Πως θα πεθάνει ο Γκρούεζας…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη, υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ στη Β΄ Πειραιά.

Αδέρφια, όταν πολεμάμε, δεν γκρινιάζουμε. Τώρα ήδη τρέχουμε με εφ΄ όπλου λόγχη για να πάρουμε το ύψωμα. Δεν σταματάς στα μισά για να γυρίσεις την πλάτη στον εχθρό, για να γκρινιάξεις στο Διοικητή και τους δικούς σου. Τώρα, μόνο μπροστά. Προς την κορυφή. Εγώ δεν το κρύβω: θέλω Αντώνη αυτοδύναμο Πρωθυπουργό και τα μυαλά στα κάγκελα. Θέλω να πάρει το τιμόνι, μ’ έναν Ιερό Λόχο πίσω του και χωρίς να τηρεί ισορροπίες με τυχάρπαστους και υπόλογους της

διαπλοκής, να εφαρμόσει τις ιδέες μας, τις Ιδέες της μεγάλης λαϊκής και πατριωτικής παράταξης, της Λαϊκής Δεξιάς και του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας, που ήταν οι πιο ριζοσπάστες μαχητές του ελληνικού εθνισμού. Χωρίς φρου φρου κι αρώματα, χωρίς μεσαιοχωρίτικη διαχείριση. Μ’ ότι απαιτούν οι άγριοι καιροί γι’ αυτόν τον Λαό, που δεν είναι απλά πληθυσμός κι αυτή τη χώρα, που δεν είναι απλά χώρος. Θέλω να του δώσουμε τη δύναμη ενός Έθνους, για να αλλάξει τα φώτα στις δυνάμεις της παρακμής.

Σελίδες θα μπορούσα να σας γράψω για την ως τώρα εμπειρία μου με τον κακόφημο τίτλο του «πολιτευτή». Για γκρούεζες με βρώμικο μάτι που κοιτάνε λοξά την μύτη του παπουτσιού σου ή πάνω από τον ώμο σου και ποτέ κατάματα. Για όσους πλησιάζουν με το χέρι απλωμένο. Για τύπους που φοράνε τα παντελόνια μόνο για το κρύο και φέρνουν γύρα τα πολιτικά γραφεία. Γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν σε τίποτα και είναι καταδικασμένοι να μην κάνουν τίποτα.

Αλλά θα σας πω και για τους άλλους, τους πολλούς, αυτούς που είναι το αληθινό κόμμα, η αληθινή κοινωνία. Γι’ απλούς ανθρώπους που σου απευθύνουν τα ερωτήματα με γνήσια οργή αλλά και την μικρή φλόγα της ελπίδας να σιγολάμπει στα μάτια τους. Που περιμένουν με λαχτάρα να τους πείσεις, να δουν ότι εννοείς όσα λες κι ότι θα τα κάνεις. Θέλουν να πιστέψουν ότι υπάρχει επιτέλους ένα σχέδιο κι ότι δεν θα ψωνίσουν πάλι από σβέρκο.

Θα σας πω για την κοπελιά που ήρθε με την μάνα της. Επτά άτομα στο σπίτι και τώρα είναι όλοι άνεργοι, γιατί απολύθηκε κι ο τελευταίος που έφερνε μεροκάματο αλλά παρ’ όλα αυτά ελπίζουν ότι ο Σαμαράς θ’ αλλάξει κάτι, επιτέλους. Περιμένουν λίγο χρώμα στο γκρίζο. Θα σας πω για παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες, συντρόφους σε «αμερικάνικο» στις αλάνες, που κατέληγε από ποδόσφαιρο σε κατς και σε άφραγκες τσάρκες στη Μέμου και στον μώλο, στο Πασαλιμάνι. Χαρούμενοι, που κάποιος δικός τους αποπειράται να «περάσει» το ποτάμι, εκεί που σταματάει το μυωπικό βλέμμα του κράτους της Πλατείας Συντάγματος. Να σας πω για τον φίλο μου τον γιατρό, τον παντελονάτο, που όχι μόνο χορεύει το καλύτερο μάγκικο ζεϊμπέκικο του Πειραιά αλλά με πήρε «επ’ ώμου», λες κι είμαι αδερφός του, λες και είναι ο ίδιος υποψήφιος.

Να σας πω για εργάτες, υπαλλήλους και χαροκαμένους μικρομαγαζάτορες που ζουν για την χαρά της νίκης το βράδυ των εκλογών, για το αριστείο ανδρείας μιας θερμής χειραψίας. Γι’ αυτούς που κρατάνε με τα δόντια και το υστέρημα τους οργανώσεις και μικρά γραφεία με τις σημαίες και τα εμβλήματα μιας π