«Λεφτά υπάρχουν» για τις ΜΚΟ

Μπορεί η ΕΕ να κολυμπάει στα χρέη, αλλά αποφάσισε να σκορπίσει πακτωλό χρημάτων σε ΜΚΟ για «μαθήματα δημοκρατίας» σε τρίτα κράτη.

Η εξαγγελθείσα πρόθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία «φορέα  υποστήριξης των κοινωνιών που υποφέρουν από απολυταρχικά καθεστώτα» δεν αφήνει καμία αμφιβολία, για το που πρόκειται να κατευθυνθούν οι πόροι.

«Προσδοκούμε  μέσω  ενός  ιδρύματος-φορέα  να παράσχουμε άμεση και αποτελεσματική βοήθειας στους κοντινούς γείτονες της Ε.Ε», δήλωσε ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, Ράντοσλαβ

Σικόρσκι, ενώ παράλληλα ο εκπρόσωπος Τύπου του πολωνικής αντιπροσωπείας στην Ε.Ε. πρόσθεσε ότι οι πόροι θα κατευθυνθούν σε «διακριτικές πρωτοβουλίες πολιτών».

Ερμηνεύοντας τη δήλωση αυτή σε απλή γλώσσα,  καταλαβαίνουμε ότι αυτοί που μπορούν να περιμένουν -ακόμη μία- χρηματοδότηση, είναι οι ομάδες αντιπολίτευσης στη Λευκορωσία, την Ουκρανία και πιθανώς στη Ρωσία και την Κίνα. Αυτό, όμως που δεν φαίνεται και τόσο κατανοητό είναι το πώς μπορεί να συμβιβαστεί αυτή η γενναιοδωρία προς στις αντιπολιτευόμενες ομάδες απέναντι στα «αυταρχικά καθεστώτα»  που προαναφέραμε, με τα δάνεια  που παίρνει η ΕΕ και ενίοτε την άμεση οικονομική βοήθεια από αυτά τα καθεστώτα. Να σημειωθεί πως ο Πούτιν έχει δεσμεύσει 10 δις δολάρια για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη και η Κίνα έχει παράσχει ακόμη περισσότερα.

Ατιμώρητοι οι υπεύθυνοι της κρίσης.

Η έναρξη λειτουργίας του νέου φορέα συμπίπτει με την χειρότερη  οικονομική κρίση της Ευρωζώνης εδώ και δεκαετίες, και μάλιστα  την ώρα που οι ηγέτες της ΕΕ συζητούν στις Βρυξέλλες τα τεράστια «πακέτα διάσωσης»  προς τα υπερχρεωμένα οικονομικά συστήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου.

Προφανώς, τα χρέη δεν συσσωρεύτηκαν σε μια ημέρα, αλλά συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τις πολιτικές -ή για την ακρίβεια, την απουσία πολιτικών- εκ μέρους των σημαντικότερων προσωπικοτήτων της Ε.Ε.. Πρόκειται για ανθρώπους, πολλοί εκ των οποίων ήταν υπουργοί και πρωθυπουργοί χωρών-μελών της ΕΕ στα «χρόνια της οικονομικής  άνθησης», στις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Τότε δηλαδή, που συσσωρεύτηκαν τα χρέη. Όλως περιέργως όμως, τόσο ο Τύπος όσο και η διπλωματία της  ΕΕ αντιμετωπίζουν αυτά τα πρόσωπα με πολύ μικρότερη κριτική  διάθεση, από ότι για παράδειγμα αντιμετωπίζουν τους προέδρους της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Ο ευρωπαϊκός Τύπος έχει επικρίνει πολύ περισσότερο τον  πρόεδρο της Λευκορωσίας, Αλέξαντρ Λουκασένκο,  από ότι τον πρώην πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, Μανουέλ Μπαρόζο  (2002-2004) και σημερινό  πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Φαίνεται επίσης, πως ενοχλεί λιγότερο η αφερεγγυότητα της Πορτογαλίας και η διαφαινόμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης, η οποία ζήτησε οικονομική βοήθεια από τις «αυταρχικές» Κίνα και Ρωσία, από ότι ενοχλούν τα παραπτώματα του Λουκασένκο. Πρέπει, πάντως,  να σημειωθεί,ότι ο Λουκασένκο -ο οποίος δικαίως επικρίθηκε και από τη Ρωσία και άλλες γειτονικές χώρες για το πώς  χειρίστηκε την αντιπολίτευση– κατά κάποιο τρόπο απέφυγε τ