να κάνουν κάτι καλύτερο με τους απλούς εργαζόμενους ανθρώπους. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων συμφωνούν ότι «το Συντηρητικό Κόμμα φροντίζει για τα συμφέροντα των πλουσίων και όχι των απλών ανθρώπων». Ακόμα και περισσότεροι από το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων των Συντηρητικών συμφωνούν. Ψηφίζουν το κόμμα παρά το πρόβλημα αυτό. (Και όχι επειδή είναι πλούσιοι ή σκέφτονται ότι θα επωφεληθούν.)

Αν και οι ταξικές διαφορές στα πρότυπα ψήφου έχουν μειωθεί, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται ότι το κόμμα «δεν είναι για ανθρώπους σαν κι αυτούς». Αυτό είναι ένα πρόβλημα για το κόμμα παντού, αλλά κυρίως στα νότιο-ανατολικά. Οι άνθρωποι στο βορρά είναι πιο πιθανό να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως εργατική τάξη από τους ανθρώπους που κάνουν τις ίδιες δουλειές στο νότο.

Ήταν άστοχος λοιπόν ο εκσυγχρονισμός των Τόρις; Ποιο ήταν το πρώτο στάδιο του εκσυγχρονισμού των Συντηρητικών; Αν ρωτήσετε έναν δημοσιογράφο του Westminster θα σας απαντήσει να αγκαλιάζουν σκυλάκια, να προωθούν το πράσινο και να μην φορούν παπούτσια. Αυτό είναι ένα παραπλανητικό στερεότυπο. Στην πραγματικότητα, οι προσπάθειες να καθησυχάσουν τους ψηφοφόρους για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τον ανταγωνισμό ήταν πολύ πιο σημαντικές. Η πρώτη φάση του εκσυγχρονισμού πέτυχε αρκετά ώστε να κάνει τον Ντέιβιντ Κάμερον πρωθυπουργό, αλλά όχι και για να του δώσει πλειοψηφία. Και αυτό επειδή το πιο σημαντικό κομμάτι της εκσυγχρονιστικής ατζέντας δεν έχει υλοποιηθεί ακόμα.

Το 2002 ο αρχιτέκτονας του εκσυγχρονισμού Francis Maude έγραψε: «Πιστεύουν ευρέως ότι είμαστε το κόμμα της κάστας και των προνομίων και ως εκ τούτου, εξ ορισμού αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις καθημερινές ανησυχίες των απλών ανθρώπων. . . Παραμένει το στερεότυπο: αν είσαι συντηρητικός βουλευτής, θα πρέπει να είσαι λευκός και άνδρας, να πηγαίνεις σε ένα καλό δημόσιο σχολείο και να είσαι πλούσιος».
Δέκα χρόνια μετά, αυτό «εξακολουθεί να ισχύει και είναι ο λόγος για τον οποίο ο Κάμερον δεν ολοκλήρωσε την επανάσταση. Οι εκσυγχρονιστές ξέρουν το πρόβλημα, αλλά οι προσπάθειες να το αντιμετωπίσουν είναι άνισες και πολύ περιορισμένες. Το έλλειμμα τις κάνει ακόμα πιο δύσκολες.

Ο εκσυγχρονισμός της εργατιάς

Αν οι Συντηρητικοί επανεκκινούσαν τη διαδικασία του εκσυγχρονισμού, από πού θα έπρεπε να αρχίσουν; Το πρώτο στάδιο του εκσυγχρονισμού αποτίναξε τη φήμη τους ως κακό κόμμα. Ο καμερονισμός σήμαινε ότι η μεσαία τάξη δεν αισθανόταν πλέον ένοχη για την ψήφο σε ένα κόμμα που στο παρελθόν έμοιαζε ομοφοβικό, φανατικό και ντεμοντέ. Αυτό ήταν ένα μεγάλο επίτευγμα, παρά την αντιπολίτευση από τη δεξιά. Ωστόσο, οι περισσότερες εργατικές και οικονομικές πτυχές του εκσυγχρονισμού σημείωσαν μικρότερη πρόοδο. Και η ύφεση έχει θέσει την οικονομία και την απασχόληση στο κεντρικό πεδίο μάχης της πολιτικής. Κάποιοι στην ηπειρωτική χώρα και το βορά ακόμα συνδέουν τους Συντηρητικούς με την ανεργία και την αποβιομηχάνιση και ως εκ τούτου οι Συντηρητικοί πρέπει να κάνουν σημαντικές προσπάθειες για να τους αντιμετωπίσουν ως το κόμμα που καταπολεμά την ανεργία και ενθαρρύνει νέες θέσεις εργασίας.
Οι ψηφοφόροι θέλουν να δουν τη συνολική οικονομική αρμοδιότητα. Αλλά η ύφεση έκανε το κόστος ζωής ένα καίριο ζήτημα. Το να βλέπουν τους Συντηρητικούς να κάνουν κάτι για τις θέσεις εργασίας και την ανεργία είναι ιδιαίτερα σημαντικό, λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία τους και την αντίληψη ότι είναι το κόμμα των πλουσίων.

Στην έρευνα του Policy Exchange που πραγματοποιήθηκε πέρυσι βρήκαμε ότι οι ψηφοφόροι πιστεύουν πως οι πολιτικοί δεν καταλαβαίνουν τον αγώνα του λαού με το κόστος διαβίωσης, καθώς ζουν απομονωμένοι από αυτό, μέσα στον πλούτο, τα έξοδα και τα άδικα προνόμια. Η μείωση του κόστους ζωής θα πρέπει να είναι μία από τις βασικές ιδέες των εκσυγχρονιστών Τόρις.

Πώς θα το καταφέρουν; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το υπ ‘αριθμόν ένα πρόβλημα των ψηφοφόρων είναι οι λογαριασμοί ενέργειας (ιδιαίτερα στα βόρεια). Υπάρχει μια ευκαιρία εδώ. Οι τρέχουσες πράσινες πολιτικές μας ευνοούν τις ακριβές τεχνολογίες, όπως η υπεράκτια αιολική ενέργεια. Αντί να προσπαθούν να επιλέξουν νικητές, οι πολιτικοί θα πρέπει να δημιουργήσουν ισότιμους όρους ανταγωνισμού για τις διάφορες τεχνικές μείωσης του άνθρακα.

Τα ναύλα για τα τρένα και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ένα άλλος μεγάλος λογαριασμός που θα ευνοούσε το λαό. Το Υπουργείο Μεταφορών έχει την τάση να αυξάνει το κόστος των ναύλων στους σιδηροδρόμους, τα τρένα και τα δρομολόγια με μεγάλη λεπτομέρεια: όσο πιο ασύμφορες είναι οι υπηρεσίες που καθορίζονται σε συμφωνίες δικαιόχρησης, τόσο μεγαλύτερο θα είναι το μέσο κόστος.

Η άλλη πλευρά της αύξησης των τιμών και των λογαριασμών είναι οι περικοπές φόρων σε εκείνους που έχουν χαμηλά εισοδήματα, επειδή αισθάνονται πιο πιεσμένοι. Είναι ένας από τους λίγους τρόπους που οι πολιτικοί μπορούν απτά και άμεσα να βελτιώσουν τη ζωή του λαού. Πως θα πληρώσουν όμως τις περαιτέρω μειώσεις;

Υπάρχουν ακόμα πράγματα που η κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει για να θέσει υπό έλεγχο τις δαπάνες. Η ψηφιοποίηση των Δημοσίων Υπηρεσιών θα μπορούσε να σώσει δισεκατομμύρια: ένα αίτημα ου γίνεται online κοστίζει το ένα εκατοστό σε σχέση με τη συμβατική προσέγγιση. Θα μπορούσε η κυβέρνηση να επιτρέψει στους ιδιωτικούς οργανισμούς να παρέχουν νέα σχολεία, αφαιρώντας την πίεση του προϋπολογισμού από το Υπουργείο Παιδείας, ή κάνοντας καλύτερη χρήση των κενών χώρων που υπάρχουν στα σχολεία που έχουν πρόβλημα. Το Υπουργείο Εσωτερικών έχει πολλές ευκαιρίες. Θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε χρήματα για τις ακριβές φυλακές εάν κάναμε αυστηρότερη την έκτιση της ποινής σε κοινωνικές υπηρεσίες αποθαρρύνοντας τους ανθρώπους από άλλα εγκλήματα.

Δημιουργώντας μια πραγματική αγορά εργασίας στη φυλακή θα μπορούσαμε να σώσουμε επίσης ένα σημαντικό ποσό χρημάτων. Ο κόσμος περιμένει ότι οι κρατούμενοι στις φυλακές εργάζονται, αλλά με το ισχύον σύστημα οι περισσότεροι δεν το κάνουν και η εργασία από τη φυλακή είναι σε παρακμή εδώ και δεκαετίες. Χρειαζόμαστε μια νέα συμφωνία για την εργασία από τη φυλακή με ιδιωτικές εταιρείες, για την πρόσληψη περισσότερων κρατουμένων με πλήρες ωράριο και αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να κάνουμε πιο απασχολήσιμους τους κρατουμένους, αποτρέποντάς τους από την υποτροπής, ενώ θα ξεπληρώνουν κάτι στην κοινωνία και τα θύματα που δεν παίρνουν τίποτα προς το παρόν.

Το μεγαλύτερο κόστος απ ‘όλα είναι για τους περισσότερους ανθρώπους η στέγαση. Τα ενοίκια εξακολουθούν να αυξάνονται ραγδαία και οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν τρεις φορές ταχύτερα από ό,τι οι μισθοί κατά την τελευταία δεκαετία. Ο μέσος όρος ηλικίας ενός αγοραστή για πρώτη φορά είναι πλέον τα 37. Η αναβίωση της κατασκευής σπιτιών είναι επίσης ζωτικής σημασίας για να αρχίσει η οικονομία να κινείται […]

Η μεταρρύθμιση θα μπορέσει να αναβιώσει και τα υποβαθμισμένα κέντρα των πόλεων. Στα βόρεια, το ένα πέμπτο των καταστημάτων σε ακριβούς δρόμους είναι κενά. Η κυβέρνηση συζητά σχέδια για να μπορούν άδεια καταστήματα να μετατραπούν σε κατοικίες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι τα άθλια κέντρα των πόλεων επιβραδύνουν την οικονομική εμπιστοσύνη και αφαιρούν την αίσθηση της κοινότητας από την καρδιά αυτών των περιοχών.

Ωστόσο, οι υπάλληλοι των δημαρχείων φαίνονται αποφασισμένοι να διατηρήσουν αυστηρές προδιαγραφές όσον αφορά την αλλαγή χρήσης των κτιρίων. Το Διαδίκτυο έχει μειώσει μόνιμα τη ζήτηση για καταστήματα. Αλλά ακόμη και σε μια εποχή που υπάρχει έλλειψη στέγης και κορεσμός κενών καταστημάτων, οι υπάλληλοι είναι αποφασισμένοι να επιμείνουν σε ξεπερασμένα σχέδια και να απαγορεύσουν τις ευκαιρίες αλλαγής που θα ωφελούσαν τις πόλεις τους.

Η κυβέρνηση φλέρταρε με την ιδέα της οικοδόμησης νέων garden cities. Είναι μια μεγάλη ιδέα και θα μπορούσε να έχει απτά αποτελέσματα, όπως στο Docklands τη δεκαετία του 1980, με τη δημιουργία θέσεων εργασίας και τις φορολογικές ελαφρύνσεις. Επιπλέον, θα έδειχναν ότι η κυβέρνηση ήταν σοβαρή όταν μιλούσε για την οικονομία (θυμάστε τις εικόνες της Μάργκαρετ Θάτσερ με ένα φτυάρι στο χέρι της;). Θα μπορούσε επίσης να είναι ένας καλός τρόπος για να συγκεντρώσουν την ανάπτυξη, αντί να βασίζουν την ανάπτυξη στις ήδη υπάρχουσες πόλεις ή (ακόμη χειρότερα) γεμίζοντας τους χώρους πρασίνου στις πόλεις μας.

«Το κόμμα των πλουσίων»

Σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις το Policy Exchange ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει τους ανθρώπους να αναθεωρήσουν την άποψή τους ότι οι Συντηρητικοί είναι «το κόμμα των πλουσίων». Η μείωση των φόρων στους χαμηλόμισθους και η μείωση του κόστους ζωής και της ανεργίας είναι οι βασικοί τρόποι. Ακολουθούν η πάταξη των επιχειρήσεων που φοροδιαφεύγουν, η αντιμετώπιση της φτώχειας και η αύξηση των φόρων για τους πλούσιους. Και υπάρχουν πολύ περισσότερα που ο συνασπισμός θα μπορούσε να κάνει για να μειώσει την ανεργία. Η κυβέρνηση βρίσκεται στη διαδικασία της απλοποίησης του συστήματος παροχών. Αυτό είναι σημαντικό, υπάρχουν πολλά ακόμα να κάνουμε.

Το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας μας δεν είναι πολύ εξατομικευμένο. Οι περισσότεροι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι το Γραφείο Ανεργίας θα τους βρει μια δουλειά, αλλά κάποιοι προσπαθούν. Προς το παρόν, το σύστημα περιμένει να δει ποιος δεν μπορεί να βρει μια δουλειά, και ένα χρόνο μετά το επίδομα τους στέλνουν στο Εργασιακό Πρόγραμμα για καθοδήγηση και υποστήριξη. Μετά από ένα χρόνο με επίδομα ανεργίας, ωστόσο, είναι πολύ πιο δύσκολο να βρουν θέσεις εργασίας – οι άνθρωποι παθαίνουν κατάθλιψη και «σκουριάζουν», ενώ έχουν μια μεγάλη τρύπα στο βιογραφικό τους σημείωμα, κάτι που αποθαρρύνει τους εργοδότες. Θα πρέπει να εξασφαλίσουμε μια πιο εξατομικευμένη υπηρεσία ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε σε λιγότερο χρόνο ποιος είναι πιθανόν να προσπαθήσει. Θα μπορούσαμε να μάθουμε από άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία, η οποία έχει αναπτύξει ένα σύστημα πρόνοιας με εξατομικευμένα κέντρα εύρεσης εργασίας.

Οποιαδήποτε στρατηγική για να ξανακερδηθούν οι ψήφοι των Συντηρητικών θα πρέπει να συνδεθεί με έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας στα βόρεια και την ηπειρωτική χώρα, και με την αποδοχή ότι, μέσω μιας βιομηχανικής στρατηγικής, η κυβέρνηση μπορεί να βοηθήσει να δημιουργηθούν σωστοί όροι για νέες ευκαιρίες απασχόλησης. Η σχεδιασμένη μεταρρύθμιση θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Μόνο εάν συνδεθούν ενεργά συνδέεται με την οικονομική ανανέωση στα βόρεια και στα ηπειρωτικά οι Συντηρητικοί θα είναι σε θέση να αποτινάξουν τη σχέση τους με την αποβιομηχάνιση και την ανεργία στη δεκαετία του 1980 και του 1990. […]

Η πολιτική της μεταρρύθμισης στη διαπραγμάτευση των εθνικών αμοιβών δεν οδηγείται πουθενά αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να αποδείξει ότι οι φτωχότερες περιοχές δεν θα χάσουν δεκάρα – τα οφέλη της μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα θα πρέπει να επανεπενδύονται στην τοπική ανάπτυξη για τη μείωση της ανεργίας, ιδιαίτερα σε βόρειες πόλεις.

Επί του παρόντος, δεν υπάρχει καμία διαφορά στην αμοιβή σας είτε εργάζεστε σε μια ακριβή πόλης όπως η Μάντσεστερ, είτε σε μια πολύ μικρότερη πόλη όπως η Μάκλσφιλντ όπου η στέγαση είναι πολύ φθηνότερη. Η σύνδεση της αμοιβής με την απόδοση θα μπορούσε να ενισχύσει τον παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα και ο ιδιωτικός τομέας θα μπορούσε να ανταγωνιστεί για τους μισθούς και να ωθηθεί σε περιοχές της χώρας που κυριαρχούνται από το δημόσιο τομέα. Αν η κυβέρνηση μπορεί να αποδείξει πώς η μεταρρύθμιση των εθνικών μισθών θα αλλάξει τις βόρειες πόλεις, θα μπορούσε να είναι αιτία για να κερδίσει τις εκλογές. Αν το χειριστεί λάθος θα μπορούσε να είναι μια καταστροφή, ενισχύοντας την εικόνα των Συντηρητικών ως «νότιο κόμμα». […]

Αλλαγή για τη νίκη

Όταν έγινε ηγέτης του κόμματος των Συντηρητικών ο Ντέιβιντ Κάμερον είπε ότι έπρεπε να «αλλάξει για να κερδίσει». Σημείωσε ότι οι Συντηρητικοί είχαν κολλήσει στο 33% περίπου των ψήφων για πολλά χρόνια. Και εκεί ακριβώς βρίσκονται τώρα στις δημοσκοπήσεις. Ο Κάμερον ανέσυρε το κόμμα του από τα σκουπίδια μια φορά, αλλά ο εκσυγχρονισμός του έχει μισογίνει. Μέχρι το κόμμα να κάνει περισσότερα για να συνδεθεί με τους απλούς εργαζόμενους, ιδιαίτερα στο βορρά, η αποστολή του Κάμερον θα παραμείνει ελλιπής. Οι Συντηρητικοί πρέπει να αλλάξουν και πάλι, αν θέλουν να κερδίσουν.

newstatesman