Να ποιοι μας κουνάνε το δάχτυλο για τη “γραφειοκρατία”!

Όλο αυτό το διάστημα κατά το οποίο η πατρίδα μας στενάζει κάτω από το βάρος των μνημονίων, διαβάζω -τόσο εδώ, όσο και αλλού- πολλούς υπερασπιστές της λεγόμενης “ευρωπαϊκής αποτελεσματικότητας” να κατηγορούν άκριτα ως “γραφειοκρατία” οποιαδήποτε μεθοδολογία ακολουθείται στη χώρα μας, ίσως μόνο και μόνο γιατί αυτή η μεθοδολογία είναι… ελληνική. Σε όλους αυτούς λοιπόν, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη η παρακάτω πληροφορία που έμαθα σήμερα (και έφριξα).

Πρώην συνεργάτιδα της γυναίκας μου ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες να κάνει την (ιατρική) ειδικότητά της σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο

της Γερμανίας. Έχοντας έρθει στην Ελλάδα για τις μέρες του Πάσχα, πέρασε να δει τους παλιούς της συνεργάτες. Και, πάνω στην κουβέντα, αποκάλυψε πώς ακριβώς δουλεύει το σύστημα υγείας στη Γερμανία, όσον αφορά στη θεραπεία των καρκινοπαθών.

Ένας καρκινοπαθής λοιπόν, ο οποίος υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία, δεν επισκέπτεται απλώς το νοσοκομείο όπως γίνεται εδώ στην “υπανάπτυκτη” Ελλαδίτσα. Οφείλει, πριν από κάθε κύκλο χημειοθεραπείας (ανά 45 μέρες περίπου), να επισκεφθεί κατά σειρά:

α) τον (ιδιώτη) γενικό γιατρό της γειτονιάς του, στον οποίο είναι “χρεωμένος”, προκειμένου αυτός να του δώσει παραπεμπτικό για εξειδικευμένο ογκολόγο (και να πληρωθεί από το ασφαλιστικό ταμείο του ασθενούς για την επίσκεψη, βεβαίως-βεβαίως)

β) τον (επίσης ιδιώτη) εξειδικευμένο ογκολόγο, ο οποίος με τη σειρά του, μη μπορώντας να κάνει κάτι παραπάνω, του δίνει παραπεμπτικό για ογκολογική κλινική νοσοκομείου

γ) το νοσοκομείο, όπου -τελικά- θα υποβληθεί στον επόμενο κύκλο της θεραπείας.

Τονίζω ξανά ότι αυτό το γαϊτανάκι είναι υποχρεωτικό για κάθε κύκλο της θεραπείας, και φυσικά απαιτείται η αυτοπρόσωπη παρουσία του ασθενούς σε όλα τα στάδια. Όσοι έχει τύχει να έχουν στο περιβάλλον τους κάποιον καρκινοπαθή που υποβάλλεται σε θεραπεία, ξέρουν καλά τι σημαίνει κάτι τέτοιο.

Στην εύλογη ερώτηση της γυναίκας μου γιατί πρέπει να ακολουθείται κάθε φορά -και όχι μόνο στην αρχή, πριν τη διάγνωση- όλη η διαδικασία, η αφοπλιστική απάντηση ήταν “έτσι είναι εκεί το σύστημα της ασφαλιστικής κάλυψης”!

Και ερωτώ, ο αφελής: πέρα από την αφάνταστη ταλαιπωρία ενός ήδη εξαιρετικά καταβεβλημένου (και συχνά ετοιμοθάνατου) ασθενούς, αυτό είναι το σύστημα που… μειώνει τη νοσηλευτική δαπάνη των ασφαλιστικών ταμείων; Γιατί εγώ, μάλλον να την αυξάνει βλέπω, αφού κάθε φορά προστίθενται δύο άχρηστες επισκέψεις σε γιατρούς.

Σε τελική ανάλυση, οι εμπνευστές τέτοιων συστημάτων είναι εκείνοι που μας κουνάνε το δάχτυλο για τη “γραφειοκρατία” μας; Κάπως έτσι θέλετε να το κάνετε κι εδώ, κ. Λοβέρδο; Έλεος! Τέτοια “ευρωπαϊκή αποτελεσματικότητα”, να μου λείπει!

Αυριανιστής

Υ.Γ. Έμαθα επίσης ότι τους καρκινοπαθείς που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο και πλησιάζουν να τελευτήσουν, οι Γερμανοί δεν τους βάζουν ποτέ στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, όπως γίνεται εδώ. Το θεωρούν “σπατάλη πόρων” (!) της ΜΕΘ, και αφήνουν τον ασθενή στο θάλαμό του δίνοντάς του μορφίνες…