Δικαιοσύνη στα βάρη, διατήρηση της κοινωνικής συνοχής

Εδώ που φτάσαμε, η τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά έχει να «περπατήσει» ένα ανηφορικό και δυσδιάβατο μονοπάτι. Υπάρχουν δύο προαπαιτούμενα κατά τη γνώμη μου, που θα βοηθήσουν δραστικά στο έργο της! Το πρώτο είναι η πρόκληση να «μοιράσει» τα σίγουρα βάρη με δικαιοσύνη και διάκριση. Το δεύτερο, η αδήριτη ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής συνοχής. Και τα δύο απαιτούν πολύ «λεπτούς» χειρισμούς, ένα μίνιμουμ κοινωνικού concensus,

καθώς και αποφασιστικές κινήσεις μετατροπής του κλίματος απαισιοδοξίας και στασιμότητας που κατατρώει αργά και σταθερά όσα παραγωγικά κομμάτια απέμειναν ακόμη όρθια στην Ελληνική Οικονομία.

Η αλήθεια είναι πως παρά τις κραυγές και το θυμό, παρά την ανεργία και την φτώχεια, υπάρχουν ΑΚΟΜΗ υγιείς και παραγωγικές νησίδες στην Οικονομία μας. Αυτές θα πρέπει να διαφυλαχθούν «ως κόρη οφθαλμού», επειδή επάνω τους θα στηριχθεί οποιαδήποτε προσπάθεια ανάκαμψης και εξόδου από την κρίση. Οι υγιείς επιχειρήσεις και νοικοκυριά που απέμειναν, είναι η πολύτιμη «μαγιά» η οποία ελπίζουμε να «φουσκώσει» το ζυμάρι της Ανάπτυξης της χώρας. Υπάρχουν ακόμη συνέλληνες που είναι σε θέση να πληρώσουν τους φόρους τους, τα χαράτσια, τις εισφορές αλληλεγγύης. Για πόσο όμως ακόμη θα μπορούν να το κάνουν και κυρίως κάτω από ποιες συνθήκες; Η ταμπακιέρα είναι πως αν κι αυτοί σταματήσουν ή δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν, η χώρα θα καταρρεύσει και ο Δημόσιος Τομέας θα αδυνατεί να πληρώσει έστω και αυτούς τους μειωμένους μισθούς και τις κουτσουρεμένες συντάξεις των χαμηλόμισθων και των μικροσυνταξιούχων. Συγχρόνως όμως θα αδυνατεί να πληρώσει και τους παχυλούς μισθούς και τις «γαλαντόμες» συντάξεις των «ρετιρέ» και των βολεμένων που τόσα χρόνια ανεχόταν να απομυζούν ως παράσιτα τον μόχθο των πραγματικά εργαζομένων.

Μια απαραίτητη λοιπόν συνθήκη για να συνεχίσουν αυτοί που μπορούν να πληρώνουν, είναι η δραστική,  δίκαιη και αναλογική περικοπή όλων αυτών των υπερβολικών για την περίσταση μισθών και συντάξεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση, μια στοχευμένη μείωση τέτοιων μεγάλων μισθών και συντάξεων, θα (πρέπει να) γίνει υποχρεωτικά ανεκτή από αυτούς που θα την υποστούν (με ορατό τον κίνδυνο αντί για περικοπή να έχουν ολοσχερή απώλεια), καθώς και ανακουφιστικά αποδεκτή  από αυτούς που καλούνται συνεχώς να «πληρώνουν το μάρμαρο» της οικονομικής στενότητας (με ορατή την αίσθηση μιας ανέκαθεν αιτούμενης αλλά ποτέ μέχρι σήμερα εκπληρωμένης δίκαιης κατανομής των κοινωνικών και οικονομικών βαρών). Αυτές οι δύο μεγάλες ομάδες συνελλήνων (οι κερδοφόροι του ιδιωτικού τομέα και οι υψηλόμισθοι και υψηλοσυνταξιούχοι του Δημοσίου), θα πρέπει να «παλαντζάρουν» σοφά από την κυβέρνηση ώστε να ισοσκελιστεί το δημοσιονομικό ισοζύγιο όσο πιο σύντομα γίνεται, πράγμα συγκλονιστικά απαραίτητο για την επιβίωση της χώρας στο άμεσο μέλλον. Από τους μεν πρέπει να ζητηθεί να χαμηλώσουν τον πήχη των απολαβών τους και από τους δε να συνεχίσουν αγόγγυστα να πληρώνουν τους έμμεσους και άμεσους φόρους τους. Χωρίς αυτά τα δύο προαπαιτούμενα, οποιαδήποτε απόπειρα ισοσκέλισης του