The Surge Review

Μια από τις εμβληματικότερες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου και δη στην κατηγορία των ταινιών φαντασίας λαμβάνει χώρα στο Aliens του 1986, όταν λίγο πριν το τέλος, η Ripley βρίσκεται αβοήθητη και παγιδευμένη από το αιμοσταγές alien. Φαινομενικά, η κατάσταση φαντάζει μη αναστρέψιμη, όμως με χρήση μιας γιγαντιαίας ρομποτικής πανοπλίας η Ripley αποκτά το πάνω χέρι στην μάχη με το μοχθηρό xenomorph. 31 χρόνια πριν λοιπόν, ο James Cameron προσέθεσε ένα νέο πιόνι στην sci-fi σκακιέρα:

τον εξωσκελετό. Πού να φανταζόταν ο Cameron ότι με τον ερχομό της δεύτερης χιλιετίας, η σύλληψη της ιδέας του θα ήταν πιο επίκαιρη από ποτέ; Σήμερα, η θεματολογία του εξωσκελετού τόσο στον κινηματογράφο όσο και στον κόσμο των videogames είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη και επιδραστική, έχοντας περάσει από διάφορα στάδια. Call of Duty, Titanfall, Edge of Tomorrow, Elysium, Matrix κλπ δανείζονται την ιδέα του James Cameron και πηγαίνουν το πράγμα ένα βήμα παραπέρα, με ανάμεικτα αποτελέσματα πάντως είναι η αλήθεια.

Από την σκοπιά των videogames, η γερμανική Deck 13, μετά το μέτριο Lords of the Fallen, δεν το βάζει κάτω και εμφανίζεται ταγμένη να υπηρετήσει το hardcore δόγμα της, υιοθετώντας ένα sci-fi μανδύα στο όλο εγχείρημα. Η From Software νωρίτερα, έχοντας πυροδοτήσει την δική της επανάσταση με τη σειρά Souls και το Bloodborne, έχει δείξει και ανοίξει διάπλατα το δρόμο. Όπως καλά θα καταλάβατε, το The Surge καλείται να χωρέσει και να πλασαριστεί στην απαιτητική κατηγορία των hardcore RPG, με μοναδικό όπλο το πείσμα και το μεράκι των δημιουργών του.

Το The Surge σας μεταφέρει στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον όπου η Γη μαστίζεται από την εξάντληση των φυσικών πόρων της. Σταδιακά, η ανθρωπότητα πλήττεται σημαντικά από την πτωτική στάθμη των ενεργειακών κοιτασμάτων και το χάος μοιάζει προ των πυλών. Ως από μηχανής θεός, τα ηνία αναλαμβάνει η πολυεθνική εταιρεία κολοσσός CREO που δραστηριοποιείται στον τεχνολογικό και ενεργειακό τομέα για να σώσει την παρτίδα, μέσω ενός πρωτοποριακού αλλά άκρως απόρρητου προγράμματος ονόματι Project Resolve. Μέσα σε αυτήν την γενικευμένη, αινιγματική και υπαρξιακή ασάφεια, γνωρίζετε τον Warren, τον πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Ο παράλυτος από τη μέση και κάτω Warren, κατευθύνεται με το τρένο στις εργοστασιακές μονάδες της CREO, για την πρώτη του μέρα στη δουλειά.

Ένας τεράστιος εκσκαφέας. Ε και; Σιγά τα ωά.

Αφού περιπλανηθείτε (με αναπηρικό καροτσάκι παρακαλώ) για λίγο στις εγκαταστάσεις της CREO, σύντομα το παιχνίδι σας υποδεικνύει να επιλέξετε το είδος του εξωσκελετού που προτιμάτε: βαρύ και ανθεκτικό ή ευλύγιστο και ευάλωτο. Μην ανησυχείτε, η επιλογή σας πρακτικά δεν διαφέρει και δεν καθορίζει τίποτα επί της ουσίας. Αφού ολοκληρώσετε αυτήν την τυπική εισαγωγή, βρίσκεστε απότομα σε μια χειρουργική μονάδα και γίνεστε μάρτυρες της αιματηρής και επώδυνης “μεταμόρφωσης” ενός ανθρώπου με κινητικά προβλήματα σε φονική “μηχανή”. Για να σας προϊδεάσω λιγάκι, η συγκεκριμένη σκηνή ξυπνάει μνήμες Dead Space. Μετά την επέμβαση, ο Warren μέσω ενός κρανιακού εμφυτεύματος, διαπιστώνει ότι ο εγκέφαλός του τροφοδοτεί και καθοδηγεί κινητικά τον εξωσκελετό, δίνοντας του την ευκαιρία να περπατήσει ξανά. Για κακή του τύχη όμως, γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι στο εσωτερικό της εργοστασιακής μονάδας της CREO έχει ξεσπάσει βία και επικρατεί αναρχία παντού, συνθέτοντας έτσι μια νέα εφιαλτική πραγματικότητα στην οποία ο ίδιος καλείται να βάλει τάξη και να ανακαλύψει την πηγή του κακού. Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται από στέρεα και καθαρή σεναριακή γραφή, βοηθώντας σας έτσι να κατανοείτε και όχι να υποθέτετε, όπως αντιστοίχως πράττει η From Software στα Souls και Bloodborne.

Το The Surge δεν χαρακτηρίζεται από κάποιο open-world στοιχείο και δεν διαθέτει κεντρικό χάρτη. Αντίθετα, απαρτίζεται από περιοχές τις οποίες τμηματικά επισκέπτεστε. Δεν διακατέχεται από δαιδαλώδες level design, ποικιλία και πληθώρα περιοχών όπως αντίθετα συμβαίνει με τους μεγαλοκαρχαρίες Souls και Bloodborne. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε να “ανοίξει” το μάτι σας. Εδώ χάνεστε στα βιομηχανικά και εργαστηριακά άδυτα της CREO. Ερειπωμένα εργαστήρια, αποθήκες πλημμυρισμένες στο αίμα και στα άψυχα πτώματα, μεταλλικές πλατφόρμες, σκοτεινές στοές και μυστηριώδη δωμάτια απορρέουν ψυχεδέλεια, κλειστοφοβία, παράνοια και τρόμο συγχρόνως, καταφέρνοντας να ντύσουν ιδανικά την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.

Οι ρομποτικές πανοπλίες θυμίζουν κάτι από Warhammer.

To gameplay του The Surge εντυπωσιάζει και αποτελεί μια μίνι αποκάλυψη. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, αποδεικνύεται εξαιρετικά προσεγμένο. Μετά τα Souls, Bloodborne, Nioh, ως φαίνεται ο πήχης έχει ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη και ο ανταγωνισμός καλά κρατεί. Αρχικά, πάνω αριστερά στην οθόνη βλέπετε την μπάρα ζωής, αντοχής και ενέργειας. Ενώ η μπάρα ζωής προφανέστατα συμβολίζει τις ζωτικές ενδείξεις του Warren, η μπάρα αντοχής καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την κινησιολογία του χαρακτήρα, ειδικά στις μάχες. Όταν η μπάρα αντοχής μηδενίζεται, πρέπει να σταδιακά να γεμίσει για να μπορέσετε να επιτεθείτε ξανά. Η μπάρα ενέργειας από την άλλη, συγκεντρώνει σε μεγάλο βαθμό το σύνολο των δυνάμεων του εξωσκελετού. Με κάθε εύστοχο χτύπημα, η μπάρα ενέργειας σταδιακά μεγαλώνει επιτρέποντας σε εσάς να χρησιμοποιείτε τα διάφορα είδη των drones σας (melee, range, hacking κλπ.), τα QTE finishers (ναι υπάρχουν και τέτοια) για να αποτελειώνετε ευκολότερα τους εχθρούς αλλά και τα implants του εξωσκελετού. Εν τάχει, αν και θα αναφερθώ εκτενέστερα πιο κάτω, τα implants λειτουργούν με την ιδιότητα των buffs και προσφέρουν επιπρόσθετες επιλογές στο gameplay.

Το μοτίβο πλοήγησης είναι λίγο πολύ γνωστό: ξεκινάτε σε μια περιοχή και την εξερευνάτε διεξοδικά. Ανακαλύπτετε διαφορετικές διαδρομές, σκάλες, κρυμμένα μονοπάτια, διαδρόμους, ανελκυστήρες, κλειδωμένες πόρτες, ενώ υπάρχει και τρένο με το οποίο μεταφέρεστε σε νέες περιοχές και επιστρέφετε σε προηγούμενες (backtracking). Με την πάροδο του χρόνου, αντιλαμβάνεστε πόσο άρρηκτα συνδέονται όλες οι περιοχές μεταξύ τους. Στην αρχή, λογικότατο είναι να μπερδευτείτε. Χάνετε τον προσανατολισμό σας ουκ ολίγες φορές, σας λούζει κρύος ιδρώτας ενδεχομένως γιατί νιώθετε ότι κινείστε στα τυφλά. Μην αποθαρρυνθείτε μονάχα. Με το σωστό ψάξιμο, βρίσκετε τη σωστή κατεύθυνση. Το παιχνίδι απαιτεί συγκέντρωση και καλή απομνημόνευση των περιοχών.

Στη πορεία αντιμετωπίζετε ανθρώπινους εχθρούς με εξωσκελετούς, ανθρωποειδή, drones, robots, αλληλεπιδράτε με χαρακτήρες που ξεκλειδώνουν δευτερεύουσες αποστολές, μαζεύετε tech scraps κοινώς “ψυχές” α λα Souls και collectables. Σημαντικό ατού στο οποίο αξίζει να σταθώ είναι το εύρος και πλήθος των εχθρών. Προσωπικά περίμενα ότι τα είδη των εχθρών θα είναι περιορισμένα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, οι δημιουργοί επιδεικνύουν ταλέντο, ζήλο και μαεστρία, προσφέροντας έναν αριθμητικά πλούσιο και διόλου ευκαταφρόνητο εχθρικό “οικισμό”. Τα μοντέλα των εχθρών εναλλάσσονται κάπως υποτονικά στην αρχή. Σταδιακά όμως διαπιστώνετε ότι ποικίλουν και διαφέρουν σημαντικά. Υπάρχουν εχθροί που σας αποτελειώνουν με ένα μόνο χτύπημα, εχθροί ιδιαιτέρως γρήγοροι που όταν ξεκινήσουν δεν σταματούν να σας χτυπούν, εχθροί που εκ πρώτης όψεως κινούνται αργά και ξαφνικά εξαπολύουν μπαράζ ασταμάτητων χτυπημάτων, εχθροί που κουβαλούν ασφυξιογόνα και φλογοβόλα, εχθροί που συνδυάζουν range και melee επιθέσεις κλπ. Σας συνιστώ να προσέχετε γιατί οι εχθροί είθισται να κρύβονται σε απίθανες γωνίες, ξεπετάγονται από το πουθενά, οδηγώντας σας έτσι σε ουρανοκατέβατα game over. Προσωπικά, έριξα κάμποσα, δυνατά μπινελίκια απόγνωσης με τα “καμπέρια”. Όταν ξεψαχνίσετε καλά την εκάστοτε περιοχή, επόμενο είναι να πέσετε πάνω και σε κάποιο boss.

Αέρα στα πανιά σας.

Ενδιάμεση στάση και προσωπικό σας καταφύγιο είναι το ops, ένα εργαστήριο στο οποίο εισέρχεστε, ακούτε audio logs, συνομιλείτε με χαρακτήρες και ακολούθως μπορείτε να κάνετε αναβαθμίσεις στον εξοπλισμό σας (πχ crafting όπλων και εξωσκελετών), αποθηκεύετε tech scraps μέσω του tech banking, ανεβάζετε level (power core στο παιχνίδι) τον Warren και τέλος μπορείτε να προσθαφαιρείτε implants. Με τα διάφορα implants λοιπόν, μπορείτε να αυξάνετε τον αριθμό των medkits και να βλέπετε την γραμμή ζωής του εχθρού. Υπάρχουν implants που σχετίζονται με QTE finishers τα οποία όταν επιτυγχάνονται, επιστρέφουν μέρος της ζωής σας πίσω στο health bar. Επίσης, διαχειρίζεστε επιπλέον implants που καταναλώνουν λιγότερη αντοχή και ενέργεια, ενισχύουν την δύναμη του όπλου σας, παγώνουν για λίγο το χρόνο και άλλα πολλά. Γενικότερα, υπάρχουν πολλές δυνατότητες και επιλογές σχετικά με την παραμετροποίηση των implants. Για να μπορέσετε να τοποθετήσετε και να θέσετε σε ισχύ καλύτερα και περισσότερα implants πρέπει να έχετε πάντα κατά νού την ένδειξη που προβάλλει την κατανάλωση ενέργειας του εξωσκελετού του Warren την οποία πρέπει διαρκώς να αυξάνετε μέσω του level up. Στην κάθε περιοχή υπάρχει μόνο ένα ops, όπερ σημαίνει ότι πρέπει να ανακαλύπτετε μονοπάτια και διαδρομές που σας οδηγούν πίσω στο συγκεκριμένο ops αλλιώς έχετε μεγάλο πρόβλημα, ιδίως αν κουβαλάτε μεγάλο αριθμό από tech scraps. Εδώ δεν είναι Bloodborne, Souls και Nioh που προσφέρουν απλόχερα checkpoints και upgrades. Η ιστορία με το ops και τα tech scraps εξοργίζει, ειδικά με αυτό που περιγράφω παρακάτω.

Το σύστημα μάχης του The Surge όχι μόνο εκπλήσσει ευχάριστα αλλά καταφέρνει να εντυπωσιάσει, προσφέροντας μάλιστα μια ένεση αδρεναλίνης σε ένα ολιγομελές γκρουπ παιχνιδιών αυστηρά συντηρητικό. Όταν τα Souls και Bloodborne, ως τα αδιαμφισβήτητα κορυφαία της κατηγορίας, αποφεύγουν να δοκιμάσουν νέες προκλήσεις σε ότι έχει να κάνει με την εξέλιξη του συστήματος μάχης, πρωτίστως το Nioh και δευτερευόντως το The Surge τολμούν πράγματα και δικαιώνονται. Αν πρέπει κάπου να κατατάξω το The Surge βάσει του ρυθμού του συστήματος μάχης του, θα έλεγα ότι φέρνει περισσότερο σε Bloodborne και λιγότερο σε Souls, καθώς οι ταχύτητες εδώ είναι αισθητά πιο “πειραγμένες”.

Οι κύριες επιθέσεις χωρίζονται σε οριζόντιες (light) και κάθετες (heavy), ενώ ο συνδυασμός τους παράγει combos για περισσότερο damage. Υπάρχουν τα πατροπαράδοτα dodge και block με τα οποία αποφεύγετε και αποκρούετε ορισμένες από τις επιθέσεις των εχθρών, με τίμημα βέβαια να δαπανήσετε μέρος από την μπάρα αντοχής του Warren. Το στήσιμο του συστήματος μάχης εκεί που σας παροτρύνει και ωθεί να ακολουθήσετε πιο επιθετικές πρακτικές, έρχεται να υπενθυμίσει και να σας προσγειώσει ανώμαλα στη σκληρή και άδικη πραγματικότητα του παιχνιδιού όπου δεν χωρούν λάθη, αστοχίες και βιασύνες. Δεν σας κρύβω ότι άρπαξα ξύλο, πολύ ξύλο. Οι πρωτάρηδες στο συγκεκριμένο είδος θα την ακούσετε, δεν υπάρχει περίπτωση. Οι περισσότερο μυημένοι με παιχνίδια τύπου Souls, πάλι θα την ακούσετε, αλλά η μετάβαση γίνεται ομαλότερα. Σας προετοιμάζω για πολλά game over, νεύρα και ενδεχομένως απογοήτευση. Δώστε τόπο στην οργή όμως και εξοπλιστείτε με υπομονή και γρήγορα αντανακλαστικά, αν θέλετε να ζήσετε την εμπειρία του The Surge.

Αυτή τη σπάθα, τη θέλω.

Παίζοντας το The Surge, ξεχνάτε αυτομάτως και δια ροπάλου καταστάσεις one-man army και ένας-εναντίον-πολλών, αλλιώς θα γράψει πολλά “χιλιόμετρα” το κοντέρ. Πρέπει να είστε πάντα ταπεινοί και προσεκτικοί στο πώς αντιμετωπίζετε τους εχθρούς, από τον πιο εύκολο μέχρι τον πιο δύσκολο. Παλικαρισμούς, γιούρια και ταρζανιές το παιχνίδι δεν σηκώνει. Προσεγγίζοντας έναν εχθρό τη φορά λοιπόν, πρώτο σας μέλημα είναι να τον κεντράρετε με τον αναλογικό μοχλό, ειδάλλως κινδυνεύετε να βαράτε στο γάμο του Καραγκιόζη. Αφού πράξετε αναλόγως, το παιχνίδι σας επιτρέπει να εστιάσετε τις επιθέσεις σας σε συγκεκριμένα σημεία του σώματός του (χέρια, πόδια, κεφάλι, κυρίως σώμα κλπ.) τα οποία φωτίζονται από δύο χρωματισμούς, μπλε και κίτρινο.

Εξηγούμαι: αν επιλέξετε να επιτεθείτε στο μπλε χέρι για παράδειγμα, αυτό σημαίνει ότι ο εχθρός στο συγκεκριμένο σημείο είναι ευάλωτος με αποτέλεσμα να κάνετε περισσότερο damage. Αν αποφασίσετε να επιτεθείτε στο κίτρινο πόδι, σημαίνει ότι στο εν λόγω σημείο ο εχθρός έχει εξωσκελετική θωράκιση και δέχεται λιγότερο damage, πολλαπλασιάζοντας τις πιθανότητες να διακόψει τον ρυθμό των επιθέσεων σας με δικά του χτυπήματα που σας οδηγούν σε αναπάντεχο θάνατο. Κόβοντας το εν λόγω άκρο μέσω QTE, αφενός μεν εξολοθρεύετε τον εχθρό, αφετέρου δε αποκτάτε το σχεδιάγραμμα του συγκεκριμένου τμήματος του εξωσκελετού και με τα κατάλληλα υλικά που συλλέγετε σκοτώνοντας και μαζεύοντας, μπορείτε να το φτιάξετε στο ops. Αυτό είναι το σκεπτικό που ακολουθείτε καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού προκειμένου να αποκτήσετε τα υπόλοιπα σετ των εξωσκελετών. Η συγκεκριμένη ιδέα πάντως λειτουργεί άψογα και μαζί με την άπλετη βία δημιουργεί ένα χορταστικό και άκρως απολαυστικό θέαμα. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, το παιχνίδι ενθαρρύνει τους σαδιστικούς διαμελισμούς και τα ατελείωτα λουτρά αίματος.

Όταν πεθαίνετε, χάνετε τα scraps και μεταφέρεστε στο ops από όπου ξεκινάει η οδύσσειά σας με σκοπό να τα πάρετε πίσω. Για αρχή, στην οθόνη εμφανίζονται τόσο η ένδειξη των δύομισι λεπτών που αρχίζουν να μετρούν αντίστροφα από τη στιγμή που εξέρχεστε από το ops όσο και η απόσταση σε μέτρα που σας χωρίζει από τα tech scraps που χάσατε. Καλά καταλάβατε. Πρέπει να τρέξετε και μάλιστα γρήγορα, ειδάλλως πάνε τα scraps. Στην πορεία για τα tech scraps, σκοτώνοντας μερικούς εχθρούς, κερδίζετε bonus μερικών δευτερολέπτων και έτσι ο υπολειπόμενος χρόνος αυξάνεται ελάχιστα. Βέβαια πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσετε την καλή “ψαριά” σας και για να είμαι σαφέστερος, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα συμβεί διότι η συγκεκριμένη πατέντα σας ωθεί σε σπασμωδικές κινήσεις, αποπροσανατολισμό και βιασύνη παράλληλα με το άγχος που αρχίζει να σας κυριεύει προκειμένου να επανακτήσετε τα scraps. Ομολογουμένως, εξυπνότατη κίνηση και ενδιαφέρον twist, καθώς έτσι προστίθεται πρόκληση, σασπένς και σβελτάδα στο παιχνίδι.

Αυτό το πέσιμο δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη.

Το οπλοστάσιο του Warren είναι ιδιαιτέρως πλούσιο τόσο σε οπλισμό, όσο και σε εξωσκελετούς οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μια απροσδόκητη καλαισθησία και λεπτομέρειες στο σχεδιασμό τους. Υπάρχουν όπλα αργά και δυνατά, όπλα πιο σβέλτα αλλά λιγότερο ισχυρά, όπλα-τούμπανα που μαζεύετε από τα bosses κλπ. Δαγκάνες, πριόνια, τανάλιες, σφυριά, σωλήνες, τσεκούρια, κοντάρια και λεπίδες βρίσκονται στην ημερησία διάταξη, προκειμένου να πειραματιστείτε και να κατασταλάξετε στο επιθυμητό στιλ μάχης που σας ταιριάζει. Τα σετ των εξωσκελετικών πανοπλιών που συλλέγετε συνδυάζουν τα απαραίτητα στατιστικά στοιχεία (defense, stamina, energy, health κλπ) και φυσικά επιδέχονται βελτίωσης με τις κατάλληλες αναβαθμίσεις.

Πάμε λίγο και στα κακώς κείμενα, δηλαδή τα boss fights, την πιστή αλλά λιτή εικαστική παρουσίαση των περιοχών και τη συνολική διάρκεια του παιχνιδιού. Ξεκινώντας ανάποδα, η διάρκεια του τίτλου για το είδος του είναι αντικειμενικά μικρή, 30 με 40 ώρες. Έχω την αίσθηση ότι οι δημιουργοί δεν ήθελαν να γεμίσουν το παιχνίδι με περιττά και παράπλευρα πράγματα. Στο κάτω-κάτω, για τους τολμηρούς υπάρχει και το new game plus. Ως ένα βαθμό, δικαιολογώ τους developers αλλά στο δια ταύτα το παιχνίδι χρειαζόταν και σήκωνε περισσότερες ώρες δράσης. Προσπαθώντας να παραμείνω λιγάκι ακόμα μέσα στο μυαλό του John Malkovich και σε ότι έχει να κάνει με το art direction των περιοχών, πράγματι υπάρχει αυτό το αυστηρά βαρύ, tech ύφος, όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι στο μάτι φαντάζει κουραστικό και ανέμπνευστο να συναντάς τα ίδια μηχανικά, μουντά και μεταλλικά περιβάλλοντα από πίστα σε πίστα. Προφανώς, κύριο μέλημα των δημιουργών ήταν να αναπαραστήσoυν αυτό το επιβλητικό και συμπαγές σκηνικό αλλά θεωρώ πως κάπου εκεί η σχεδιαστική φαντασία πήγε περίπατο στην προκειμένη περίπτωση.

Δυστυχώς, τα bosses του παιχνιδιού δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν στο σύνολό τους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αρχικά είναι απελπιστικά λίγα -μόνο πέντε- για τέτοιο παιχνίδι. Ο σχεδιασμός τους είναι ευφάνταστος και πληθωρικός μεν αλλά σε θέματα τακτικής και πρόκλησης, παραείναι σαχλά. Άντε σε ένα-δύο να δυσκολευτείτε, παραπάνω το κόβω δύσκολο. Επειδή μιλάμε για boss fights, φανταστείτε τώρα bosses των δύο-τριών κινήσεων max. Μετά από λίγες προσπάθειες έχετε εντοπίσει τα τρωτά σημεία του εκάστοτε αφεντικού, το timing των επιθέσεών του και στο τέλος το ξεπαστρέφετε. Η Deck13 όφειλε να παραδειγματιστεί από την κλίμακα και το επίπεδο δυσκολίας των bosses των “πατριαρχών” του είδους και να μην πιαστεί τόσο φάουλ.

This is where you fail and I triumph.

Το The Surge χρησιμοποιεί την Pledge, την ιδιόκτητη μηχανή γραφικών της Deck13 η οποία τηρουμένων των αναλογιών καταφέρνει να απογειώσει οπτικά το παιχνίδι. Τα βίντεο στο διαδίκτυο αδικούν τον τεχνικό τομέα του, σας το λέω εγγυημένα, αφού και εγώ αυτή την εντύπωση είχα προτού ασχοληθώ με αυτό. Υπάρχουν μερικά απεριποίητα και αδούλευτα textures με μουντζούρες από pixels, αλλά σε γενικές γραμμές βλέπετε όμορφα γραφικά και animations, έντονους φωτισμούς και φανταχτερά particle effects. Πραγματικά υπέροχη δουλειά από την Deck13, καθώς παραδίδει έναν τεχνικά δουλεμένο τίτλο και για αυτό το λόγο είναι άξια συγχαρητηρίων, αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς τα μεγαθήρια που κυκλοφορούν εκεί έξω. Επίσης, δεν παρατήρησα bugs, glitches και λοιπές τεχνικές ατασθαλίες, που να ενοχλούν και να υπονομεύουν την εμπειρία. Τέλος, στο PS4 Pro παρέχεται η δυνατότητα επιλογής 1080p/60fps ή 4Κ/30fps, ανάλογα με την προτίμηση και δυνατότητα του καθενός. Ηχητικά το παιχνίδι επίσης τα πηγαίνει εξαιρετικά χωρίς να προβαίνει σε ρίσκα. Επικρατεί μόνιμα αυτός ο μονοτονικός σουρεάλ και ambient ήχος που καταφέρνει να σας “καταπλακώσει” εξαιτίας της απόκοσμης ακουστικής του. Οι περιβαλλοντικοί industrial ήχοι έρχονται και δένουν εκπληκτικά στο sound design και εναλλάσσονται με mechanized μουσικά εφέ, συνθέτοντας έτσι ένα άκρως ικανοποιητικό και ηχητικό αποτέλεσμα. Οι διάλογοι ανάμεσα στους χαρακτήρες είναι αρκετοί, παραδόξως για τέτοιο παιχνίδι και μπορεί να μην σφύζουν από ρεαλισμό αλλά προσφέρουν μια σημαντική δόση κινηματογραφικότητας.

Το The Surge είναι ο ορισμός της φιλότιμης και αξιοπρόσεκτης προσπάθειας. Τιμά δεόντως τις hardcore ρίζες και επιρροές του, έχει ξεκάθαρα δική του ταυτότητα, προσφέροντας παράλληλα έναν άνεμο αλλαγής και καινοτομίας. Βέβαια, τα ελαττώματά του είναι οφθαλμοφανή και καλό είναι σε ενδεχόμενη συνέχεια να διορθωθούν. Το The Surge αξίζει την προσοχή σας και για έναν ακόμα λόγο: μιλάει ξεκάθαρα στην καρδιά των απανταχού hardcore fans του είδους ενώ ταυτόχρονα κάνει ένα γενναίο άνοιγμα και στο πιο casual κοινό. Δοκιμάστε το και δεν θα χάσετε. Up the irons!

Εθιστικό και στιβαρό σύστημα μάχηςΗ λειτουργικότητα του εξωσκελετού κλέβει την παράστασηΠλούσιες δυνατότητες παραμετροποίησηςΌμορφα γραφικάΠοικιλία εχθρώνΛαβυρινθώδης εξερεύνηση γεμάτη προκλήσειςΣχιζοφρενικά δύσκολοΕπαναλαμβανόμενο και κουραστικό industrial ύφος στις περιοχέςΑπογοητευτικά bossesΜικρή διάρκειαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Deck13ΕΚΔΟΣΗ:Focus Home InteractiveΔΙΑΘΕΣΗ:-ΕΙΔΟΣ:Action RPGΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:http://www.thesurge-game.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:16/5/2017PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers