Οι "συνεργάσιμοι" δανειολήπτες προϋποθέτουν συνεργάσιμες τράπεζες

Μέσα στα αρκετά σωστά, που αργά αλλά σταθερά εισάγει εσχάτως η κυβέρνηση στην πολιτικο-οικονομική ζωή του τόπου, οδηγώντας την κοινωνία σε μια διαρκή διαδικασία θεσμικού εξορθολογισμού και αλλαγής νοοτροπίας, είναι και η έννοια – θεσμός του «συνεργάσιμου» δανειολήπτη που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να αλλάξει τα δεδομένα στον τομέα των «κόκκινων» καταναλωτικών ή στεγαστικών δανείων.

Ο θεσμός όμως του «συνεργάσιμου» δανειολήπτη έχει ένα απόλυτο προαπαιτούμενο, άνευ του οποίου δεν είναι δυνατόν να αποδώσει τα αναμενόμενα. Αυτό το προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή νοοτροπίας του εγχώριου τραπεζικού

συστήματος. Ένα τραπεζικό σύστημα που παρόλο που δεν ξανοίχτηκε αλόγιστα σε παρακινδυνευμένα επενδυτικά μονοπάτια, ούτε υιοθέτησε άκριτα τις πρακτικές καζίνου που ακολούθησαν πολλές και μεγάλες τράπεζες της Δύσης, εντούτοις, ποτέ δεν κατάφερε να λειτουργήσει με καθαρά αναπτυξιακά και επιχειρηματικά κριτήρια στον τομέα της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που «εργάστηκε» φιλότιμα ως υπηρέτης φαύλων και ύποπτων πολιτικο-οικονομικών συνευρέσεων που διαχρονικά οδήγησαν σε ωκεανούς «θαλασσοδανείων» που καλείται τώρα να επωμιστεί ο φορολογούμενος πολίτης.

Αντιστοίχως, στην καταναλωτική τραπεζική ακολουθήθηκε δυστυχώς επί δεκαετίες και κυρίως μετά την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη και την απρόσκοπτη πρόσβαση των τραπεζών σε άφθονο και φθηνό «ευρωπαϊκό» χρήμα, μια αλόγιστη και άνευ ουδενός τραπεζικού κριτηρίου πολιτική παροχής δανειακής πίστης, με εμφανέστερη αιτία ή έστω αποτέλεσμα, την μυθώδη αύξηση των μισθών και των μπόνους των ανώτερων και ανώτατων τραπεζικών στελεχών. Αυτό οδήγησε από την μία, στην δημιουργία τραπεζοϋπαλλήλων που δίκην μικρών κροίσων, αποθησαύρισαν από ποσοστά, μισθούς, μπόνους, ασφαλιστήρια και εφάπαξ, εκατομμύρια ευρώ (βλέπε Τσουκαλάς και άλλοι πολλοί), ενώ από την άλλη, σε εκατομμύρια χρεοκοπημένους δανειολήπτες που αδυνατούσαν να εξυπηρετήσουν τα υπέρογκα δάνεια τα οποία τους είχαν με τόση απερισκεψία και αφροσύνη δοθεί.

Δυστυχώς, εξαιτίας του γεγονότος πως οι τράπεζες λειτουργούσαν στην χώρα μας με την τοκογλυφική λογική του σαράφη της κακιάς ώρας, οι διασφαλίσεις των εν λόγω δανείων (όπου υπάρχουν) είτε αυτά είναι καταναλωτικά είτε είναι στεγαστικά, αφορούν κυρίως ακίνητη περιουσία και σε πολλές περιπτώσεις τη πρώτη κατοικία των δανειοληπτών. Με αυτόν τον τρόπο οι ελληνικές τράπεζες έχουν αυτοπαγιδευθεί στο αδιέξοδο της συνεχούς απομείωσης – λόγω της οικονομικής κρίσης και της συνεπαγόμενης διάρρηξης της φούσκας των τιμών και της καθίζησης της αγοράς των ακινήτων – της αξίας των διασφαλίσεων των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους. Τυχούσα επιθετική πολιτική εκ μέρους των τραπεζών έναντι των ενυπόθηκων ακινήτων των ασυνεπών δανειοληπτών, θα σήμαινε επιπλέον μείωση των εν λόγω διασφαλίσεων, λόγω περαιτέρω πτώσεως των τιμών τους στην αγορά. Τυχούσα υποχωρητική πολιτική, θα σήμαινε την γεωμετρική αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα για τα ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα, που ενώ ευεργετήθηκαν με την ανακεφαλαιοποίησή τους μέσω του ΤΧΣ, εν τούτοις μοιάζουν ανίκανες να διαχειριστούν τα δανειακά τους χαρτοφυλάκια με την αρμόζουσα στις περιστάσεις «ευελιξία» και λογική, προσανατολιζόμενες στην πώληση σε εξευτελιστική τιμή των απαιτήσεών τους σε ξένα «κοράκια», που θα αναλάβουν να ξεζουμίσουν τον απλό πολίτη και να βγάλουν όσο «ξίγκι» μπορέσουν από την «μύγα» του Έλληνα δανειολήπτη.

Η έννοια – θεσμός του «συνεργάσιμου» δανειολήπτη έρχεται στην κατάλληλη στιγμή ώστε να προστατεύσει τόσο τις τράπεζες όσο και τους ίδιους τους ασυνεπείς δανειολήπτες από την ξευτίλα των vulture funds της συμφοράς, που ετοιμάζονται να «αγοράσουν» έναντι πινακίου φακής δάνεια και απαιτήσεις των μεν στην αρχή, ακίνητα και επιχειρήσεις των δε στην συνέχεια. Όμως, δεν φτάνει ο «συνεργάσιμος» δανειολήπτης από μόνος του. Χρειάζεται από την άλλη μεριά η συνέπεια, η ευελιξία, η λογική και η ορθή τραπεζική πρακτική των ελληνικών τραπεζικών ιδρυμάτων. Είναι απολύτως βέβαιο πως εάν οι τράπεζες έρθουν σε συνεννόηση και διευκολύνουν στο μέτρο που απαιτείται όλους τους δανειολήπτες που πραγματικά επιθυμούν να εξυπηρετήσουν το σύνολο ή και μέρος των δανείων τους, θα βρεθούν στο τέλος πολύ περισσότερο κερδισμένες από την περίπτωση που επιλέξουν να ξεπουλήσουν όσο – όσο τις ανεξόφλητες απαιτήσεις τους. Στο κάτω – κάτω εάν υπάρξουν κραυγαλέες περιπτώσεις ασυνεπών δανειοληπτών που μπορούν να πληρώσουν και δεν το κάνουν, τότε ας τους ρίξουν βορά στα νύχια των ξένων «κορακιών» που καραδοκούν ακονίζοντας τα νύχια τους. Όμως, οι Έλληνες που έχουν υποθηκεύσει την ακίνητη περιουσία τους, ιδίως τα σπίτια τους, είναι βέβαιο πως σε μεγάλο ποσοστό είναι πρόθυμοι να εξακολουθήσουν ή να ξαναρχίσουν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους, εφόσον οι τράπεζες έρθουν σε συνεννόηση μαζί τους ώστε να βρουν την χρυσή τομή στον τρόπο που αυτό μπορεί να γίνει. Συνεπώς, ο «συνεργάσιμος» δανειολήπτης, είναι ανάγκη να βρει απέναντί του και μια «συνεργάσιμη» τράπεζα. Σε αυτή την περίπτωση, είναι βέβαιο πως θα βγουν κερδισμένοι αμφότεροι. Η κυβέρνηση έθεσε τους όρους του παιχνιδιού. Δεν μένει παρά να τους ακολουθήσουν και οι δύο πλευρές, ώστε να δρομολογηθεί η οριστική λύση του καυτού προβλήματος των «κόκκινων» τραπεζικών δανείων και να ανασάνει μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που τούτη την ώρα πνίγεται από την θηλιά των ανεξόφλητων δανείων του.

Διαβάστε περισσότερα