Ο Σαμαράς μπροστά στις πιο δύσκολες αποφάσεις

Αν διαβάσει κανείς τα κυριακάτικα φύλλα θα διαπιστώσει ότι όλοι περιμένουν να δούν που θα καταλήξει το…ξεφύλλισμα του ημερολογίου από τον Σαμαρά. Κανείς πάντως δεν θεωρεί ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου, όπως αποφασίσθηκε στην σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών. Όλοι τις τοποθετούν από τις αρχές Μαρτίου μέχρι τις αρχές Απριλίου, αν και δύσκολα βλέπουμε να μετατίθεται η ημερομηνία μετά την 25η Μαρτίου

λόγω του φόβου της …παρέλασης. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένοι που βλέπουν  εκλογές στις 22 Ιανουαρίου, αλλά μάλλον δεν πρέπει να τους παίρνουμε σοβαρά (ακόμα).

Ο Αντώνης Σαμαράς  πάντως έχει δηλώσει, ότι δεν είναι αγκαλιά με το ημερολόγιο, όσον αφορά τις εκλογές. Και σε κάθε περίπτωση η εκτίμησή μας είναι ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε μια παράταση πέραν των ολίγων  εβδομάδων και σε κάθε περίπτωση εντός του Μαρτίου. Η θέση μας στο θέμα αυτό είναι σταθερή. Όπως έχουμε γράψει επανειλημμένως μόνο μια κυβέρνηση με ισχυρή λαϊκή νομιμοποίηση μπορεί να αντιμετωπίσει τα πρωτόγνωρα αυτά προβλήματα της χώρας.

Είναι όμως, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι εκλογές το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας; Και πώς μπορούμε, τώρα που τελειώνει αυτός ο βασανιστικός χρόνος, να εκτιμήσουμε την τακτική και στρατηγική του αρχηγού της ΝΔ;

Αν ανατρέξουμε στις κινήσεις υψηλής τακτικής του Α. Σαμαρά , βλέπουμε μια σταθερή επιμονή, βασανιστική θα την χαρακτήριζα, σε πολύ συγκεκριμένες και δύσκολες στοχεύσεις, απέναντι σε αμετροεπείς αντιπάλους και λάτρεις της κωλοτούμπας.  Και όλα αυτά υπό τον κίνδυνο να σκάσει η χώρα πρόωρα.

Από τη στιγμή που οι χειρισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου οδήγησαν την Ελλάδα στο φιάσκο του δημοψηφίσματος και στους ανοιχτούς εκβιασμούς γύρω από την 6η δόση, παρουσιάστηκαν οι πρώτες πιεστικές προτεραιότητες:

Να εξαφανιστεί από το προσκήνιο (ιδιαίτερα από τις συνόδους κορυφής) ο απερίγραπτος κ. Παπανδρέου,Να εξασφαλιστεί με το λιγότερο δυνατό ‘’αίμα’’ η δόση.

Αμέσως μετά ενέσκηψε ένα δυσκολότερο πρόβλημα, ένα πρόβλημα ουσίας:

Οι Γερμανοί, έχοντας μελετήσει και κατανοήσει το ελληνικό σύνταγμα, απαιτούν την πλήρη ενημέρωση του κοινοβουλίου αναφορικά με τη νέα δανειακή σύμβαση και την υπερψήφισή της από 180 βουλευτές.  Αυτή η καίρια λεπτομέρεια εξασφαλίζει τους δανειστές από μελλοντικές αμφισβητήσεις.

Αν ο Σαμαράς εκβίαζε τις εκλογές, θα κινδύνευε να βρεθεί νικητής χωρίς αυτοδυναμία.  Αλλά ακόμα και αν κέρδιζε την αυτοδυναμία (το πιθανότερο σενάριο σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα), σίγουρα δεν θα διέθετε 180 βουλευτές, ώστε να διαπραγματευτεί με τους δικούς του όρους.  Στην περίπτωση αυτή θα βρίσκονταν υπό συνεχή εκβιασμό:

Από ένα σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ στο οποίο ο κάθε δελφίνος θα τίναζε στον αέρα τις διαπραγματεύσεις ανάλογα με την εσωκομματική πλειοδοσία ψηφοθηρίας,Από τους επίσημους κωλοτούμπες (χωρίς περεταίρω σχόλια),Από μια αριστερά που ζει στο γυάλινο κόσμο της και φαντασιώνεται μεταμοντέρνες κολεκτίβες ή πανευρωπαϊκές επαναστάσεις.

Με τα δεδομένα αυτά παραμάσχαλα, ο Α. Σαμαράς έκρινε ότι είναι προ