«Προμηνύονται προβλήματα λόγω Τσίπρα στην Ευρώπη»

Η νίκη του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα δεν αποτελεί τρομερή έκπληξη. (To έργο Hôtel Europe του συγγραφέα ασχολείται με ένα παρόμοιο σενάριο). Αλλά από όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε στις βουλευτικές εκλογές, η νίκη έχει δημιουργήσει μια σειρά από

νέα πολιτικά ζητήματα που, αν πρόκειται να αντιμετωπιστούν με επιτυχία, θα απαιτήσουν από όλους τους ηγέτες της Ευρώπης –και ιδιαίτερα από τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ- τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία.

1. Άσχετα με το τι λένε οι δημαγωγοί, η Ελλάδα βρισκόταν στο δρόμο προς την ανάκαμψη. Ήταν αναμφισβήτητα μια εύθραυστη ανάκαμψη. Μία ανάπτυξη που κόστισε στον ελληνικό λαό ιδιαίτερα, φέρνοντας πόνο και δυστυχία. Αλλά ήταν μια ανάκαμψη, η οποία έδειξε μια μέτρια επιστροφή στην ανάπτυξη, την αύξηση της παραγωγικότητας και μια μικρή βελτίωση στο μέτωπο της εργασίας –όλα εκ των οποίων θα εκμηδενιστούν από τα δημαγωγικά μέτρα (όπως ένα μορατόριουμ στις ιδιωτικοποιήσεις και το πάγωμα των ξένων επενδύσεων), που πρόσφεραν στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Λοιπόν, τι θα συμβεί, πληροφόρηση ή νάρκωση; Τι πρέπει να κάνουμε με τους ασκούμενους μάγους που βλέπουν στα «αρπακτικά» της «τρόικας» την πηγή όλων των δεινών τους, ή με τον νέο Υπουργό Οικονομικών, τον μετριοπαθή Γιάννη Βαρουφάκη, που εξηγεί την ανάγκη για μια σαφή ρήξη με την κατάρα του Σισύφου που κουβαλάει ατέλειωτα τον βράχο του στο βουνό;

2. Παρά τους ισχυρισμούς των υποστηρικτών του νέου σοσιαλισμού για τα ανδρείκελα που δημιούργησε η γερμανοφοβία, η Γερμανία είχε αρχίσει να ακούει εκείνους που είχαν επιχειρήματα ενάντια στην απεριόριστη λιτότητα, στην οποία τα διορθωτικά μέτρα ισοδυναμούν με το να πίνεις κώνειο. Από την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, η γερμανοφοβία επέστρεψε. Ο αποδιοπομπαίος τράγος Άνγκελα Μέρκελ επέστρεψε για εκδίκηση στον ελληνικό Τύπο. Λίγες εβδομάδες ακόμα και οι Έλληνες θα ξεχάσουν ότι δεν ήταν η κα Μέρκελ, αλλά η διογκωμένη γραφειοκρατία, η διαφθορά και η κακή διακυβέρνηση της ελληνικής ελίτ και, αρκετά συχνά, δυστυχώς, τα μέλη της μεσαίας τάξης, που σχεδόν κατέστρεψαν την Ελλάδα και ότι, πράγματι, θα την καταστρέψουν αν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που αναβλήθηκαν για πάρα πολύ καιρό δεν προχωρήσουν χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση.

3. Το ευρώ μπορεί να εκραγεί. Και το Ένα του ενιαίου νομίσματος μπορεί, για να παραφράσουμε την περίφημη διαλεκτική, γρήγορα να χωριστεί σε Δύο. Αυτό είναι κάτι που φοβάμαι επί χρόνια. Είναι το εφιαλτικό σενάριο που εμφανίζεται αργά ή γρήγορα, όταν η εισαγωγή ενός νομίσματος δεν ακολουθείται από την εναρμόνιση των φόρων, των δασμολογικών και νομισματικών πολιτικών των μελών.

Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ή, χωρίς να χρεοκοπήσει πραγματικά, το παρατραβήξει με το χρέος και απαιτήσει επαναπρογραμματισμένες πληρωμές και συμβάσεις παραχώρησης επιτοκίου που βιώνουν οι πολίτες των γειτονικών χωρών, όπως η αφόρητη αύξηση του χρέους τους, ή, κάτι που ισοδυναμεί με αυτό, η αθέμιτη υποθήκευση του μέλλοντός τους, στην περίπτωση αυτή, στη συνέχεια, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βρεθεί στην κατάσταση των δύο προηγούμενων αποτυχημένων νομισματικών ενώσεων, της Σκανδιναβικής (1873-1914) και της Λατινικής (1865- 1927), η καταστροφή των οποίων ξεκίνησε με προβλήματα στην ... Ελλάδα!

4. Η συμμαχία της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς είναι ένα φάντασμα που καταδιώκει την Ευρώπη για σχεδόν 40 χρόνια. Αυτό το φάντασμα έκανε έναν δοκιμαστικό γύρο στην πνευματική διαδρομή της Γαλλίας στη δεκαετία του 1970 και έναν δεύτερο στο Βερολίνο, 10 χρόνια αργότερα. Μπορώ ακόμα να ακούσω τον Ίγκνατς Μπούμπις, τότε ηγέτη των εβραϊκών κοινοτήτων της Γερμανίας, να εκφράζει την ανησυχία του για την συμπαιγνία των ριζοσπαστών και στις δύο πλευρές στην «υπόθεση» που ξεκίνησε όταν ο αριστερός συγγραφέας Μάρτιν Βάλζερ δήλωσε ότι είχε απηυδήσει με τον «εκβιασμό του Ολοκαυτώματος». Στη συνέχεια, έγινε ένας ακόμη δοκιμαστικός γύρος στη Ρωσία, όπου ένα «εθνικό μπολσεβίκικο» κόμμα, που ιδρύθηκε από τον συγγραφέα Έντουαρντ Λιμόνοφ στην δογματική παράδοση των «κομματιών της μπριζόλας» (κόκκινο στο εσωτερικό, καφέ απ’ έξω) από τη δεκαετία του 1930, έδωσε την έμπνευση για τον Ευρασιανισμό του Βλαντιμίρ Πούτιν και του ιδεολόγου του, Αλεξάντερ Ντούγκιν.

Αυτή η συμμαχία δέχεται τελικά το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας της αριστοκρατίας, όταν, στην Αθήνα, το λίκνο της δημοκρατίας, η ελληνική άκρα αριστερά σχηματίζει έναν συνασπισμό με τους ΑΝΕΛ, ένα κόμμα απροκάλυπτα εθνικιστικό και ρατσιστικό, όπως αυτό της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία. Ποιο είναι το μέλλον αυτής της συμπαιγνίας; Ποιες θα είναι οι συνέπειες, στη Γαλλία, για παράδειγμα, όπου η Λε Πεν, ηγέτης του Εθνικού Μετώπου, χαιρέτισε «το γιγαντιαίο δημοκρατικό χαστούκι που οι Έλληνες μόλις έδωσαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση»; Ο χρόνος θα δείξει. Αλλά αυτή είναι μια συμπαιγνία που πρέπει να παραμείνει στο κόλπο.

5. Ο Πούτιν και πάλι. Ο πρεσβευτής της Ρωσίας ήταν ο πρώτος που συνεχάρη τον Τσίπρα. Γνωρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένα επιβεβαιώσει την πολιτιστική και πολιτική αλληλεγγύη του με τη Ρωσία. Και ακούσαμε ότι ο νέος υπουργός Ενέργειας, Παναγιώτης Λαφαζάνης, διακήρυξε λίγο μετά τον διορισμό του την αντίθεσή του στο «εμπάργκο (σικ) που επιβλήθηκε στη Ρωσία». Πώς μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος αυτά τα σημάδια; Πρέπει να συμπεράνουμε ότι η εγγύτητα με τη Ρωσία μπορεί τελικά να οδηγήσει σε μια εναλλακτική συμμαχία για την Ελλάδα; Και μπορούμε να φανταστούμε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει βρει στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ένα Δούρειο Ίππο στον πόλεμο φθοράς που φαίνεται να έχει ξεκινήσει κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αξιών της;

Τρέμω στη σκέψη. Αλλά υπάρχει ένας απλός τρόπος για να μάθουμε. Πριν από μέρες, ο Τζορτζ Σόρος και εγώ προσφύγαμε στο Συμβούλιο της Ευρώπης για να χορηγήσει στην Ουκρανία έκτακτη πρόσβαση στο ταμείο στήριξης του ισοζυγίου πληρωμών που έχει σχεδιαστεί για τα ευρωπαϊκά κράτη που δεν είναι μέλη της ζώνης του ευρώ. Επειδή η παράκαμψη του κανόνα δεν θα απαιτήσει μόνο την πλειοψηφία του Συμβουλίου, αλλά την ομόφωνη συμφωνία, προτείνω ο κ. Τσίπρας να ερωτηθεί αμέσως εάν ή όχι ευνοεί αυτή την χειρονομία υποστήριξης στην Ουκρανία. Ή θα δούμε από αυτόν, όταν έρθει η ώρα για μια ψήφο, μία αδιάλλακτη πολεμική διάθεση που θα έχει εμφανώς ως στόχο να αναγκάσει τον Πέτρο Ποροσένκο να υποταχθεί στον κυρίαρχο του Κρεμλίνου;

Αυτή θα είναι μια δοκιμασία αλήθειας.

www.thedailybeast.com

Διαβάστε περισσότερα