Okami HD

Ο τόνος στο «Ο».

Τι να πρωτογράψει κανείς τώρα γι αυτό το αριστούργημα; Ότι είναι ο Kamiya στη μέση; Ότι άδικα χαρακτηρίζεται “Zeld-οειδές” διότι πολύ απλά είναι ένα είδος μόνο του; Ότι το περιεχόμενο είναι πέρα για πέρα μαγικό; Δε φαίνεται καμία άλλη λέξη πιο ταιριαστή από αυτή: “μαγικό”. Αν και το παιχνίδι έχει κυκλοφορήσει σε αρκετές εκδόσεις (και πλέον έχουν και οι κάτοχοι gaming PC την ευκαιρία να απολαύσουν αυτό το διαμάντι) εμείς απλά θυμίζουμε ότι η Amaterasu, η θεά του Ήλιου με τη μορφή ενός άσπρου λύκου, ο Issun (o «ψύλλος» καλλιτέχνης) και το Ουράνιο Πινέλο ψάχνουν τις δεκατρείς

τεχνικές ζωγραφικής για να ξαναζωντανέψουν την ιαπωνική ύπαιθρο από την κατάρα του Δαίμονα Orochi που την έχει μετατρέψει σε ένα άψυχο και γκρίζο σκηνικό.

Όλοι οι χαρακτήρες που εμπλέκονται, όλες οι αφηγήσεις και οι ιστορίες που περιδινίζονται στο παιχνίδι είναι μοναδικά από μόνα τους. Οι μηχανισμοί «ξεκλειδώματος» των μυστικών και των περιοχών αλλά και των περαιτέρω ικανοτήτων της Amaterasu θυμίζουν τη δομή των παιχνιδιών Zelda καθώς ακολουθούν τη λογική «αυτό εδώ το σημείο στην πρώτη περιοχή θα ξεκλειδώσει με κάτι που θα βρεθεί από την Amaterasu πολύ πιο κάτω στο παιχνίδι».

Αλλά είναι αμαρτία από το θεό ακριβώς επειδή η δομή είναι τέτοια, το Okami να συγκρίνεται αποκλειστικά με τους τίτλους της Nintendo. Είναι πολλά περισσότερα, είναι πολλά μαγικότερα και είναι πολλά που δυστυχώς οι gamers δεν ανακάλυψαν στο βαθμό που θα έπρεπε καθώς το παιχνίδι έμεινε με την ταμπέλα του κλασικού που ελάχιστοι αγγίζουν.

Τι να περιγραφεί στο άχρωμο αυτό κείμενο; Η κίνηση του πινέλου που δίνει ζωή στις κερασιές της γκρίζας γης και τις κάνει να ανθίσουν; Οι γρίφοι που βασίζονται στις κινήσεις του πινέλου και που θυμίζουν platforming παιχνίδια υψηλής ποιότητας; Η μάχη, που αν και ελάφρώς χαοτική σε σημεία, στηρίζεται στις τεχνικές κίνησης του πινέλου που κόβει, χτυπάει, σπρώχνει, σηκώνει και βροντάει κάτω με δύναμη τους εχθρούς; Να περιγραφεί ότι στη μέση του παιχνιδιού (και ίσως και πριν από αυτή) ο παίκτης νιώθει χορτάτος από gameplay και δημιουργείται η πλάνα εντύπωση ότι αυτό τελείωσε; Να περιγραφεί η καταπληκτική αισθητική, η μουσική, το ζωντάνεμα των θρύλων της μυστήριας αυτή χώρας και η ύφανση των νέων ιστοριών της Amaterasu στον αργαλειό της μυθολογίας της Ιαπωνίας;

Αν το κείμενο ήταν κανονικό review μπορεί και να ξεπερνούσε τις 7000 λέξεις. Αλλά δεν είναι διότι το Okami υπάρχει, ζει και αναπνέει εδώ και έντεκα ολόκληρα χρόνια. Να πούμε κάτι μεταξύ μας; Σε ορισμένα θέματα δεν υπάρχουν δικαιολογίες και γκρινιάξτε όσο θέλετε. Εδώ δε μιλάμε για κάτι που υποκειμενικά μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει. Εδώ μιλάμε για ένα αριστούργημα και πολύ απλά όποιος δεν το έχει παίξει είναι πιο φτωχός ως gamer και ίσως και ως άνθρωπος, γιατί σαν πολύ να έχουμε υποτιμήσει τα videogames, αυτά τα videogames που αγαπάμε.

Σε μία κονσόλα που ξεπερνούσε τα πενήντα εκατομμύρια στην Αμερική, το Okami πούλησε 200.000. Τόσο καλά. Γιατί δεν έπεφτε αίμα, γιατί δεν είχε ρεαλιστικά γραφικά, γιατί δεν είχε από πίσω μία μηχανή πλύσης εγκεφάλων να εντυπώνει στο μυαλό των gamers πόσο cool και καλό είναι. Ξέρετε πόσος κόσμος το έχει «λιώσει» το Okami στα λόγια; Ουουου… Γι αυτό έκλεισε η Clover. Σήμερα, και μετά τις εκδόσεις για Wii (που παρά το ευνόητο ότι το πινέλο θα δούλευε καλύτερα με το Wii Remote ΔΕΝ είναι η καλύτερη) και την εκπληκτική έκδοση για PS3, φτάνει στα χέρια όλων σχεδόν των gamers. PC, PS4, One. E, ΔΕΝ υπάρχει δικαιολογία κύριοι και κυρίες. Ούτε μεταπτυχιακό στην κβαντική φυσική χρειάζεται για να το παίξει κανείς, ούτε 78 ώρες συνεχόμενες (που ακόμα κι έτσι φαντάζουν ελάχιστες στις εκατοντάδες σπαταλημένες δεξιά και αριστερά). Οπότε; Ποια είναι η δικαιολογία;

Αυτό το «έλα μωρέ, δύο ωρίτσες θέλω να χαλαρώσω, βάζω κάτι εύκολο να παίξουμε τρία ματσάκια να τελειώνουμε» το ακούσαμε ένα δισεκατομμύριο φορές. Και γιατί να μη χαλαρώσεις με το αριστούργημα; Η απαιτεί μεγαλύτερη ποσότητα φαιάς ουσίας για να παιχτεί; Και αν στο gaming που αγαπάμε αυτή η δικαιολογία δίνει και παίρνει, γιατί να φανταστούμε ότι στη μουσική, στο cinema, στα άλλα χόμπι συμβαίνει κάτι άλλο; Επομένως κι εκεί, οι δύο ωρίτσες που είναι ελεύθερες με κενό γεμίζουν, και τα ουσιαστικά μένουν στην απ' έξω.

Αν συζητούν δύο σινεφίλ για cinema και ο ένας πει ότι «δεν έχω δει το Νονό, το Brazil και το Alien» ο άλλος θα τον κοιτάξει στραβά. Αν συζητούν δύο μεταλλάδες και ο ένας πει ότι «έλα μωρέ, δεν έχω ακούσει Maiden, Priest, Savatage» o άλλος ή θα σκάσει στα γέλια ή θα του βάλει θερμόμετρο. Αν συζητούν δύο λάτρεις της fiction λογοτεχνίας και ο ένας πει «δεν έχω διαβάσει Lovecraft», ο άλλος θα πει ότι πρέπει να πεταχτεί λίγο στην τουαλέτα και θα το κόψει πέρα.

Επομένως, γιατί να συζητήσουμε με λάτρεις του gaming που λένε ότι δεν έχουν ασχοληθεί με το κάθε Okami και να μην πιάσουμε λίγο το μέτωπο, να μην κοιτάξουμε λίγο τους επιπεφυκότες και τις αμυγδαλές; Γιατί θεωρείται τόσο αυτονόητο ότι όλοι οι gamers είναι ίσα και όμοια ακόμα κι αν αποφεύγουν τα αριστουργήματα του χώρου όταν αυτά έχουν κυκλοφορήσει ΠΑΝΤΟΥ; Δε λέω τίποτα άλλο. Παίξτε το έστω και τώρα.

pcps4xbox one