Wall Street Journal: Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι η επόμενη μεγάλη δοκιμασία του Τσίπρα

«Η Ευρωζώνη δεν είναι απλά ένα πολιτικό πρότζεκτ που διατηρεί τη συνοχή του από την πολιτική θέληση. Στην πραγματικότητα, υπήρχε πάντα μια καθαρή οικονομική λογική πίσω από το ενιαίο νόμισμα. Το ευρώ υποτίθεται ότι θα παρείχε στις μικρότερες χώρες της Ευρώπης πρόσβαση σε μια μεγαλύτερη και βαθύτερη κεφαλαιαγορά, απαλλάσσοντας τες από τις αιώνιες κρίσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών και τον κίνδυνο το να σταματήσει αιφνίδια κάποια χρηματοδότηση που ιστορικά τις επιβαρύνει με υψηλότερο κόστος δανεισμού και κατέστησε πιο δύσκολο το να ανταγωνιστούν στην ενιαία αγορά της Ευρώπης». Με αυτό τον πρόλογο

ο Simon Nixon εξηγεί την οικονομική λογική που διέπει την Ευρωζώνη, αναλύοντας το μεγάλο τεστ το οποίο θα κληθεί να περάσει ο Αλέξης Τσίπρας: τις ιδιωτικοποιήσεις.

Αυτή η βασική οικονομική λογική, γράφει στο άρθρο του, εξηγεί την καρδιά του ελληνικού προβλήματος: με την Ελλάδα να βλέπει τις πόρτες των αγορών κλειστές, τα όποια πλεονεκτήματα έλαβε από την ένταξή της στο κοινό νόμισμα εξανεμίστηκαν. «Αλλά μπορεί να το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να συμβιβάσει την σκληρή αριστερή πολιτική του ατζέντα με τη λογική της συμμετοχής στην ευρωζώνη;» αναρωτιέται ο Nixon.

Στις μέρες μας, οι μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση στην αγορά κεφαλαίων της ευρωζώνης με όρους ανάλογους με τις χώρες του πυρήνα δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσουν τα εμπόδια για τις επενδύσεις, όπως οι άκαμπτες αγορές προϊόντων και εργασίας, η αναποτελεσματική γραφειοκρατία και το δικαστικό σύστημα, τα υψηλά επίπεδα της φορολογίας και τα χαμηλά επίπεδα των δεξιοτήτων. Θα πρέπει να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, στην οποία οι χώρες ανταγωνίζονται για το κεφάλαιο και τους πόρους.

Οι αριστεροί επικριτές έχουν δίκιο όταν αναφέρουν πως πρόκειται για ένα «νεοφιλελεύθερο σχέδιο». Αυτό είναι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα περισσότερα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς έχουν συμβιβαστεί με τον καπιταλισμό και έχουν αποδεχθεί ότι ένας δραστήριος ιδιωτικός τομέας χρειάζεται για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και φορολογικά έσοδα που οι σοσιαλδημοκράτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να συνεχίσουν την αναδιανεμητική και κοινωνική τους ατζέντα. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχείται από ιδεολογικά δεσμευμένους μαρξιστές οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη σταδιοδρομία τους στον στόχο της αντικατάστασης του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, με ένα οικονομικό μοντέλο που βασίζεται στην ισονομία, και τον έλεγχο του κράτους. Μόνο που αυτές οι ιδέες δεν θα συμβαδίζουν με τα πακέτα στήριξης που δίδονται στη χώρα.

Τα πρώτα δείγματα γραφής μετά τη συμφωνία δεν είναι ελπιδοφόρα, συνεχίζει το άρθρο, καθώς ο Τσίπρας, δημόσια, παραδέχθηκε πως δεν την πιστεύει. Το σίγουρο είναι ότι μια μεγάλη δοκιμασία για τον Έλληνα πρωθυπουργό θα είναι η στάση που θα κρατήσει στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Για την Ελλάδα αυτού του είδους οι αποφάσεις είναι ζωτικής σημασίας, όχι μόνο για να βρει χρήματα, αλλά και για να δοκιμάσει τα οφέλη που θα προκύψουν από την τεχνολογία, την τεχνογνωσία, αλλά και τη διευκόλυνση των επενδύσεων.

Ο κίνδυνος να επικρατήσει η ιδεολογία έναντι του πραγματισμού είναι υπαρκτός στον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να πάνε πίσω κάποιες ιδιωτικοποιήσεις. Το γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση πήρε πίσω μεταρρυθμίσεις που έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (όπως στον τομέα της Παιδείας), δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος.

Από την άλλη, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα είναι θυμωμένη με τον Τσίπρα, διότι ενώ τον στηρίζει με τη ψήφο της, εκείνος προχωράει σε μεταρρυθμίσεις που αντίκεινται στους όρους και τις συνθήκες του Μνημονίου. Τα επιχειρήματα κατά των ιδιωτικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων στα πανεπιστήμια υπογραμμίζουν το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι πιστωτές με την Ελλάδα. Αν πιέσουν αρκετά την κυβέρνηση θα κατηγορηθούν ότι εμπλέκονται στα εσωτερικά μιας χώρας και προσβάλλουν την εθνική κυριαρχία της. Υπάρχουν όμως οι δημοσιονομικοί στόχοι που πρέπει η Ελλάδα να τους πιάσει. Στο ενδιάμεσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αφήσει στην άκρη τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τότε το πρόγραμμα θα είναι καταδικασμένο να αποτύχει, πριν καν ξεκινήσει.

wsj.com

Διαβάστε περισσότερα