Weekend & Chickn @ Six D.O.G.S.

Δεν ξέρω ακριβώς πως να χαρακτηρίσω την εμφάνισή τους παρά μόνο ως “ναι μεν αλλά”. Να απολογηθώ καταρχήν καθότι λόγω κακού προγραμματισμού δεν κατάφερα να δω το support των Chickn για το οποίο άκουσα από φίλο που τους πρόλαβε πως ήταν αρκετά καλοί.

Έπαιξαν ένα μικρό μισάωρο σετ όπως αρμόζει σε ένα support και ομολογουμένως δεν ευθύνονται αυτοί που εγώ άργησα ακόμα και σε μια συναυλία με ώρα έναρξης την

ενδεκάτη βραδυνή. Η εν λόγω καθυστέρηση της έναρξης οφειλόταν σε πρόβλημα με την άφιξη (κάποιων εκ) των Weekend, του κυρίως δηλαδή πιάτου της βραδιάς και ίσως να αποθάρρυνε κάποιο κόσμο να κατέβει στο Six D.O.G.S. που δεν γέμισε εντελώς το βράδυ της Παρασκευής.

Ναι μεν φαίνεται να αποτελούν αρκετά ικανούς μουσικούς για το είδος που υποστηρίζουν αλλά αφενός φάνηκε να αντιμετώπισαν κάποια μικρά τεχνικά ζητήματα (και σίγουρα ο ήχος μάλλον απείχε από το να χαρακτηριστεί καλός στο χώρο) και αφετέρου ήταν αρκετά άνευροι, άτονοι και κάπως αποσυντονισμένοι. Ναι μεν βέβαια ξεκίνησε η συναυλία με τις παραπάνω προϋποθέσεις αλλά η αλήθεια είναι πως στην πορεία τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά. Ναι μεν το συγκρότημα έχει μια φυσικά άνετη σκηνική παρουσία με κλασικό 80s post-punk look και στήσιμο (ειδικά ο frontman Shaun Durkan), αλλά δεν προσπάθησαν ιδιαίτερα να καλλιεργήσουν την επαφή με τον κόσμο.

Για να είμαι ακριβής βέβαια προς τα δυο-τρια τελευταία τραγούδια πήραν τα πάνω τους σκηνικά. Οι Weekend παραδόθηκαν σταδιακά όλο και παραπάνω στην παραμόρφωση (τόσο με τη βοήθεια των πεταλιών που τόσο φαίνεται να τους αρέσουν, όσο και χωρίς αυτά) -σήμα κατατεθέν το shoegaze ιδιώματος- αν και ούτως ή άλλως ο ήχος και κυρίως τα φωνητικά ήταν από την αρχή θαμμένα πίσω από πολλές στρώσεις echo και reverb (κάποιες φορές σε σημείο υπερβολής τολμώ να πω).

To “ξύπνημα” της μπάντας που κατέβηκε από τη σκηνή, πέταξε κιθάρες και όλα τα σχετικά ζωντάνεψε κάπως και το κοινό που ως τότε ήταν σχετικά απαθές θεωρώ. Παρεμπιπτόντως, και το έχουμε ξαναπεί αυτό, πολλά από τα νέα συγκροτήματα που ακούγονται πιο “μελωδικά” στους δίσκους τους (Beach Fossils, DIIV, κλπ.) επιλέγουν ένα σαφώς πιο θορυβώδη δρόμο για τα live τους. Υποθέτω ότι αυτό εξυπηρετεί κυρίως την ορμή και το δυναμισμό που χρειάζεται μια ζωντανή εμφάνιση αλλά ενδεχομένως να μην υπάρχει και η ικανότητα/δυνατότητα να αναπαραχθεί ο πιο “καθαρός” ήχος των δίσκων.

Στο δια ταύτα και πάλι οι Weekend μας έπαιξαν αρκετά από τα αναγνωρίσιμα κομμάτια τους όπως τα πολύ πιασάρικα “Mirror”, “July” και “Oubliette” αλλά και τα παλαιότερα “End Times” και “Afterimage” προς το τέλος του σετ, αν δεν κάνω λάθος. Μετά από μια ώρα περίπου και χωρίς encore μας άφησαν όσο σοβαροί και αποστασιοποιημένοι ήταν όταν μας βρήκαν.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Δημήτρης Μητρόπουλος