«Χαιρέτα τη, τη Θεσσαλονίκη που χάνεις»…

Το non paper του Μαξίμου το οποίο προαναγγέλλει με δραματικούς τόνους τη διακοπή των συνομιλιών για την ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης είναι γνωστό. Αλλά κάτι δεν κολλάει στο σκηνικό ρήξης που θέλει να εμφανίσει η κυβέρνηση.

Κεντρικό μοτίβο της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας είναι το ότι οι διαφωνίες μεταξύ ΔΝΤ και Κομισιόν δεν επιτρέπουν την ύπαρξη συμβιβασμού μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Μάλιστα η κυβέρνηση λέει χαρακτηριστικά ότι οι «δύο θεσμοί» έχουν

Αν είναι έτσι τα πράγματα τότε θα πρέπει να εξηγήσει η κυβέρνηση γιατί προβαίνει σ’ αυτή τη διαρροή, σε αντίθεση με τα όσα έλεγε τις προηγούμενες μέρες, ενώ τη στιγμή που το Μαξίμου εμφανίζει τέτοιο σκηνικό οι Γιάννης Δραγασάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος επισκέπτονται τον Μάριο Ντράγκι. Ενώ από την πλευρά του ο Γιάνης Βαρουφάκης μαζί με τον Πιερ Μοσκοβισί δηλώνουν ότι το Eurogroup της 11ης Μαΐου θα καταγράψει και θα αποτυπώσει τα βήματα προόδου που έχουν γίνει στο Brussels Group!

Ο αντιπρόεδρος μάλιστα της κυβέρνησης ισορροπεί ανάμεσα στις δύο ρητορικές, αυτή του Βαρουφάκη και του Μαξίμου και δηλώνει μετά τη συνάντησή του με τον επικεφαλής της ΕΚΤ ότι «η επίτευξη συμφωνίας είναι ρεαλιστικός και ορατός στόχος, υπό την προϋπόθεση ότι όλοι οι θεσμοί θα δράσουν εποικοδομητικά».

Το μέγαρο Μαξίμου επικαλείται τις διαφωνίες που έχουν εκφραστεί μεταξύ του ΔΝΤ και της Κομισιόν όπως αυτές αποτυπώθηκαν στο δημοσίευμα των Financial Times και στη δήλωση Μοσκοβισί , προκειμένου να δικαιολογηθεί η κυβέρνηση ότι αυτές οι διαφωνίες λειτουργούν εν τέλει σε βάρος της χώρας.

Ωστόσο προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα πολύ σοβαρά, καθώς ένα εκ των βασικών σημείων της χθεσινής κυβερνητικής διαρροής για την πορεία των διαπραγματεύσεων λέει ότι «έχοντας η ελληνική κυβέρνηση συνειδητοποιήσει την κραυγαλέα αντίφαση πήρε την πρωτοβουλία: 1. Να μη φέρει στη βουλή το πολυνομοσχέδιο πριν υπάρξει προοπτική συμφωνίας και 2. Να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης την επόμενη μέρα, δηλαδή το σχέδιο εξόδου στις αγορές και χρηματοδότησης της ανάπτυξης στη μετά τον Ιούνιο εποχή».

Πρώτο. Αν το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ήταν δημοσιονομικά εξισορροπημένο και εμπεριείχε και φιλολαϊκά μέτρα τι πρόβλημα έχει η κυβέρνηση να το ψηφίσει και να το εφαρμόσει έστω και χωρίς συμφωνία; Η ίδια άλλωστε η κυβέρνηση πριν από λίγες μέρες το συγκεκριμένο πολυνομοσχέδιο το είχε αποσυνδέσει από την πορεία των διαπραγματεύσεων. Τι ακριβώς κρύβει ειδικά σε ότι αφορά τα μέτρα και τις προβλέψεις του συγκεκριμένου πολυνομοσχεδίου; Ή μήπως έτσι όπως τα έχει κάνει η κυβέρνηση θα χρειαστούν κάμποσα δις μέτρα, περικοπές και φόροι και καταλαβαίνει ότι πρέπει να φτιάξει καινούργιο;

Δεύτερο και πιο σημαντικό είναι το σημείο 2 του επίμαχου εδαφίου της κυβερνητικής διαρροής για το άνοιγμα της συζήτησης για «την επόμενη μέρα» και διευκρινίζει συγκεκριμένα «δηλαδή το σχέδιο εξόδου στις αγορές και χρηματοδότησης της ανάπτυξης». Τώρα αυτό εδώ, δηλαδή η χρηματοδότηση της ανάπτυξης και η έξοδος στις αγορές, ως στόχος μοιάζει λίγο με το ECCL, δηλαδή την προληπτική χρηματοπιστωτική γραμμή στήριξης την οποία επεδίωκε η προηγούμενη κυβέρνηση και αρνιόταν ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τι ακριβώς επιδιώκει η κυβέρνηση σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση; Θα το πει κάποτε καθαρά, παστρικά και αντρίκια; Ή θα συνεχίσει να παίζει τις κουμπάρες με την «ασάφεια» και τη διγλωσσία που ρίχνουν τη χώρα στα βράχια;

Επιπλέον πως μπορεί να ανοίξει η κυβέρνηση τη συζήτηση για τη μετά τον Ιούνιο εποχή όταν ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι το ΔΝΤ και την Κομισιόν τους χωρίζει άβυσσος για το πρωτογενές πλεόνασμα, για το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους, για το αν θα προηγηθούν οι μεταρρυθμίσεις της ρύθμισης του χρέους και ποιες θα είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα; Κάτι παίζει εδώ και η κυβέρνηση δεν μιλάει για ακόμα μια φορά καθαρά.

Το κυριότερο όμως είναι το γεγονός ότι τόσο το ΔΝΤ όσο και οι Κομισιόν έχουν ένα κοινό σημείο που είναι η εκτίμησή τους για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και του άδειου δημόσιου ταμείου ύστερα από τρεις μήνες διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Γίνεται λόγος πλέον για πρωτογενές έλλειμμα 1,5%, επιστροφή στην ύφεση κλπ κλπ κλπ. Κατά συνέπεια ο ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι κατ’ ουσίαν προσχώρησε στην θέση που διατυπώνεται στο Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012 για παραμετρικές αλλαγές στο χρέος (μείωση επιτοκίων, μετάθεση αποπληρωμής τόκων) με τη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι σχεδόν αδύνατο να μπει σε εφαρμογή γιατί προβλέπει η ίδια συμφωνία του 2012 την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Επομένως έχουμε φτάσει στο σημείο όπου όλα τα πραγματικά δεδομένα της οικονομίας καθίστανται σχεδόν απαγορευτικά για οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο για ένα τρίτο μνημόνιο με ακόμα πιο επαχθείς όρους και από το πρώτο μνημόνιο. Θα έχει πολύ μεγάλο κλαυσίγελο η υπόθεση αν με αυτή την κατάσταση καταλήξουμε σε μια αναδιάρθρωση χρέους ανάλογη με το PSI του 2012 το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καταγγείλει με όλη τη δύναμη της αντιπολιτευτικής του ψυχής. Βέβαια τώρα θα πρόκειται για OSI καθώς το χρέος είναι διακρατικό και το πακέτο των μέτρων θα γίνει δυσβάσταχτο πολιτικά για τον ΣΥΡΙΖΑ των προεκλογικών υποσχέσεων.

Ενδεχομένως λοιπόν όλο αυτό το σκηνικό να το δραματοποιεί η κυβέρνηση βλέποντας τις τελευταίες δημοσκοπήσεις όπου τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν να μην απολαμβάνει την ευρεία κλίμακας αποδοχή και υποστήριξη του κόσμου που είχε αμέσως μετά τις εκλογές. Το σκηνικό πολέμου που στήνει η κυβέρνηση είναι μια καλή ευκαιρία να συσπειρώσει το κόμμα του ο Τσίπρας όπως αυτό εκφράστηκε στην συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας και στην ομόφωνη ανακοίνωσή της που λίγο – πολύ καλεί σε παλλαϊκό ξεσηκωμό υπεράσπισης της κυβέρνησης.

Τα δράματα είναι μετά. Σε κάθε περίπτωση παραφράζοντας τον Καβάφη οι ΣΥΡΙΖΑΙοι μάλλον πρέπει να αποχαιρετήσουν οριστικά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που χάνουν. Το πρόβλημα είναι αυτό το ρητό να μην ισχύσει για την χώρα έτσι όπως τα έχουν κάνει οι «σκληροί» διαπραγματευτές του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τις αντιθέσεις των εταίρων.

Διαβάστε περισσότερα