Ντόναλντ Τραμπ ή Χίλαρι Κλίντον - Ποιος θα κερδίσει το τηλεοπτικό debate;

Ο δημοσιογράφος Matt Frei που θα παρακολουθήσει το πολυαναμενόμενο debate σχολιάζει τα καθέκαστα.

Στο αιματηρό άθλημα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, τα τηλεοπτικά debate στην τελική ευθεία πριν από την ψηφοφορία είναι η "ώρα των μονομάχων". Είναι μια σύγχρονη εκδοχή της μεσαιωνικής κονταρομαχίας. Δεδομένου ότι η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ κονταροχτυπιούνται εδώ και μήνες και ότι τη Δευτέρα το βράδυ θα στέκονται πάρα πολύ κοντά ο ένας από τον άλλο, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός

Στους διαδρόμους του σταθμού, τα στελέχη προβλέπουν ακροαματικότητα 100 εκατομμυρίων ή περισσότερο για την πρώτη 90λεπτη μονομαχία (χωρίς διαλείμματα διαφημίσεων) στις προεδρικές εκλογές. Και οι δύο υποψήφιοι ανησυχούν εύλογα για το debate και ενώ μερικοί από το προσωπικό τους υποστηρίζουν ότι δεν έχει και τόση σημασία, αυτό είναι ανοησία. Τα πάντα έχουν σημασία και μερικές φορές είναι καθοριστικά. Απλά ρωτήστε τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον Τζίμι Κάρτερ, τον Μάικλ Δουκάκης, ή τον Αλ Γκορ και τον Τζορτ Μπους -όλοι εκ των οποίων έχασαν σε τηλεοπτικά debates, οδηγώντας στην ήττα τους στις εκλογές.

Αυτές οι συζητήσεις έχουν σημασία, αλλά όχι πάντα με έναν αναμενόμενο τρόπο. Το 1960 ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν πιο συνεπής στις απαντήσεις του από τον Τζον Κένεντι, ο οποίος μίλησε κοφτά με την "πνιχτή" βοστωνέζικη προφορά του. Εκείνοι που άκουγαν ήταν πεπεισμένοι ότι ο Νίξον είχε κερδίσει. Δυστυχώς όμως για τον Νίξον, η τηλεόραση είχε μπει στην αρένα και αυτή έγινε η πρώτη προεδρική συζήτηση που μεταδόθηκε ταυτόχρονα και από την τηλεόραση. Αυτό που είδε το κοινό ήταν ένας Νίξον κατάχλωμος εξαιτίας ενός κρυολογήματος και της αϋπνίας. Η εμπύρετη νευρικότητα του προδόθηκε από τον ιδρώτα του. Έμοιαζε με έναν αδύναμο ασθενή δίπλα σε ένα λαμπερό, μαυρισμένο και "φρέσκο" JFK. Ο Κένεντι είχε το οπτικό πλεονέκτημα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Στο μισό αιώνα τηλεοπτικών συζητήσεων έχει καταστεί σαφές ότι η ανώτερη γνώση δεν σημαίνει απαραιτήτως τη νίκη. Ο Τζίμι Κάρτερ ήταν πολύ καλύτερα ενημερωμένος από τον Ρόναλντ Ρίγκαν, αλλά ο λαμπερός πρώην ηθοποιός κατάφερε να τον κατατροπώσει απαντώντας με ένα απλό "here you go again" (άντε πάλι) σε όλα του τα επιχειρήματα. Αυτό ήταν αρκετό για τον Κάρτερ, η δημοτικότητα του οποίου ήδη είχε πέσει κατακόρυφα. Η Αμερική ήταν έτοιμη να τον ξεφορτωθεί, αλλά δεν ήταν αρκετά έτοιμη να παραδώσει τα ηνία Ρέιγκαν. Το 1992, ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος έκανε το λάθος να κοιτάζει συνεχώς το ρολόι του κατά τη διάρκεια ενός debate με τον Μπιλ Κλίντον. Φάνηκε να βαριέται και να "είναι αλλού" κατά τη διάρκεια μιας ερώτησης για την ανεργία, επιβεβαιώνουν την εντύπωση ότι ήταν πολύ αδιάφορος για να αισθανθεί τον πόνο της Αμερικής. Κέρδισε τον πρώτο πόλεμο στο Ιράκ, αλλά έχασε τις δεύτερες εκλογές του.

Λαμβάνοντας υπόψη τις πιθανότητες του debate για το απροσδόκητο, οι αυθόρμητες απαντήσεις Τραμπ και Κλίντον αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Χίλαρι έχει τις γνώσεις - ξέρει όχι μόνο τα μεσαία ονόματα των Υπουργών Εξωτερικών της Κένυας ή της Σουαζιλάνδης, αλλά πιθανόν να τους έχει φιλοξενήσει και σπίτι της. Θα μπορούσε να γεμίσει ολόκληρο το 90λεπτο με πολιτικές προτάσεις για την υγειονομική περίθαλψη και τα περιβαλλοντικά πρότυπα. Μήπως όμως… αλληθωρίσει; Λέγεται συχνά ότι τα debates είναι μια ευκαιρία για να φανταστεί το αμερικανικό κοινό τους υποψηφίους να κάθονται στο Οβάλ Γραφείο. Η Χίλαρι έχει ζητήσει να το πράξουν από τότε που έφυγε από το Λευκό Οίκο το 2000. Το πρόβλημα της είναι ότι η Αμερική μπορεί να την φανταστεί πάρα πολύ καλά στην περιστρεφόμενη προεδρική καρέκλα, αντιμετωπίζοντας τη θέση σα να της ανήκει.

Το πρόβλημα της Κλίντον είναι ότι το δικαίωμα σε μια εποχή κατά την οποία η θητεία έχει γίνει κατάρα. Θα πρέπει να πείσει τους τηλεθεατές ότι η γνώση εμπιστευτικών πληροφοριών δεν ισοδυναμεί με διαφθορά και ότι δεν έχει πάρει τα μέτρα για κουρτίνες στο Λευκό Οίκο από την ημέρα που έφυγε.

Ειλικρινά, είναι δύσκολο να την φανταστεί κανείς να λέει κάτι φρέσκο που θα επιτρέψει στην Αμερική να τη δει υπό μια νέα οπτική. Κάθε φορά που προσπαθεί να το παίξει κανονική μαμά και γιαγιά, την πατάει και φαίνεται "τεχνητή". Θα μπορούσε απλά να πει την αλήθεια: "Ο κόσμος είναι σκληρός, εγώ είμαι σκληρή και ξέρω πώς να τα βγάλω πέρα. Και να πώς το αποδεικνύω".

Ο Τραμπ έχει το αντίθετο πρόβλημα. Σχεδόν το 60 τοις εκατό των Αμερικανών πιστεύουν ότι είναι "μη-προεδρικός". Δεν μπορούν να τον φανταστούν να κάθεται στο Οβάλ Γραφείο και να διοικεί το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο. Θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να συγκεντρώσει την ιδιοσυγκρασία για να κυβερνήσει, να δαμάσει το εσωτερικό κάθαρμα που κρύβει μέσα του, να μην φανεί χαρούμενος με τα πυρηνικά και να μην πει πράγματα που θα φέρουν σε δύσκολη θέση την Αμερική. Οι ΗΠΑ παίρνουν την ευπρέπεια στα σοβαρά και η προεδρία είναι μια εκλεγμένη μοναρχία. Η μεγαλύτερη πρόκληση του Τραμπ θα είναι η διαχείριση του θυμού.

Η μεγαλύτερη ευκαιρία για τη Χίλαρι θα είναι ο θυμός και κακή διαχείριση του. Κάποτε ρώτησα τον Τραμπ αν θεωρούσε ότι δεν ήταν αρκετά ευαίσθητος για να γίνει Πρόεδρος. Μούγκρισε και με είπε "ηλίθιο". Κρίνοντας από τις υβριστικές και εκδικητικές αποδόσεις του στα debates των Ρεπουμπλικάνων μέχρι στιγμής, είναι πολύ κακός στο "να μην τσιμπάει". Η ψυχική αντοχή δεν είναι και το φόρτε του - σε προηγούμενα debates κουράστηκε στα πρώτα είκοσι λεπτά, αλλά αυτό δεν είχε και τόση σημασία επειδή η σκηνή ήταν γεμάτη με άλλους υποψηφίους. Η Χίλαρι Κλίντον κάποτε αντιμετώπισε την εξεταστική επιτροπή της Γερουσίας Εξωτερικών Υποθέσεων σε ένα σόλο που κράτησε δύο ολόκληρες ημέρες. Ωστόσο, το μεγαλύτερο "κεφάλαιο" του αντιπάλου της είναι ότι αναμένεται να χάσει. Είναι ένας πομπώδης δισεκατομμυριούχος που υποτιμάται ως πολιτικός.

Δεν ξέρουμε πόσο αποφασιστικά θα είναι τα debates, αλλά μπορούμε απλά να ξέρουμε ότι θα είναι. Το 2004 είδα τριάντα ψηφοφόρους να παρακολουθούν τον Τζορτζ Μπους εναντίον του κΤζον Κέρι στην Αριζόνα. Ο Κέρι, ένας βετεράνος γερουσιαστής που ξέρει καλά να διαχειρίζεται τον τόνο της φωνής του, νίκησε εύκολα τον Μπους που ταραζόταν σε σχεδόν κάθε απάντηση, παρά το γεγονός ότι ήταν στον Λευκό Οίκο για τέσσερα χρόνια. "Ποιος κέρδισε το debate;" ρωτήσαμε. Είκοσι δύο χέρια σηκώθηκαν για τον Κέρι. "Ποιον θα ψηφίζατε;" Ο ίδιος αριθμός χεριών υψώθηκε για τον Μπους. Είχε χάσει το debate, αλλά κατέληξε να κερδίσει ξανά την προεδρία, επειδή πάρα πολλοί Αμερικανοί είναι δύσπιστοι απέναντι σε έναν γερουσιαστή που ακουγόταν ήπιος και πάρα πολύ έξυπνος. Η Χίλαρι θα πρέπει να προσέχει.

telegraph.co.uk

Διαβάστε περισσότερα