Γιατί επέστρεψαν οι Άγγλοι χούλιγκανς;

Μια ματιά στη βρετανική πολιτική, αλλά και στην ιστορία, δίνει την απάντηση, γράφει ο Tunku Varadarajan.

Υπήρξε μία περίοδος που θεωρούνταν δεδομένο ότι πολλοί νεαροί Άγγλοι σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα θα προκαλούσαν χάος. Στη δεκαετία του 1980, κυρίως, ο άγγλος χούλιγκαν ήταν ένα είδος επίφοβο σε όλη την ήπειρο. Περιπλανιόταν σε μπουλούκια, συχνά χωρίς μπλούζα, όταν έκανε ζέστη. Κατανάλωνε ωκεανούς μπύρας και αποτελούσε απειλή για τη δημόσια τάξη. Περιφρονούσε τους πάντες και πίστευε ότι κανείς δεν ήξερε να καβγαδίζει σαν τους Άγγλους. Ήταν ένας Κίπλινγκ, υποδεέστερος

της εποχής της Θάτσερ, με μαλλί κουρεμένο με την ψιλή και μπυροκοιλιά και το σταυρό του Αγίου Γεωργίου τατουάζ στα μπράτσα του. Η σκληρότητα ήταν αυτοσκοπός και καλλιεργήθηκε ως ηθική αρετή. Εκείνοι που προσπάθησαν να του ξεφύγουν, εκείνοι που λύγισαν από τις γροθιές και τις κλωτσιές του, ήταν όντα της κατώτερης τάξης.

Ο Bill Buford ασχολήθηκε με τον κόσμο του άγγλου χούλιγκαν στο βιβλίο του, "Μεταξύ των κακοποιών," έναν απολογισμό της ποδοσφαιρικής βίας της δεκαετίας του 1980. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει μία εκ νέου ανάγνωση, μετά τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας στη Μασσαλία, όταν άγγλοι οπαδοί έκαναν μια… πειρατική εμφάνιση στο παλιό λιμάνι της πόλης, πίνοντας, μαλώνοντας, κερνώντας, βρίζοντας, σπάζοντας πράγματα (μπουκάλια, κεφάλια, κ.λπ.) και δίνοντας στους γάλλους αστυνομικούς μπόλικη δουλειά. Ο Buford πέρασε μήνες μέσα σε διαφορετικές ομάδες άγγλων χούλιγκαν. "Στους υποστηρικτές δεν άρεσε ο ξένος" έγραψε ο Buford. "Ο ξένος ήταν αυτός που πραγματικά μισούσαν". Οι άγγλοι χούλιγκαν - μια λέξη την οποία δόξασαν αυτοί οι άνδρες- "ήθελαν να υπερασπιστούν μια Αγγλία". "Ήθελαν έναν πόλεμο".

Η έλευση της Premier League το 1992 έφερε ένα μεγάλο κύμα χρημάτων στο αγγλικό ποδόσφαιρο και με αυτό άλλαξε το χαρακτήρα των γηπέδων ποδοσφαίρου της Αγγλίας: Άρχισαν να έρχονται πολλοί νέοι οπαδοί, της μεσαίας τάξης και πολιτισμένοι. Δεν σπρώχνονταν πλέον κρατώντας μπύρες στις κερκίδες, δεν πατούσαν ο ένας τον άλλον και δεν τσάτιζαν τους κατώτερους λαούς, αλλά, αντ 'αυτού, κάθονταν σε αριθμημένα καθίσματα. Με αυτά τα νέα χρήματα - και τις κερδοφόρες παγκόσμιες μεταδόσεις- ήρθε η ανάγκη για νέα αστυνόμευση. Ο χουλιγκανισμός έγινε πιο δύσκολα ανεκτός και ήταν πιο δύσκολο να εφαρμοστεί. Στην Βρετανία της δεκαετίας του 1990 -κουλ και πολυπολιτισμική- ο χουλιγκανισμός έγινε επίσης βαθιά ντεμοντέ.

Επομένως, γιατί, μετά από μια τόσο μακρά και όμορφη ανάπαυλα, ο αγγλικός χουλιγκανισμός επέστρεψε ξαφνικά στη Γαλλία; Μόνο ένα μέρος της απάντησης βρίσκεται στην παρουσία και άλλων κακοποιών από τη Ρωσία στη Μασσαλία, με τους οποίους οι σκληροί Άγγλοι συγκρούστηκαν. Και βεβαίως, κατά τις ώρες πριν από το παιχνίδι της Αγγλίας με τη Ρωσία το Σάββατο, οι αγροίκοι και από τις δύο χώρες συμμετείχαν στο αντάρτικο πόλης.

Όμως, οι Άγγλοι είχαν αφηνιάσει στη Μασσαλία επί δύο ολόκληρες ημέρες πριν συναντήσουν τους Ρώσους. Τι ήταν αυτό λοιπόν που επανέφερε τις αταβιστικές τους συνήθειες; Ιδού τι υποστηρίζουν δύο φίλοι μου που είναι ευφυείς παρατηρητές της αγγλικής κατάστασης -ο ένας διακεκριμένος συγγραφέας, και ο άλλος πολυπαινεμένος Σύμβουλος της Βασίλισσας. "Απλώς μισούν τους Γάλλους" δήλωσε ο μυθιστοριογράφος, "και το κάνουν εδώ και 800 χρόνια". Αυτό μπορεί να συμβαίνει εν μέρει "επειδή οι αγγλικές άρχουσες τάξεις είναι είτε Γάλλοι… είτε Νορμανδοί" και έχουν επιβληθεί στις κατώτερες τάξεις της χώρας - τους χούλιγκαν - εδώ και αιώνες. Ο δικηγόρος είχε άλλη εξήγηση. "Υπάρχουν πλέον πολύ λίγες διέξοδοι για τον βρετανικό αρσενικό φυλετισμό. Παρόλο που η οικονομία τα πηγαίνει πολύ καλά, δεν βασίζεται σε σκληρή, σωματική εργασία σε κοινόχρηστους χώρους, που εξαρτάται από την ομαδική εργασία. Το κράτος δεν αναγνωρίζει πλέον καμία αρετή αρρενωπότητας". Η Βρετανία, συνέχισε, "είχε πάντα παγκόσμιας κλάσης ταραξίες. Η βρετανική αυτοκρατορία χτίστηκε επειδή οι ταραξίες της μπόρεσαν να εξορύξουν άνθρακα και να παράγουν χάλυβα, και οι οποίοι μπορούσαν να πυροβολούν πλοία πιο γρήγορα και να διορθώνουν ξιφολόγχες πιο αποτελεσματικά, από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο".

Η Βρετανία δεν είναι η μόνη που επαίρεται για την παρουσία των νεαρών αρσενικών ταραξιών στους κόλπους της. Η λατρεία της ανούσιας αρσενικής "σκληρότητας" είναι διαδεδομένη σε πολλά μέρη του κόσμου. Αλλά μόνο στην Αγγλία είναι συνδεδεμένη με την αίσθηση της παγκόσμιας υπεροχής των κακοποιών. Πείτε το αγγλική εξαίρεση. Και αυτή η ιδιαιτερότητα εξηγεί τα συνθήματα των άγγλων ταραχοποιών, που στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην εθνοτική και εθνική υποτίμηση των άλλων. "Σηκώστε το χέρι σας αν μισείτε τους Γάλλους!" φώναζαν οι άγγλοι χούλιγκανς στη Μασσαλία. Μπορείτε να φανταστείτε ομάδες Γάλλων, Γερμανών ή Ισπανών ταραχοποιών να προσπαθούν να φωνάξουν κάτι τέτοιο μέσα στη Λίβερπουλ ή στην Μάντσεστερ; Φυσικά όχι. Όμως, οι άγγλοι οπαδοί αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να κακοποιούν τους ντόπιους μέσα στην έδρα τους.

Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι τυχαίο - και η επιστροφή του αγγλικού χουλιγκανισμού είναι πιο ενδιαφέρουσα, πολιτικά. Πρώτη φορά ο αγγλικός εθνικισμός είναι τόσο έωλος για τόσα πολλά χρόνια, όσο είναι τώρα στη Βρετανία. Η συζήτηση για το Brexit έφερε στην επιφάνεια κάποιες άσχημες παρορμήσεις και ακόμα πιο άσχημα στερεότυπα. Οι εφημερίδες - τα βασικά αναγνώσματα για τον μέσο άγγλο ταραξία, εκτός από το πορνό και τα κόμικς - έχουν τροφοδοτήσει μια αναβίωση της κακής πρόθεσης προς τους αλλοδαπούς. Είναι επιτρεπτό να λένε διάφορα και να αναθεματίζουν ολόκληρα έθνη - Τούρκους, Πολωνούς, Ρομά, Βούλγαρους, Λετονούς- με τρόπους που ήταν εντελώς εκτός μόδας στον σύγχρονο βρετανικό λόγο. Πληροφοριοδότες, τρακαδόροι, πόρνες, τσιγγάνοι, ζητιάνοι, τρομοκράτες, παράσιτα της NHS, τύποι που κόβουν μισθούς... για όλα φταίει η ΕΕ, η οποία είναι, τελικά, στην αγγλική δαιμονολογία, ένα γαλλικό σχέδιο.

Έτσι, έχοντας μπύρα στις κοιλιές τους, διπλωμένες εφημερίδες στις κωλότσεπές τους, τον ήλιο στο κεφάλι τους και το Brexit στο μυαλό τους, οι οπαδοί του αγγλικού ποδοσφαίρου είναι έτοιμοι για να δημιουργήσουν ταραχές, να παρουσιάσουν το απεριποίητο εθνικιστικό θέατρό τους. Αυτό συνέβη στη Μασσαλία. Θα συμβεί στη συνέχεια και στη Λανς, όπου η Αγγλία παίζει με την Ουαλία. Και, στη συνέχεια, στο Σεν Ετιέν, εκτός και εάν οι Γάλλοι αυξήσουν τα θλιβερά μέτρα αστυνόμευσης τους - ή η Αγγλία αποκλειστεί από το Euro 2016, λόγω των χούλιγκαν. Αυτό θα ήταν το πιο ατιμωτικό Brexit από όλα.

politico.eu

Διαβάστε περισσότερα