Θα βοηθήσει η νίκη της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο την Άνγκελα Μέρκελ;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο έπαιξε ευνοϊκό ρόλο για την καγκελάριο. Μέσα σε μια ώρα από το τελικό σφύριγμα, φαίνεται να υπήρξαν ένα εκατομμύριο tweets της φωτογραφίας της με την καταϊδρωμένη, νικήτρια ομάδα να κρατά το τρόπαιο, με τον πρόεδρο της Γερμανίας δίπλα της. Είναι, από όλες τις απόψεις, μια πραγματική οπαδός του ποδοσφαίρου, που πήγαινε σε αγώνες πολύ πριν αυτό αποκτήσει πολιτική σημασία. Αλλά στις μέρες μας, η σωστή εικόνα στη σωστή θέση δεν βλέπτει.

Ήταν

εκεί όταν η Γερμανία διέλυσε την Πορτογαλία με 4-0 στην αρχή και ήταν εκεί στο τελικό θρίαμβο, όταν σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Την έχουν χαρακτηρίσει γούρι της ομάδας. Όπως έχουν πει παίκτες και υποστηρικτές της ομάδας: «Ο δωδέκατος παίκτης μας είναι μια γυναίκα». Αλλά τα πολιτικά οφέλη της αθλητικής επιτυχίας δεν είναι σαφή - ή μάλλον, είναι πολύπλοκα και η μνήμη παίζει παιχνίδια.

Ο μύθος της «ευφορίας»; Είναι ένας από τους μεγάλους μύθους της βρετανικής πολιτικής, για παράδειγμα, ότι η νίκη της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 κράτησε τους Εργατικούς στην κυβέρνηση.
Η ιστορία έχει ως εξής: Εργατικοί και Συντηρητικοί συμβάδιζαν σχεδόν στις δημοσκοπήσεις μέχρι που ο Τζέοφ Χαρστ έκανε το χατ-τρικ. Οι οπαδοί, επίσης γνωστοί ως ψηφοφόροι, αντάμειψαν δεόντως τον Χάρολντ Γουίλσον στην κάλπη και τον κράτησαν στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ.
Υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτή τη φήμη που ακούγεται συχνά: οι εκλογές προηγήθηκαν του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι Εργατικοί νίκησαν τους Συντηρητικούς στις 31 Μαρτίου και η Αγγλία νίκησε τη Δυτική Γερμανία στις 30 Ιουλίου. Ο «παράγοντας ευφορία» από τη νίκη στο γήπεδο δεν μπορεί να μεταφραστεί σε πολιτική επιτυχία. Αλλά μπορεί να ισχύει αυτή η περίπτωση τέσσερα χρόνια αργότερα. Το 1970 στο Μεξικό, η Αγγλία αποκλείστηκε πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο. Ήταν ο τρόπος της ήττας όμως που ήταν σκληρός: η Αγγλία ήταν 2-0 εναντίον της Δυτικής Γερμανίας σε ένα προημιτελικό που απέμεναν 22 λεπτά και η υπερβολική αυτοπεποίθηση του προπονητή Αλφ Ράμσεϊ τον οδήγησε να κάνει αλλαγές για να κρατήσει τους παίκτες φρέσκους για τον αναπόφευκτο ημιτελικό – μόνο που στη συνέχεια οι Γερμανοί έβαλαν τρία γκολ (δύο στην κανονική διάρκεια του αγώνα και ένα στην παράταση). Σε λιγότερο από μία εβδομάδα αργότερα, σε μια μεγάλη πολιτική αναστάτωση, Εργατικοί και Γουίλσον αποτελούσαν παρελθόν.

Ο Γουίλσον δήλωσε ότι ο αθλητισμός δεν ήταν μία αιτία, αλλά μια σειρά απομνημονευμάτων από μέλη του υπουργικού συμβουλίου αποκάλυψαν ότι ανησυχούσε για το πώς το Παγκόσμιο Κύπελλο θα μπορούσε να επηρεάσει τις πιθανότητές του να φύγει την Ντάουνινγκ Στριτ.
Αλλά όλα αυτά είναι εικασίες. Υπήρξε πολύ δογματισμός για τη σχέση μεταξύ πολιτικής και αθλητισμού, αλλά όχι πολύ ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία. Ένα κομμάτι της σοβαρής ακαδημαϊκής έρευνας έδειξε πως ό, τι όφελος θα μπορούσε να υπάρχει σε ένα έθνος και στους πολιτικούς του από τις αθλητικές επιτυχίες ήταν αμελητέο.
Οι Γεώργιος Καβέτσος του London School of Economics και ο Στέφαν Ζιμάνσκι, του Πανεπιστημίου του Michigan, υπολόγισαν τους αριθμούς. Χρησιμοποίησαν μέτρα ευτυχίας για 12 χώρες της Δυτικής Ευρώπης από το 1974 ως το 2004 για να δουν αν σχετίζονται με αθλητικές επιτυχίες στις χώρες αυτές. Δεν σχετίζονταν. Αλλά βρήκαν συσχέτιση μεταξύ των μέτρων ευτυχίας και της φιλοξενίας αθλητικών γεγονότων.

Οι Βραζιλιάνοι πραγματικοί νικητές;
Οι ακαδημαϊκοί εξέτασαν οκτώ διαφορετικά πρωταθλήματα: το Παγκόσμιο Κύπελλο στη Γαλλία (1998) και την Ιταλία (1990) και τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου στην Ιταλία (1980), τη Γαλλία (1984), τη Δυτική Γερμανία (1988), την Αγγλία (1996) και στο Βέλγιο/ Κάτω Χώρες (2000). Διαπίστωσαν ότι οι δείκτες ευτυχίας αυξήθηκαν σε όλες υις χώρες, εκτός από μία.
Η εξαίρεση ήταν η Αγγλία, αλλά η μέτρηση δεν ήταν απολύτως συγκρίσιμη: η ευτυχία μετρήθηκε για το Ηνωμένο Βασίλειο και όχι μόνο για την Αγγλία και, κατά περίεργο τρόπο, η ευτυχία των Σκωτσέζων, των Ουαλών και των Βορειοϊρλανδών δεν θα μπορούσε να κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση με εκείνη των Άγγλων. Θα ήταν πολύ σκληρό να πούμε ότι όσο πιο ευτυχισμένοι είναι οι Άγγλοι, τόσο πιο άθλια αισθάνονται οι άλλοι, αλλά μπορείτε να πάρετε μια ιδέα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η βρετανική εξαίρεση στη μελέτη θα μπορούσε να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας είναι ότι η Άνγκελα Μέρκελ είναι απίθανο να αποκομίσει ένα μεγάλο πολιτικό όφελος από τη νίκη της Γερμανίας στο γήπεδο. Είναι ήδη ευρέως αποδεκτή στις δημοσκοπήσεις και μια εικόνα της με άλλους επιτυχημένους ανθρώπους μπορεί να ενισχύσει ακριβώς αυτήν την εικόνα. Σκεφτείτε πώς θα υποδέχονταν έναν μη δημοφιλή πολιτικό αν προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία μιας ομάδας. Όμως, η έρευνα δείχνει ότι η χώρα υποδοχής ενός σημαντικού αθλητικού γεγονότος γίνεται πιο ευτυχισμένη, άσχετα με το πώς τα πάει η ομάδα της χώρας στο γήπεδο.

Όπως το έθεσαν οι Καβέτσος και Ζιμανσκι: «Θεωρούμε ότι ο παράγοντας της ‘ευφορίας’ σχετίζεται με τη φιλοξενία ποδοσφαιρικών διοργανώσεων που είναι μεγάλες και σημαντικές, αλλά ότι ο αντίκτυπος των εθνικών αθλητικών επιτυχιών στην ευτυχία είναι στατιστικά ασήμαντος». Σε αυτή την περίπτωση, ο μεγάλος κερδισμένος από αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο θα είναι η Βραζιλία.
Φαίνεται παράδοξο να το λέμε αυτό μετά την αποτυχία της ομάδας. Παρ 'όλα αυτά, η απόλυτη εμπειρία της συντροφικότητας και των επιτευγμάτων στην διεξαγωγή της διοργάνωσης θα μπορούσε να επιφέρει αύξηση στην ευτυχία. Αυτό υπονοεί η έρευνα.
Οι αληθινοί νικητές; Οι Βραζιλιάνοι.

http://www.bbc.com/news/world-europe-28288449

Διαβάστε περισσότερα