Ο μύθος της «αντισυστημικής» ψήφου στον ΣΥΡΙΖΑ

Ο βασικότερος μύθος που εντέχνως προπαγανδίζεται είναι ότι η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια «αντισυστημική», ελπιδοφόρα, εκλογική συμπεριφορά.

Το επιχείρημα είναι απλό: αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ευθύνονται για την καταστροφή της χώρας, η μόνη λύση είναι η «άσπιλη» Αριστερά.

Η

Αριστερά μπορεί να είναι αμόλυντη, οι Αριστεροί όμως όχι.  Πολλοί από αυτούς, δεν ήταν απλά μέρος του συστήματος, που οδήγησε στη μεταπολιτευτική φούσκα, αλλά πολλές φορές η ραχοκοκαλιά του.

Θυμόμαστε όλοι ακραιφνείς πασόκους να ωρύονται επί εποχής Σημίτη για την μαζική «αξιοποίηση» στελεχών του ΣΥΝ. Κι αυτά στο υψηλό πολιτικό επίπεδο.

Από κάτω υπήρξαν χιλιάδες που δημιούργησαν τα περιβόητα αριστερογενή «συστήματα» εξουσίας, που στήριζαν το ΠΑΣΟΚ με αντιπαροχές κάθε είδους.

Ο κρατικός ιστός ως στενός ή ευρύτερος δημόσιος τομέας γέμισε με «ουρανοκατέβατους» αριστερούς (κατά δήλωση τους).

Ο κατάλογος των προμηθευτών του Δημοσίου γέμισε με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες αριστερής προέλευσης. Και δεν αναφερόμαστε στη διαπλοκή με τις μεγάλες δουλειές, αλλά στους μικρούς, που λεηλατούσαν τα δημόσια ταμεία σιγά-σιγά, μεθοδικά και συστηματικά.

Ήταν η εποχή που είχε βγει η ατάκα «ο ΣΥΝ δεν είναι κόμμα, αλλά επάγγελμα».

Το περιβόητο «σύστημα ΠΑΣΟΚ» που δεν άγγιξε –επειδή δεν μπορούσε ή δεν τόλμησε- ούτε η ΝΔ στα χρόνια εξουσίας της δεν ήταν ενιαίο. Είχε πολλά παρακλάδια, με επιμέρους κορμό κάθε φορά την αυλή κάποιου μεγαλοπαράγοντα  του ΠΑΣΟΚ.

Αυτά τα «συστηματάκια» είναι που παίζουν τα ρέστα τους με τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή.

Ο κρατισμός για αυτούς δεν είναι ιδεολογική προσέγγιση ή μοντέλο παραγωγής, αλλά η μόνη ασφαλής μέθοδος αναπαραγωγής τους.

Το εκλογικό σώμα δεν το ενδιαφέρει σε τελική ανάλυση σε ποιες δίκες παρέστησαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ως μάρτυρες υπεράσπισης, αλλά ποια ήταν η διαδρομή όλων  των υποψηφίων των κομμάτων στον επαγγελματικό στίβο.

Διότι πολλοί εκ των αυτόκλητων «σωτήρων» υπήρξαν αγαπημένα παιδιά του συστήματος. Πήραν υπέρογκες αμοιβές, πέρα από κάθε «αγοραία» λογική, προτιμήθηκαν έναντι εκατοντάδων άλλων με τα ίδια προσόντα, μπήκαν στην επαγγελματική ζωή από την «αυτοκρατορική πύλη» του συστήματος ΠΑΣΟΚ, που έψαχνε διαρκώς νέα στηρίγματα.

Όποια ιδιότητα και αν είχαν (μισθωτού, ελεύθερου επαγγελματία, επιστήμονα, καλλιτέχνη, δημοσιογράφου) ήταν εξ’ ολοκλήρου ή στον μεγαλύτερο βαθμό κρατικοδίαιτοι.

Από τα ευρύχωρα σπίτια τους και την άνετη ζωή που εξασφάλισαν λόγω των διασυνδέσεων τους πουλάνε ελπίδα στον απελπισμένο από την οικονομική καχεξία κόσμο.

Σε ένα λαό εθισμένο να αγανακτεί για την απουσία του κράτους υπόσχονται ακριβώς αυτό που επιθυμεί: περισσότερο κράτος.

Μαζί με όσους ποντάρουν σε μια νέα αρχή, σε «μηδενισμό του κοντέρ», σε χάρισμα οφειλών και δανείων, αλλά και αθροίζοντας πραγματικούς αντισυστημικούς, οι οποίοι  ιδεολογικά και συναισθηματικά βρίσκονται κοντά στην Αριστερά,  τολμούν το βήμα προς την εξουσία.

Η τακτική της δαιμονοποίησής τους είναι πιθανό να συσπ