Ανάπτυξη ακούμε αλλά δεν βλέπουμε

Τα επώδυνα μέτρα «κλείδωσαν» και είναι σαφές ότι από θέση αδυναμίας, λίγα πράγματα μπορεί να επιτύχει κανείς.

Τα ισοδύναμα έγιναν «αδύναμα», μπροστά στο αμείλικτο τεφτέρι της τρόικας. Τα μέτρα θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ύφεση, περισσότερη ανεργία, θα βγάλουν εκτός οικονομικής ζωής κι άλλα ασθενή οικονομικά στρώματα. Η κρίση γίνεται ένα εφιαλτικό ντόμινο που θα παρασέρνει όλο και περισσότερους πολίτες και επιχειρήσεις  στη δίνη της.

Τα περιθώρια που έχει η Κυβέρνηση, έχοντας επιλέξει να τα βρει με τους δανειστές και όχι να συγκρουσθεί, είναι μικρά αλλά όχι αμελητέα.

Κεντρικό

σημείο αποτελούν τα 31 δις της επόμενης δόσης και που αυτά θα διοχετευθούν. Αν δεν φθάσουν στην πραγματική οικονομία, αν το κράτος δεν καλύψει μέρος έστω των οφειλών του προς τους ιδιώτες, η ανόρθωση της οικονομίας θα αργήσει πολύ.

Έστω κι αν αυτά τα χρήματα δοθούν σε μικρότερες δόσεις, αποτελεί μείζων ζήτημα η αξιοποίηση τους προς όφελος των πολιτών και όχι (για ακόμη μία φορά) των τραπεζών.

Δεύτερο εργαλείο τα κοινοτικά κονδύλια του ΕΣΠΑ αλλά και του νέου Πλαισίου Στήριξης 2014-2020. Τα (πολλά) αρμόδια υπουργεία ψάχνουν να βρουν το βηματισμό τους μετά τις αλλαγές προσώπων, αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω καθυστερήσεις.

Γρήγορη υλοποίηση του τρέχοντος πλαισίου μέσω μιας «θεσμικής επανάστασης» ιδίως στον τρόπο που δίδονται τα δημόσια έργα.

Στρατηγικός σχεδιασμός για την επόμενη περίοδο, προτεραιότητες, πραγματική περιφερειακή ανάπτυξη.

Αν εξακολουθούμε να προσεγγίζουμε τα πλαίσια στήριξης  με όρους απορροφητικότητας και όχι πραγματικής συνεισφοράς των έργων στην οικονομία και την κοινωνία, θα έχουμε και πάλι ως χώρα χάσει πόρους αλλά και χρόνο. Και πλέον δεν έχουμε τίποτα από τα δύο…

Η ανάπτυξη προϋποθέτει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την Ελλάδα, μία βιώσιμη στρατηγική ανάπτυξης που θα ξεπερνά τον «φαύλο κύκλο» του Μνημονίου και θα επεκτείνεται καίρια στους παραγωγικούς τομείς (γεωργία, τουρισμός, ναυτιλία) και στις Περιφέρειες που ακόμη έχουν μια παραγωγική δυναμική.

Αναπτυξιακές πρωτοβουλίες  δεν έχουμε δει, όμως, ούτε καν στα σπάργανα. Οι αρμόδιοι υπουργοί εμφανίζονται απλά ως διαχειριστές καταστάσεων και εξαντλούνται στην εξεύρεση ισορροπιών μεταξύ των πολλών επιπέδων εξουσίας και ….διαπλοκής.

Τρίτη προτεραιότητα οι περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές». Η ελληνική κοινωνία είναι πιο ώριμη από ποτέ να δεχθεί την άρση των στρεβλώσεων, αλλά επίκεντρο των αλλαγών πρέπει να είναι ο πολίτης και όχι οι (νεο)φιλελεύθερες  ιδεοληψίες του κάθε «αλεξιπτωτιστή» υπουργού. Μετά το κλείσιμο του “πακέτου μέτρων” η κυβέρνηση οφείλει να αναπτύξει όλες τις μεταρρυθμιστικές της πολιτικές στην οικονομία, στο κράτος και τις κοινωνικές δομές.

Αυτές οι απλές σκέψεις σκιαγραφούν ένα σχέδιο, έξω από τις επιταγές της τρόικας, τα μέτρα και τις δόσεις. Αυτό θέλει να δει ο πολίτης ότι υπάρχει: μια στρατηγική για το αύριο. Οι δηλώσεις ότι τα μέτρα αυτά είναι τα τελευταία δεν καθησυχάζουν κανένα. Δυόμισι χρόνια μέτρα επί μέτ