Ulver @ Fuzz club

Οι Ulver είναι μια μπάντα γνωστή για την ιδιορρυθμία της, για το γεγονός ότι δεν έπαιζε 15 και πλέον χρόνια live αλλά και για τη σχετικά μικρή διάρκεια του set τους, το οποίο και αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη που μας επισκέφθηκαν επικεντρώθηκε κυρίως στον τελευταίο δίσκο τους, εν προκειμένω στο φετινό πολύ καλό  The War of the Roses.

Mετά από τα παραπάνω ήμασταν προετοιμασμένοι ότι η συναυλία θα άρχιζε στην ώρα της (δεν είχε και support) και πράγματι όταν στις 21.38 μπήκαμε στο Fuzz oι

Ulver έπαιζαν το πρώτο κομμάτι τους, εν ολίγοις η συναυλία άρχισε με 5-6 λεπτά καθυστέρηση (!) και κράτησε μάζι με τα αχρείστα χωρισμένα encore (3-4 αντί για ένα με τέσσερα ή πέντε κομμάτια μαζεμένα) γύρω στα ογδόντα λεπτά.

Αφήνοντας τα στατιστικά κατά μέρος να πούμε ότι άρχισαν με το “February MMX” και συνέχισαν με άλλα τουλάχιστον τέσσερα κομμάτια από το πρόσφατο LP τα “Norwegian Gothic“, “September IV“, “England” και”Island” στο κύριο μέρος του σετ το οποίο συμπληρώθηκε με άλλα δύο κομμάτια από το Perdition City του 2000 και ένα ακόμη από το Silence the Singing EP. Eξάλλου έχουν δείξει καιρό τώρα οι Ulver ότι έχουν απομακρυνθεί από την black metal ταμπελα της πρώτης τριλογίας δίσκων τους και δεν τα συμπεριλαμβάνουν ούτε για δείγμα στη σέτλιστ τους. Ευτυχώς η αρχική απογοήτευση για το με το ζόρι πενηντάλεπτο σετ τους μετριάστηκε κάπως από τα τρία encore στα οποία έκαναν ένα πέρασμα από το Blood Inside (“For the Love of God) και το πολύ καλό Shadows of the Sun του 2007, έστω και αν ο Kristoffer Rygg μπέρδεψε τους στίχους του “Εοs” και ψιλοεκνευρίστηκε. H ευχάριστη έκπληξη για μένα ήταν το garage πέρασμά τους στο τέλος με το “66-5-4-3-2-1” των Βρετανών The Troggs, όχι και τόσο μεγάλη βέβαια αν θυμηθεί κανείς ότι αυτόν τον καιρό ετοιμάζουν δίσκο με διασκευές 60s garage κομματιών.

Για να περάσουμε στις γενικότερες εντυπώσεις, όπως οι περισσότεροι ίσως γνωρίζετε οι Ulver εμφανίζονται στη σκηνή με αρκετά ηλεκτρονικό set up, κονσόλες, mac και τα ρέστα, με τον mastermind Kristoffer Rygg να έχει το γενικό πρόταγμα σε κάθε περίπτωση και με την προσθήκη σε πολλά κομμάτια του μπάσου και των ντραμς. Χτίζουν ως εξαιρετικοί μουσικοί που είναι ένα πολύ ατμοσφαιρικό ηχητικό τοπίο το οποίο  όχι μόνο αναπαράγει αλλά και εξελίσσει το υλικό του studio. Να σημείωσουμε ότι δίπλα στον Rygg βέβαια σημαντικό ρόλο παίζει και ο πανύψηλος Daniel Ο’ Sullivan που έχει και το φιζίκ του indie ροκ star στα πλήκτρα, το μπάσο και την κιθάρα, ο οποίος  ως συνθέτης  συμπληρώνει τον Rygg. Η ποιότητα του ήχου κινήθηκε σε υψηλό επίπεδο παρά τα όποια μικροποροβλήματα αν και ίσως θα συμφωνήσω με τη παρατήρηση ότι θα μπορούσε να ήταν πιο δυνατός. Βέβαια τα πολλά πιο αργόσυρτα post και ambient περάσματα ίσως χτίζουν υπογείως την ένταση αυτή, έστω και αν συνολικά σε κανένα σημείο δεν ένιωσα να παρασύρομαι και να συγκλονίζομαι.

Δε γίνεται φυσικά να μην μνηνονεύσουμε τα πολύ δουλεμένα visuals των Ulver στα οποία φαίνεται ότι δίνουν εξίσου σημασία με τη μουσική και τα οποία π