Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού: Είναι θέμα ηλικίας τελικά;

Οι περισσότεροι ομνύουν στην περίφημη «ανανέωση του πολιτικού προσωπικού». Και ο γράφων μαζί τους! Ας δούμε όμως τι εννοεί ακριβώς ο καθένας μας όταν αναφερόμαστε σε αυτό το ζήτημα; Είναι η ανανέωση του πολιτικού κόσμου απλώς θέμα ηλικίας;

Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα ήταν μια αποστροφή του λόγου ενός από τους καλύτερους σύγχρονους ποιητές μας, του Μιχάλη Γκανά. Φιλοξενούμενος της κ. Φλέσσα στην εκπομπή «στα άκρα» – παρεμπιπτόντως μια από εκείνες τις εκπομπές όπου αναδεικνύεται ο ρόλος και η παιδευτική σημασία που θα μπορούσε να έχει η κρατική τηλεόραση – ο ποιητής ισχυρίστηκε πως

η άμετρη κολακεία που επιδαψιλεύουμε στους νέους, ιδίως όταν είναι μια κολακεία που βασίζεται μονάχα στο νεαρό της ηλικίας τους και πουθενά αλλού, δεν είναι σωστό πράγμα. Υποψιάζομαι πως αυτή η πρόταση του ποιητή ισχύει ακόμη περισσότερο όταν αναφερόμαστε στην Πολιτική.

Προχθές, νέος σχετικά (48 ετών) πρωτοεκλεγμένος βουλευτής της περιφέρειάς μας, σε μια επί παντός επιστητού ομιλία του, έκανε ρελάνς στην γενική απαίτηση του κόσμου για ανανέωση, καλώντας όλους τους «γηραιούς» συναδέλφους του (περιλαμβανομένου του εαυτού του!) να αποσυρθούν από το προσκήνιο κάνοντας τόπο στους νέους, τους τριαντάρηδες και τους σαραντάρηδες πολιτικούς, που θα σαρώσουν κάθε τι παλιό και θα αλλάξουν τα πάντα. Είναι τελικά πανάκεια η νεότης; Κουβαλάει πάντα μαζί της την φρεσκάδα των ιδεών και την καινοτομία των πράξεων;

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό! Ζώντας καθημερινά την κοινωνία, οι εμπειρίες που αποκομίζει κανείς συνήθως ανατρέπουν μια τέτοια απλουστευτική θεώρηση των πραγμάτων. Στην πραγματική ζωή, δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που γίνεται κανείς μάρτυρας εντυπωσιακά καινοτόμων «γερόντων» και πεισματικά οπισθοδρομικών «νεανιών». Η έκφραση πως αυτός «γεννήθηκε γέρος» δεν είναι σπάνια και αφορά νέους σε ηλικία ανθρώπους με ιδέες, συμπεριφορές και αντιλήψεις που θα περίμενε κανείς από ανθρώπους πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Στην εποχή δε που ζούμε, πολλές φορές ένας νέος άνθρωπος τριάντα ετών, είναι από άποψης εμπειριών ζωής στο ίδιο επίπεδο που ήταν ο εικοσάρης πριν από μερικές δεκαετίες. Ένας σχεδόν μετ-έφηβος, που παίζει στα δάκτυλα των χεριών του τα γκάτζετ, την αργκό και τις ιδέες της εποχής του αλλά ακόμη δεν έχει επιτύχει τίποτε με τις δικές του δυνάμεις στον κοινωνικό και εργασιακό στίβο.

Ειδικά στο πεδίο της Πολιτικής, η αβεβαιότητά μου πολλαπλασιάζεται, για δύο κυρίως λόγους:

Ο ένας λόγος αφορά την ίδια την λειτουργία της. Όντας στην χώρα μας ένα πεδίο πρόσφορο σε κάθε είδους φαβοριτισμό, ευεπίφορο στον άκρατο νεποτισμό και εύφορο για κάθε είδους θερμοκηπιακό κομματικό εκβλάστημα, η Πολιτική είναι ικανή να ευτελίσει και να ακυρώσει εν τη γενέσει κάθε απόπειρα ανανέωσης του προσωπικού της που δεν στηρίζεται σε ανοιχτή κοινωνική συμμετοχή και στοιχειώδη ζητούμενα αξιοκρατίας και ικανότητας. Η σύνθεση της σημερινής Βουλής, με όλα τα ευτράπελα και τα απαξιωτικά για την πολιτική ζωή, που καθημερινώς λαμβάνουν χώρα στις τάξεις της, είναι ένα απτό παράδειγμα των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Μια Βουλή με πολλούς νέους (και σε ηλικία) βουλευτές, που δεν πετυχαίνει να βελτιώσει την λειτουργία της αλλά αντιθέτως, κινδυνεύει να σπαταλήσει και τις τελευταίες εφεδρείες σοβαρότητας και κύρους που της απέμειναν.

Ο άλλος λόγος αφορά την φύση της. Η Πολιτική εκ της ίδιας της αποστολής της, απαιτεί ένα ελάχιστο εμπειρίας και κοινωνικών δεξιοτήτων, που σπανίως πια βρίσκονται στην προσωπική σκευή ατόμων τριάντα ή ακόμη και σαράντα ετών. Ιδίως όταν αυτά τα άτομα προέρχονται κυρίως από εκφυλισμένους οικογενειακούς «μπαξέδες» ή προστατευμένα κομματικά θερμοκήπια. Ένα τρανταχτό παράδειγμα συνολικής αποτυχίας και απαξίωσης, ζήσαμε με την ομάδα των «κηπουρών του ΓΑΠ», οι περισσότεροι των οποίων ήταν νέοι σε ηλικία, φερέλπιδες και καλά μορφωμένοι καινούριοι πολιτικοί, που είχαν όμως ένα τεράστιο έλλειμμα πείρας, κοινωνικής τριβής και προσωπικής ικανότητας. Κακά τα ψέματα, η Πολιτική ΔΕΝ είναι επάγγελμα και δεν μπορεί να την μάθει κανείς από τον μπαμπά του ή από τον μπάρμπα του. Όσοι το λένε αυτό, είναι μακριά νυχτωμένοι ή περίκλειστοι στον μικρόκοσμο της ελλαδικής κομματικής και οικογενειακής νομενκλατούρας.

Συμπερασματικά, η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, δεν φαίνεται να είναι μονάχα θέμα ηλικίας. Εκείνο που είναι απόλυτα επιθυμητό για έναν νέο πολιτικό του ΑΥΡΙΟ για την χώρα μας, δεν είναι μονάχα η ημερολογιακή νεότητα. Έχουμε ανάγκη από νέους πολιτικούς αυτό είναι αλήθεια. Έχουμε ανάγκη από πολιτικούς τίμιους, ικανούς, με κοινωνικές δεξιότητες, με ιδέες, με όραμα αλλά και δύναμη, κρίση και την ανάλογη εμπειρία να τις υλοποιήσουν. Πιστεύω πως αυτοί οι πολιτικοί δεν είναι δυνατόν να είναι «αμούστακα παιδαρέλια» των τριάντα ετών στην πλειοψηφία τους. Θα μπορούσαν να υπάρχουν στις τάξεις τους όμως και τέτοιοι αν είχαν αναδειχθεί μέσα από την ίδια την κοινωνία με ανοιχτές διαδικασίες αξιολόγησης και επιλογής. Η κύρια πηγή ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού, εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως θα πρέπει να είναι η δεξαμενή των έμπειρων, ικανών και επιτυχημένων επαγγελματικά ανθρώπων που αυτή την στιγμή στην πλειοψηφία τους απέχουν συνειδητά από τα πολιτικά δρώμενα. Ο τρόπος να προσελκύσει η Πολιτική τέτοιους «ιερωμένους» στην εκκλησιά της είναι γνωστός και πολύ-συζητημένος. Θα πρέπει να αλλάξει «σκοπό» και «τρόπο» η ίδια. Αυτό δεν είναι εύκολο και μάλιστα «εν λειτουργία». Είναι αδύνατον όμως να γίνει «εν στάση» για ευνόητους λόγους. Ο Πρωθυπουργός, ανάμεσα στα άλλα σοβαρά που καλείται να διαχειριστεί, θα πρέπει να επιλύσει και το πολύ σημαντικό ζήτημα της ανανέωσης του πολιτικού κόσμου. Είναι ο μόνος που έχει κάθε λόγο να το επιθυμεί. Μένει να δούμε και αν θα καταφέρει να το επιτύχει.

Akenaton