Midas Fall, Adolf Plays the Jazz + Absent Without Leave @ Interpid Fox

Οι Midas Fall επέστρεψαν στην Αθήνα καλεσμένοι του Plisskën Lab, ωστόσο το Interpid Fox δεν αποδείχθηκε ιδανικός χώρος για ένα τέτοιο live.

Midas Fall @ Interpid Fox

Άμα τη αφίξει του στο γνωστό στους συχνάζοντες στο Γκάζι ροκομεταλάδικο Interpid Fox το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, ένας οποιοσδήποτε μουσικόφιλος

που έχει δει κανά δυο ντουζίνες live στη ζωή του θα μπορούσε να πιθανολογήσει ότι η επανεμφάνιση των Βρετανών Midas Fall στο αθηναϊκό κοινό μετά από τρία χρόνια δε θα είχε ακριβώς αυτό που θα λέγαμε άγγιγμα του Μίδα.

Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρώτη προσωπική μου εντύπωση όταν –μετά από ένα παραδοσιακό παρασκευιάτικο μποτιλιάρισμα- έφτασα κάπως καθυστερημένα στο αφισοστολισμένο ισόγειο της οδού Τριπτοπολέμου. Αν και το live θα έπρεπε να έχει από ώρα ξεκινήσει το κλίμα ήταν οτιδήποτε άλλο παρά συναυλιακό, με τις παρέες να αράζουν στο τραπέζι του μπιλιάρδου και στο κλουβί με τις πολυθρόνες και να θορυβούν πίνοντας μπίρες, σα να ήταν ένα απλό βράδυ που η μουσική του μαγαζιού θα περιοριζόταν στο cd player ή στις επιλογές κάποιου DJ με μούσια και μπλουζάκι Metallica.

Αν κατευθυνόσουν στο βάθος του μαγαζιού και γινόσουν μέλος της αραιής παρέας που περιστοίχιζε τη μικρή σκηνή γινόταν κατανοητό το γιατί, καθώς θα γινόσουν μάρτυρας της επιμελούς, επανειλημμένης, πλην όχι και τόσο επιτυχούς προσπάθειας του σχήματος των Adolf Plays The Jazz να φέρουν πετάλια και ενισχυτές στο επιθυμητό και αναγκαίο για τη μουσική τους επίπεδο. Με λίγα λόγια υπήρχε εμφανές πρόβλημα στον ήχο. Για ώρα, το μόνο που ακουγόταν από τα ηχεία ήταν ένας μονότονος βόμβος, ο οποίος καθιστούσε τουλάχιστον εκνευριστική την αναμονή για μουσική πράξη. Πράξη η οποία άρχισε να λαμβάνει χώρα κάπως αβέβαια, με τα προβλήματα στον ήχο να συνεχίζονται, αλλά και με τη συμπάθεια του κοινού για τους Έλληνες post rockers, οι οποίοι έκαναν ότι μπορούσαν, αναπαράγοντας, κάτω από αντίξοες ηχητικά συνθήκες, δυνατές, πειραματικές μελωδίες, όπως το “Every Single Moment”, από το “Form Follows Function” του 2012 και τα παλιότερα EP τους.

Οι Adolf Plays The Jazz δεν είναι μπαντούλα. Είναι ένα συνεχώς ανανεούμενο, σοβαρό και στιβαρό shoegaze/post rock σχήμα ευρωπαϊκού επιπέδου και του αξίζει να ακούγεται ως τέτοιο. Μπορεί από το 2007 και το “Melt EP” κι έπειτα να έβαλαν για τα καλά τα samples και τα pc στη μουσική ζωή τους, έχουν όμως και φυσικά όργανα, υπέροχα πνευστά και καταπληκτικές κιθάρες, τα οποία δεν αναδείχτηκαν καθόλου σε αυτό το live. Για την ακρίβεια η μία κιθάρα έμεινε σχεδόν ανενεργή κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του act καθώς κάτι-τι ακριβώς δεν καταλάβαμε και δεν είναι και μείζονος σημασίας-πήγε πολύ πολύ στραβά.

Αυτό το κάτι συνέχισε να πηγαίνει στραβά και μάλιστα με μια τάση επιδείνωσης και όταν-μετά από ένα μικρό διάλειμμα-ανέβηκαν στη σκηνή οι επισκέπτες απ’ το Μάντσεστερ. Η αμηχανία τόσο των μουσικών όσο και του κοινού ήταν έκδηλη και μετατράπηκε σε γιουχαΐσματα προς τον υπεύθυνο του ήχου όταν μετά την ορχηστρική εισαγωγή, η Elizabeth Heaton, τα ημισκότεινα πλην μελωδικότατα φωνητικά της οποίας αποτελούν ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της μπάντας, επιχείρησε να τραγουδήσει. Το πρώτο της τραγούδι έμεινε στο στάδιο της απόπειρας, καθώς από το μικρόφωνό της έβγαιναν μονάχα άχνες και συριγμοί. Το live-όπως ήταν αναμενόμενο διακόπηκε-προς αποκατάσταση των προβλημάτων, με τους Βρετανούς να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση με χιούμορ και τους Έλληνες από κάτω να εκδηλώνουν την επιδοκιμασία τους για τη μπάντα με χειροκροτήματα και την αποδοκιμασία τους για τη γενική κατάσταση με φωνές.

Midas Fall @ Interpid Fox

Ήταν γύρω στις δώδεκα παρά όταν εξομαλύνθηκε όσο ήταν δυνατόν το πρόβλημα του ήχου και οι Midas Fall ξεκίνησαν να παίζουν, όπως υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξουν. Η αποδοχή των οπαδών τους ήταν ενθουσιώδης, ωστόσο το γυαλί είχε σπάσει. Δεν έχει σημασία να αναλωθούμε στην απαρίθμηση των τραγουδιών και του set, δεν έχει σημασία να καταγραφεί αν παίχτηκε πρώτο το λίαν πρόσφατο “Low”, το “Carnival Song” από το δυναμικό “Wilderness” του 2013 ή κάτι από το όμορφο ντεμπούτο album τους, “Eleven, Return and Revert”. Σημασία έχει ότι έπαιξαν, έστω και μία κουτσουρεμένη ώρα, χωρίς να απολέσουν την ποιότητά τους, χωρίς να προδώσουν το στιλ τους, επικοινωνόντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις συνθέσεις τους, οι οποίες αποπνέουν έναν άγριο συναισθηματισμό και μία ηλεκτρική νοσταλγία.

To live αυτό, όσον αφορά τόσο τους Midas Fall, όσο και τους Έλληνες supporters, ήταν σαν να έχεις αγοράσει έναν δυο εξαιρετικούς δίσκους, χωρίς πικάπ να τους παίξεις ή με πικάπ με σπασμένη βελόνα και τα μαγαζιά κλειστά για Σαββατοκύριακο. Η ποιότητα της ηχογράφησης βρίσκεται εκεί, ασφαλής στα αυλάκια του βινυλίου, αλλά δεν μπορούν να γίνουν και πολλά αν δεν προμηθευτείς ένα μηχάνημα της προκοπής ή αν δεν επιδιορθώσεις το παλιό σου. Αντίστοιχα και με τις μπάντες της Παρασκευής. Εξαιρετικοί μουσικοί που όμως πρέπει να περιμένουν την επόμενη εμφάνιση για να δώσουν και να πάρουν αυτό που τους αξίζει, με της συνδρομή μιας λίγο καλύτερης προετοιμασία; και πιο αξιόπιστης ηχητικής υποδομής ίσως ή απλά με λίγο λιγότερη ατυχία.. Το κοινό-αν και ολιγάριθμο-έδειξε να τους αγαπάει ειλικρινά και πρόθυμο να ανανεώσει το ραντεβού. Άλλωστε η μουσική πάντα νικάει στο τέλος

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)