V.I.C. + Blame The Trees @ Kookoo Live Music Club

“Έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι, έχω ζούρλα στο μυαλό.
Παίζουν ντέφια, άηντε και κλαρίνα, ηπειρώτικο σκοπό”

Φτάνοντας έξω απ’ τον χώρο λίγο μετά τις 9μμ έγινε άμεσα προφανές ότι τόσο η δυναμική του πρόσφατου ντεμπούτου Riza των Villagers Of Ioannina City όσο και η φήμη που συνοδεύει τις ζωντανές τους εμφανίσεις (όπως η προ μηνών στο Six D.O.G.S.) είχαν λειτουργήσει και με το παραπάνω, γι’ αυτό και η ουρά για τα εισιτήρια εκανε ήδη σχεδόν το γύρο του τετραγώνου

αφού δεν υπήρξε προπώληση (θα έπρεπε, κρίνονας εκ του αποτελέσματος). Η προσέλευση κόσμου ήταν πραγματικά εντυπωσιακή (σε κάποιες στιγμές έκλεισε η Ιάκχου τελείως) με αποτέλεσμα να μείνει δυστυχώς αρκετός κόσμος απ’ έξω τελικά. Είναι πλέον σαφές πως στην επόμενη εμφάνιση τους στην πρωτεύτουσα θα χρειαστούν έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο και αυτό δεν το λες και μικρό κατόρθωμα για μια μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της άλμπουμ.

Γύρω στις 10:30 βγήκαν οι Blame The Trees, πενταμελής μπάντα από την Αθήνα, με την τραγούδιστρια να φοράει και μπλουζάκι των headliners παρακαλώ (ωραία κίνηση). Οι Blame The Trees -θυμηθείτε την γνωριμία μας μαζί τους από εδώ πριν λίγους μήνες- έπαιξαν περίπου 45 λεπτά και στα τραγούδια τους εναλλάσονταν διαρκώς μεταξύ ατμοσφαιρικού rock και πιο σκληρών περασμάτων. Δεν μπορώ να πω ότι μου κέρδισαν πλήρως το ενδιαφέρον μουσικά, παρ’ όλα αυτά ήταν παραπάνω από επάρκεις σε αυτό που κάνουν και σαφέστατα υπήρξαν και ενδιαφέρουσες στίγμες όπως για παράδειγμα το κομμάτι που έκλεισαν την εμφανισή τους (ίσως το καλύτερο του σετ, κατ’ εμέ).

Χωρίς μεγάλη καθυστέρηση, ήρθε η σειρά των V.I.C. στην σκηνή και, όπως ίσως θα φαντάζεστε, επικράτησε εξαρχής ένας πανζουρλισμός στο κοινό (στις πρώτες νότες του κλαρίνου, νόμιζες πως θα πέσουν οι τοίχοι του Kookoo) που κράτησε σε ολόκληρη την διάρκεια -πάνω από δύο ώρες χωρίς σχεδόν καμία διακοπή!- της εμφανισής τους.

Ο συνδυασμός αμερικάνικου κιθαριστικού ροκ (κυρίως ως προς τις stoner/heavy rock απολήξεις του) και ηπειρώτικων παραδοσιακών ασμάτων και ηχοχρωμάτων, ίσως να φαντάζει “στο χαρτί” ή και να ακούγεται στα αυτιά κάποιων κάπως “τουριστικός” ως προς την προσέγγιση του (και ενίοτε ίσως και να είναι στο Riza, κυρίως λόγω κάποιων σχετικά “προβλέψιμων” διασκευών) αλλά ζωντανά το μείγμα αυτό σαφέστατα λειτουργεί παραπάνω από άψογα. Σίγουρα σε αυτό συμβάλλει το γεγονός πως ζωντανά οι εκτέλεσεις είναι πιο μεγάλες σε διάρκεια, πιο ελεύθερες και πιο κοντά στην ψυχεδελική διαστασή τους.

Μεγάλου ατού της μπάντας αυτήν της στιγμή είναι σαφώς και η συμμετοχή του νεαρού πολυοργανίστα Κωνσταντή (βλ. επίσης συμμετοχές και συνεργασίες με Γιάννη Χαρούλη, Electrobalkana, κλπ), τόσο λόγω της δεξιοτεχνίας του σε ένα πλήθος πνευστών (κλαρίνο, άσκαυλος, φλογέρες και άλλα όργανα που δεν μπορώ καν να σας ονοματίσω!) όσο και της φυσικής παρουσίας του επί σκηνής.

Αυτό φυσικά δεν επισκιάζει ούτε μειώνει κατ’ ελάχιστο την συνεισφορά των υπολοίπων μελών της μπάντας. Ίσα ίσα, πολλά εγκωμιαστικά σχολία μπορούν να ειπωθούν τόσο για τον κιθαρίστα/τραγούδιστη Αλέξη -μια σεμνότατη, συμπαθέστατη παρουσία επί σκηνής που όμως συνδυάζεται με περίσση επιδεξιότητα στην κιθάρα- όσο και για την λιτή στο παίξιμο αλλά στιβαρή rhythm section που στηρίζει εξαιρετικά το όλο οικοδόμημα.

Η setlist αυτής της κυριολεκτικά οργιαστικής εμφάνισης που έφερε το κοινό σε διονυσιασμό (δεν μπορώ καν να φαντάστω τι θα γινόταν σε ένα πιο ελεύθερο live, πχ σε μια πλατεία με τα τσίπουρα και τα κρασιά να πηγαινοέρχονται, αντί για τα περιοριστικά όρια ενός κλειστού club) καλυφθηκε κυρίως από τα κομμάτια του Riza όπως ‘Κρασί’, ‘Τι κακό’, ‘Echoes’, ‘Περδικομάτα’, κλπ αλλά και μερικές πολυ ευπρόσδεκτες προσθήκες όπως για παράδειγμα μια εκτέλεση του ‘Ξενιτεμένο Μου Πουλί’ με τον Κωνσταντή στα φωνητικά και τον Αλέξη να συνοδεύει με ενα πανέμορφο ριφάκι στην κιθάρα που δεν θα ήταν αταίριαστο σε δίσκο των Tool ή των Nine Inch Nails.

Το σετ έκλεισε με μια καταιγιστική εκτέλεση του ‘St.Triad’ (ουσιαστικά medley τριών κομματιών, ‘Πήγαινα το δρόμο, δρόμο’/’Ζαλίζομαι’/’Εχω Ζάλη’) και με το ρεμπέτικο ‘Τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα’ αλλα είμαι πεπεισμένος ότι και άλλο τόσο να παίζαν, το κοινό -που επιδόθηκε σε διάφορα σπορ, από παραδοσιακούς χορούς που γύρναγαν από άκρη σε άκρη το club μέχρι crowdsurfing- δεν θα είχε κανένα, μα κανένα όμως, πρόβλημα.

Αυτό λέει πολλά για το πανηγυρικό (αλλά σε καμία περίπτωση πανηγυρτζίδικο) κλίμα της ζωντανής αυτής εμφάνισης των Villagers Of Ioannina City, oπότε ας πούμε στο επανιδείν λοιπόν…

Φωτογραφίες: Lyconaut (Flickr/Instagram)/Mr.ScottFree