Η συνάντηση κορυφής θα είναι μια ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί

Αν όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα μοιάζουν προσεκτικά χορογραφημένα ενόψει της συνάντησης κορυφής, έτσι είναι…

Τον χορό ξεκίνησε την 1/12 ο πρόεδρος της ΕΚΤ Mario Draghi, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα κάνει ότι μπορεί για να καταπολεμήσει τη κρίση χρέους, αν η ευρωζώνη συμφωνήσει σε μια πιο σφιχτή δημοσιονομική πολιτική.

Αμέσως μετά, ο νέος τεχνοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας Mario Monti ανακοίνωσε οδυνηρά

Στη συνέχεια, ο Γάλλος πρόεδρος και η Γερμανίδα καγκελάριος συμφώνησαν σε διαδικασίες που θα τιμωρούν τους δημοσιονομικά «αμαρτωλούς», και που όλες οι χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να αποδεχτούν.

Χθες, οι αξιωματούχοι συζήτησαν τρόπους ενίσχυσης του ταμείου διάσωσης, που θα αρχίσει το 2012, ένα χρόνο δηλαδή πριν από αυτόν που είχε προγραμματιστεί.

Σήμερα, ανέλαβε δράση η ΕΚΤ, μειώνοντας τα επιτόκια αναφοράς σε 1% (ιστορικά χαμηλό).

Οι ηγέτες ελπίζουν πως μέχρι αύριο βράδυ, θα έχουν πετύχει μια συμφωνία, ώστε να πειστούν οι αγορές ότι η κρίση επιτέλους ελέγχεται. Το τελευταίο αυτό σχέδιο μάλλον θα αφορά σε μια πιο στενή δημοσιονομική ένωση, που θα την επιβλέπει  ένα διακρατικό όργανο τεχνοκρατών, με αυτόματες κυρώσεις εναντίον όσων χωρών παραβιάζουν τους όρους, όπως είναι οι ετήσιοι προϋπολογισμοί κάτω από το 3% του ΑΕΠ, και συνολικό χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.

Υπάρχει όμως και κάτι που δεν θα πρέπει να παραβλέψουν. Οι χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να θέσουν στα κοινοβούλια τους τις όποιες αλλαγές των συνθηκών, και αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να πείσουν τόσο αυτούς που σώζονται όσο και τους σωτήρες τους, ότι το νέο πακέτο αποτελεί  μια συμφέρουσα λύση. Για αυτό και οι εθνικοί ηγέτες θα χρειαστούν την στήριξη της λαϊκής τους βάσης.

Η εφαρμογή της συμφωνίας δεν θα πρέπει να είναι υπερβολικά τευτονική. Αντί να εφαρμόζει την αυστηρή πολιτική και τους κανόνες που θέλει η Merkel, το όργανο των τεχνοκρατών θα πρέπει  να έχει την ευχέρεια να συστήνει στα κράτη περικοπές και φόρους, αλλά όχι να τους τα επιβάλλει.

Τα μέτρα θα πρέπει να ταιριάζουν στο κάθε κράτος ξεχωριστά, και να είναι διάφανα. Για παράδειγμα, η Ιταλία μπορεί να πετύχει τον στόχο του χρέους (60%/ΑΕΠ) σε μερικά χρόνια (μπορεί και δεκαετίες), αλλά θα πρέπει να μεταρρυθμίσει την αγορά εργασίας, τον δημόσιο τομέα, και το συνταξιοδοτικό της, πολύ πιο σύντομα, ίσως έως το 2014.

Το όργανο που θα επιβλέπει την ιταλική οικονομία, θα πρέπει να μπορεί να αξιολογεί κατά τακτά διαστήματα το πόσο καλά τα πάει η χώρα, και αν συμμορφώνεται με όσα δέχτηκε να εφαρμόσει.

Θα πρέπει να υπάρχουν κίνητρα απόδοσης για τις επιτυχίες, και αντικίνητρα για τις αποτυχίες.  Για παράδειγμα, μόλις ξεπεραστεί η άμεση κρίση, ένα κράτος θα πρέπει να επιτρέπεται να εκδίδει νέο χρέος με την μορφή ευρωομολόγων, που θα στηρίζονται συλλογικά από ολόκληρη την ευρωζώνη, αλλά μόνο υπό τον όρο ότι θα έχει δημοσιονομική αξιολόγηση τουλάχιστον επιπέδου Β.

Εναλλακτικά, ένα κράτος που επανειλημμένα χάνει τους δημοσιο