Οι λαϊκιστές της Ευρώπης ηττήθηκαν, αλλά δεν φεύγουν

Η νίκη του Μακρόν δείχνει ότι οι ψηφοφόροι μπορούν να ψηφίζουν ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο, χωρίς να αγκαλιάζουν τα άκρα, σχολιάζει ο Matthew Karnitschnig.

Ήταν ένα δύσκολο Σαββατοκύριακο για τους λαϊκιστές της Ευρώπης. Πρώτον, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία αποδιοργανώθηκε αφού το συνέδριο του κόμματος απέρριψε μια προσπάθεια της ηγέτιδας Φράουκε Πέτρι να απομακρύνει το κόμμα από την άκρα δεξιά. Καθώς το AfD ήδη καταρρέει στις δημοσκοπήσεις, η επίμονη επίθεση μπορεί να

την αποκλείσει από την πιθανότητα να γίνει μέλος της Βουλής μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Αυτή η αποτυχία ακολουθήθηκε από την αποτυχία της Μαρίν Λεπέν να καταλάβει την πρώτη θέση στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, πιθανώς γκρεμίζοντας τις ελπίδες της να κερδίσει τον δεύτερο γύρο μετά από δύο εβδομάδες. Το κατεστημένο της Ευρώπης, φοβούμενο την επανάληψη της έκπληξης με το δημοψήφισμα του Brexit και την απροσδόκητη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, ήταν έτοιμο για το χειρότερο στη Γαλλία - και είχε σοβαρούς λόγους. Είναι αμφίβολο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ήδη αντιμετωπίζει προβλήματα με το Brexit και την κρίση του ευρώ, θα μπορούσε να επιβιώσει από μια προεδρία της Λεπέν. Η νίκη του Εμανουέλ Μακρόν φάνηκε να καλμάρει αυτή τη νευρικότητα: Το ευρώ σημείωσε άνοδο φτάνοντας σε υψηλό πέντε μηνών μετά από το αποτέλεσμα.

Και τώρα τι; Αναζωπυρώνεται το φιλικό προς την παγκοσμιοποίηση, φιλοευρωπαϊκό στρατόπεδο; Έχει εξαφανιστεί η απειλή του λαϊκισμού; Μάλλον όχι.

Ο Μακρόν μπορεί να είναι ο τελευταίος υποψήφιος της ΕΕ που νίκησε τις αντι-φιλελεύθερες δυνάμεις, ακολουθώντας παρόμοιες νίκες στην Ολλανδία και την Αυστρία. Όμως, οι λαϊκιστές είχαν μια ισχυρή παρουσία σε αυτές τις εκλογές, που αντανακλά την ανταπόκριση του μηνύματός τους, ειδικά μεταξύ των ψηφοφόρων της εργατικής τάξης. Το πιο σημαντικό για το ζήτημα της πολιτικής σταθερότητας είναι ότι τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα κυρίαρχα κόμματα της Ευρώπης παραμένουν πιο εκτεθειμένα από ποτέ.

Ούτε οι σοσιαλιστές ούτε οι συντηρητικοί έφτασαν στον δεύτερο γύρο, ούτε στις γαλλικές ούτε στις αυστριακές εκλογές. Στις ολλανδικές κοινοβουλευτικές εκλογές, η στήριξη στους σοσιαλιστές κατέρρευσε. Αυτή είναι μια εξαιρετική απώλεια επιρροής για τα κόμματα που κυριαρχούσαν στο πολιτικό τοπίο της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η Γαλλία προσφέρει την πιο δραματική εικόνα της αλλαγής. Πέρυσι, οι περισσότεροι περίμεναν ότι οι εκλογές θα είναι η ρεβάνς του Φρανσουά Ολάντ και του Νικολά Σαρκοζί. Λίγοι πίστευαν ότι η υποψηφιότητα του Μακρόν ήταν πιθανή. Όντας πρώην σοσιαλιστής υπουργός του Ολάντ, δεν είχε καν το δικό του κόμμα.

Αν και το κατεστημένο της Ευρώπης πανηγύρισε την επιτυχία του Μακρόν, δεν είναι καθόλου σαφές -αν υποτεθεί ότι κερδίζει τον δεύτερο γύρο- πώς θα καταφέρει να κυβερνήσει χωρίς ένα ισχυρό κόμμα στο κοινοβούλιο να τον στηρίζει. Οι γαλλικές κοινοβουλευτικές εκλογές έχουν οριστεί για τον Ιούνιο.

Παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, η νίκη του Μακρόν δείχνει επίσης ότι οι ψηφοφόροι μπορούν να στραφούν εναντίον του κατεστημένου χωρίς να αγκαλιάζουν τα άκρα, είτε στα δεξιά είτε στα αριστερά. Στην πορεία της εκστρατείας του, ο Μακρόν απέρριψε τις παραδοσιακές πολιτικές ταξινομήσεις. Με τα συστημικά κόμματα να έχουν χάσει την αξιοπιστία τους λαϊκιστές όλων των τάσεων να έχουν μια ολοένα και πιο δυσδιάκριτη πολιτική ατζέντα, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από αυτές τις κατηγορίες. Αν ο Μακρόν πετύχει στην έκκλησή του να "ξαναρχίσει την οικοδόμηση της Ευρώπης", και άλλοι ευρωπαίοι υποψήφιοι θα υιοθετήσουν το μετα-ιδεολογικό, πραγματιστικό του μήνυμα.

politico.eu

Διαβάστε περισσότερα