H εξωτερική πολιτική του Ρεξ Τίλερσον

Ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσίασε ως υποψήφιο για την θέση του υπουργού Εξωτερικών τον Ρεξ Τίλερσον, και η είδηση είναι ότι ο CEO της Exxon Mobil αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό τόσο από τους Ρεπουμπλικάνους όσο και από τους Δημοκρατικούς. Οι Πρόεδροι αξίζουν να έχουν τους συμβούλους που θέλουν, εκτός από ασυνήθιστες περιστάσεις. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι υποψήφιοι δεν

Ο 64χρονος Τίλερσον είναι ένα πολύ ικανό στέλεχος που ήταν επικεφαλής μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου σε μια ταραχώδη εποχή για τις αγορές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Καθώς η πετρελαϊκή βιομηχανία είναι πολιτικοποιημένη, έπρεπε να αντιμετωπίσει αρχηγούς κρατών και ξένους υπουργούς Οικονομικών σε όλο τον κόσμο. Σίγουρα είναι κάποιος που ξέρει πώς να κάνει διμερή διπλωματία καλύτερα από τους γερουσιαστές που εκφέρουν τη γνώμη τους εκ του ασφαλούς. Επίσης, ξέρει τα πάντα για τους "παγκόσμιους "κακούς", αφού κατέσχεσε περιουσιακά στοιχεία της Exxon στη Βενεζουέλα από το εκεί σοσιαλιστικό καθεστώς.

Αλλά οι επιχειρησιακές δουλειές του Τίλερσον τον καθιστούν επίσης έναν ώριμο πολιτικό στόχο και μια μεγάλη ανησυχία είναι η κλιματική αλλαγή, αν και όχι όπως το φαντάζεται η πολιτική αριστερά. Οι Δημοκρατικοί θα προσπαθήσουν να τον στιγματίσουν ως "πετρελαιάνθρωπο" και η ανησυχία είναι μήπως ο διευθύνων σύμβουλος περάσει μέρος της θητείας του προσπαθώντας να κατευνάσει αυτούς τους επικριτές. Έχει ήδη δείξει κάποιες τάσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει πει ότι η Exxon Mobil πιστεύει ότι οι κίνδυνοι της κλιματικής αλλαγής "είναι σοβαροί και απαιτούν προσεκτική δράση" -και ο ίδιος υποστηρίζει την φορολόγηση του άνθρακα. Η εταιρεία του έχει χαρακτηρίσει επίσης τη διεθνή συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή "ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός", αν και αυτό δεν θα κάνει τίποτα για τη μείωση της θερμοκρασίας του πλανήτη, δεδομένου ότι δεν έχει σοβαρούς μηχανισμούς επιβολής.

Οι απόψεις αυτές έχουν σημασία, διότι ο Τραμπ πρόκειται να δεχθεί τεράστια διπλωματική και πολιτική πίεση για να παραμείνει μέρος της συμφωνίας του Παρισιού. Αυτό θα ήταν ένα λάθος, εν μέρει επειδή ο Πρόεδρος Ομπάμα δέσμευσε την Αμερική χωρίς την έγκριση της Γερουσίας -κάνοντας μια "μανούβρα" γύρω από το Σύνταγμα. Με την πάροδο του χρόνου, η συμφωνία θα μπορούσε επίσης να γίνει ένας πολιτικός ζουρλομανδύας που οι νομικίστικες ΗΠΑ θα ακολουθήσουν, ενώ ο υπόλοιπος θα την παραβιάζει.

Η αριστερά θέλει να παρακολουθεί τον Τραμπ για την κλιματική αλλαγή, κάτι το οποίο είναι και ο λόγος που ο Αλ Γκορ και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο πέρασαν από τον Trump Tower. Οι γερουσιαστές του GOP θα θέλουν επίσης να επιβεβαιώσουν τις θέσεις του πριν τον εγκρίνουν.

Όσον αφορά τη Ρωσία, η μακρά ιστορία των επιχειρήσεων του Τίλερσον στη Ρωσία αξίζει μια λεπτομερή εξέταση. Ο διευθύνων σύμβουλος δήλωσε ότι έχει "μια πολύ στενή σχέση" με τον ισχυρό Βλαντιμίρ Πούτιν, και δεν είναι καθησυχαστικό το γεγονός ότι ο ίδιος αντιτίθεται στις κυρώσεις των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας, ακόμη και μετά την εισβολή στην Ουκρανία από τον Πούτιν και την προσάρτηση της Κριμαίας. Ο Τίλερσον μπορεί να υποστήριζε τα επιχειρηματικά του συμφέροντα εκείνη την εποχή, δεδομένου ότι η Exxon έχει εκτεταμένες επενδύσεις στη Ρωσία που έχει πληγεί από τις κυρώσεις. Το ερώτημα είναι πώς βλέπει τις κυρώσεις και ασχολείται με τη Ρωσία από την άποψη των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων και αξιών.

Ο Τραμπ έχει ζητήσει καλύτερες σχέσεις με το Κρεμλίνο, και αμφιβάλλουμε ακόμη και για το ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα θα έλεγε ότι η πολιτική του στη Ρωσία ήταν μια επιτυχία. Ο Ομπάμα ζήτησε συμβιβασμό, αλλά κατέληξε να στείλει ένα μήνυμα αδυναμίας που ενθάρρυνε τους Ρώσους να προκαλέσουν πρόβλημα στις ΗΠΑ -από τα κράτη της Βαλτικής ως την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Πώς θα αποφύγει το ίδιο αποτέλεσμα;

Ο διορισμός του Τίλερσον θα μπορούσε να γίνει το πληρεξούσιο για τη συζήτηση σχετικά με τους ρώσους χάκερς και την ανάμιξή τους στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Οι Δημοκρατικοί που συνέχισαν κάθε κατευνασμό στα χρόνια του Ομπάμα ξαφνικά ξαναγεννήθηκαν ως "γεράκια". Πιο επικίνδυνος για τις πιθανότητες του Τίλερσον στη Γερουσία είναι ο σκεπτικισμός από τους γερουσιαστές Τζον Μακέιν, Λίντσεϊ Γκράχαμ και Μάρκο Ρούμπιο, οι οποίοι εύστοχα σημειώνουν ότι "ο φίλος του Βλαντιμίρ" δεν είναι ένα χαρακτηριστικό που ψάχνουν σε έναν υπουργό Εξωτερικών.

Ο Τραμπ θα καθορίσει την κατεύθυνση της εξωτερικής πολιτικής του, αλλά έχει επίσης μια απότομη καμπύλη εκμάθησης που θα κάνει τους συμβούλους του ιδιαίτερα σημαντικούς κατά το πρώτο έτος της θητείας του. Η Γερουσία θα πρέπει να εξετάσει την έγκριση του Τίλερσον στο πλαίσιο αυτό.

wsj.com

Διαβάστε περισσότερα