Ty Segall + Acid Baby Jesus @ An Club

Θα παπαρολογήσω ελαφρώς, όποτε αν βαριέσαι το διάβασμα αρκέσου απλά στο ότι ήταν μια γαμάτη (δεν αντέχω άλλο τη λέξη εξαιρετικό-ή) συναυλία με δύο μπάντες στα καλύτερα τους.

Η βραδιά ξεκίνησε με μια παράκαμψη, για να δούμε τους Chinese Basement από τη Σαλόνικα, σε ένα από τα Yuria του Vinyl Microstore. Ο μεσιέ Πυκνάδας μου είπε αυτολεξεί ότι οι πιτσιρικάδες είναι έπος. Δεν συνέβη ποτέ αυτό. Αυτό που συνέβη ήταν τέσσερις 17χρονοι (μπορεί και να πέφτω έξω) συν μία, να προσπαθούν να ηχοποιήσουν τις καλές τους προθέσεις, χωρίς κάποιο σοβαρό αποτέλεσμα. Για να μην τους αδικήσω εντελώς, είχαν

ένα καλό τελευταίο τεταρτάκι όπου κάπου εκεί είδα μια διάθεση να θέλουν να μοιάσουν λίγο σε Sunburned Hand Of The Man ή σε Comets On Fire με ελληνικό (παγανιστικό;) στίχο.

Από τις πολλές επιλογές τους Σαββάτου το ξεσκαρτάρισμα ήταν εύκολο. Τους Herbaliser τους έχω ξαναδεί, αλλά το φετινό τους δε μου τα είπε καλά. Τους Hidden Orchestra δεν έχω προλάβει να τους ακούσω και δεν πήρα το ρίσκο και στους O. Children θα με έπαιρναν τα γέλια να βλέπω το nigger με τις χειλάρες να βαράει ναζιάρικη μελαγχολία Peter Murphy και Ian Curtis σε χορευτικό darkwave (νομίζω μόλις έδωσα τυράκι στους σχολιαστές…).

Και στον πραγματικό λόγο αυτού του review: ήταν από τα καλύτερα double bill της χρονιάς.

Οι Acid Baby Jesus είναι από τις ελάχιστες μπάντες (και η μοναδική της τρέχουσας γενιάς) που γύρισαν την Αμερική περιοδεύοντας κι εγώ τώρα αξιώθηκα να τους δω για πρώτη φορά (ναι είναι ντροπή μου και το ξέρω). Ίσως βέβαια για καλό, αφού μάζεψαν μπόλικη εμπειρία και ήρθαν και μας την έτριψαν στη μούρη. Για μένα είναι το καλύτερο εγχώριο προϊόν ασχέτως είδους (καλύτεροι κι από τη φέτα δηλαδή).

Η πιο καλοδουλεμένη ελληνική αμερικανιά που έχω δει ζωντανά. Εννοείται ότι ξεχνάς την Αθηναϊκή τους καταγωγή. Δεν πιθηκίζουν παρόλο που κάνουν κάτι που ποτέ δεν έζησαν στον τόπο τους, απλώς το αναπαράγουν από αγνή αγάπη για το psych-garage ήχο που επανέφερε η Καλιφόρνια (κυρίως). Και όλα αυτά τα λέω έχοντας προλάβει το μισό τους σετ αφού έφαγα την ώρα μου να περιμένω στην ουρά για να μπω στο γεμάτο An. Μπράβο του που γέμισε αλλά μου έκανε ζημιά.

Κάπου εδώ να δώσω τα συχαρίκια μου στα παιδιά της Arte Fiasco που φέρνουν τέτοια θεάματα στην ώρα τους, όπως τους Thee Oh Sees στις αρχές Ιουλίου. Το τέτοιο θέαμα του Ty Segall (προφέρεται Σίγκαλ και όχι Σιγκάλ όπως ο σπαζοκοκκαλάκιας) και της μπάντας του, με τον άμεσα ανερχόμενο Mikal Cronin, είναι στα πιο δυνατά για φέτος. Μας τα είπε κι η Βασιλική Παναγιώτου από το Λονδίνο και η ζήλια μας χτύπησε κόκκινα.

Αρχικά θα πω για την Emily Epstein που είναι η πιο cool drummer που έχω δει τελευταία. Προκλητικά αδύνατη, έσκιζε τα drums λες κι έπαιρνε το πρωινό της. Νομίζω ότι δεν ίδρωσε καν. Αν έκοβε εισιτήρια στο Village θα έδειχνε πιο κουρασμένη. Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις που χτυπιόντουσαν και ιδροκοπούσαν στα μπασοκίθαρα.

Ο ήχος του καταιγιστικού Slaughterhouse ήταν το θεμέλιο. Όλα παιζόντουσαν σαν να είχαν